เราเป็นคนร้องไห้ง่ายมากค่ะเเต่ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าเราจะอ่อนเเอเฉพาะกับครอบครัวย้อนรอยเลยตอนเด็กเราเคยโดนพี่ชายห่างกัน12ปีทำร้ายร่างกายหนักมากค่ะถึงขั้นเลือดออกจมูกตอนนั้นเราเด็กมากช่วงอยู่ประถมผ่านมาหลายปีภาพที่โดนกระทืบนั้นก็ยังไม่หายค่ะเราเลยเกลียดเค้ามากปัจจุบันเค้าทำเหมือนเราเป็นล่างสุดของห่วงโซ่อาหารเราไม่สามารถตอบโต้เค้าได้เลยเพราะเรากลัวเรามักโดนกดขี่อยู่เสมอเวลาเค้าด่าเรานิดหน่อยเราก็ร้องเเล้วค่ะเค้ามีลูกเราเคยคิดชั่วๆโดยการไปลงที่ลูกเค้าเเต่พอโตขึ้นก็คิดว่าจะไม่เอาปมตัวเองไปลงกับหลาน เค้าไม่เคยพูดจาดีๆกับเราเลยเราอ่อนเเอสุดๆค่ะเหมือนมันเป็นปมตลอดชีวิตเลยไม่มีใครรู้เรื่องปมที่มันฝังใจเราเวลาเราโดนพูดไม่ดีใส่ก็ร้องไห้เเล้วค่ะเเม่ก็จะถามมึ*เป็นไรตลอดเราไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้พ่อเเม่เพราะเค้าจะคิดว่าเรายังเด็กไม่ก็บอกพี่น้องกันต้องรักกันเสมอเราอยากระบายกับใครคนนึงให้ฟังหรือเข้าใจเราเราก็ได้เเต่เก็บปมนี้ไว้เป็นปีปีค่ะเรางี่เง่าเองด้วย(ถือว่าเราขอระบายในกระทู้นี้นะคะอย่างน้อยก็ช่วยให้เบาใจลง)***ใครพอมีวิธีเเก้ปัญหาเลิกอ่อนเเอเวลาเค้าพูดจาเเย่ๆใส่ไหมคะไม่ก็เลิกกลัว***