เงินก็ไม่มีเรียนต่อ จบ ปวส เงินเดือน ไม่เกิน 13000 สักที ตั้งแต่อายุ 23 จนตอนนี้ 30 แล้ว 

เงินสำรองก็ไม่มีเก็บ อยากเก็บเงินก็เก็บไม่ได้ ค่าบีทีเอสก็รายเดือนยกเลิกไปอีก จ่ายเต็มๆต่อวัน วันละ 100

ค่าวิน ค่ารถสองแถวอีก วันละ 50 ที่เหลือก็เลี้ยงลูกเลี้ยงครอบครัวให้รอดเดือนต่อเดือน ค่าเทอมค่ากินลูกก็แบ่งมาเกบตุนสำรองไว้

อยากร้องไห้ เหนื่อย แต่ก็ต้องสู้ อยากมีรายได้เสริม เงินเหลือกินยังไม่มีเลย จะเอาเงินไหนไปหาซื้อของกินมาขาย 

คำพูดที่ว่า ไม่ให้พ่อแม่ช่วยหาเงินอีกทาง ดูพูดง่ายไง แต่ก็พยายามทำอยู่ มันก็ได้ไม่เท่าไหร่ พอประทังชีวิตได้
อยู่ขายผัก ผลไม้ หน้าบ้านก็นานๆจะมีคนผ่านมาซื้อที เจอคำถามทำไมไม่หาเช่าตลาดขาย ต้องจ้างรถมาขนไปขายอีกเท่าไหร่ล่ะ
ไม่มีเงินจ้างขนาดนั้นหรอก รถก็ไม่มีขนของไปขาย มอไซด์สักคันก็ยังไม่มีเป็นของตัวเอง อย่าว่าแต่มอไซด์เลย จักรยาน ยังไม่มีปัญญาซื้อ

อย่าว่ายังงั้นยังงี้เลยเงินมีเหลือให้กินเดือนละไม่ถึง 2 พัน ก็เครียดแล้ว

เงินใช้หนี้ กยศ ปีละ 4-5 พัน ยังไม่มีปัญญาเลย

ละสิ่งที่ทให้เครียดหนักสุดคือต้องมาเจอปัญหาแบบ ของทุกอย่างมันมาพัง มาเจอปัญหาทีเดียวพร้อมกัน
พัดลมพัง ไม่มีตังซื้อ โทรศัพท์พ่อแม่ ก็เก่า จะพัง ไม่มีปัญหาซื้อ โทรศัพท์ลูกต้องเรียนออนไลน์ ซื้อได้แต่ราคาไม่ถึง 1200 เรียนได้ก็บุญแล้วอะ เห็นค้างเห็นเสียงไม่ค่อยได้ยิน กดไรไม่ค่อยจะติด ก็สงสารลูกอีก ทำไมวะ ชีวิต แม่ม ทุกคนเกิดมาเหน็ดเหนื่อยจริงๆ รู้สึก ทรมาน ชีวิตมากเลยอ่ะกับความรู้สึกที่หาเงินได้ยากลำบาก กว่าจะได้มาแต่ละบาทก็ต้องรอเงินออก ออกมาก็ต้องเลี้ยงชีวิตครอบครัวตัวเองให้รอดไปวันๆ  

ทำไมชาตินี้เกิดมาไม่มีบุญวาสนาอะไรเลยวะ อยากให้พ่อแม่ลูกใช้ชีวิตกินอยู่แบบไม่ต้องมาเครียดแบบเรา จะซื้อไรกินแต่ละทีต้องเสียสละ แม่เสียสละให้พ่อกลัวเขาไม่อิ่ม พ่อก็เสียสละให้หลานกลัวหลานหิว ใช้ชีวิตเกิดมารอดวงโชคชะตาจริงๆ