คือเราอยู่ม.3จะขึ้นม.4แล้วแต่เราไม่เคยไปไหนได้เลยเราจะออกไปทำงานบ้านเพื่อนก็ไปไม่ได้เราจะไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้ไปเพื่อนคนอื่นไปได้พ่อแม่ไม่ห้ามแต่คนในบ้านเราไม่ยอมให้เราออกไปไหนเลยเวลาไปก็รอรับกลับตลอดบางทีก็เกินไปน่ะแต่เราก็เข้าใจนะที่เขาห้ามเพราะเขาเป็นห่วงแต่บางทีก็เกินไปมันทำให้เราไม่มีความสุขเลยเราแค่อยากให้เขาเข้าใจเราบ้างบางครั้งเราก็แค่อยากไปหาความสุขก็แค่นั้นเราไม่เคยไปมั่วที่ไหนเลยเราไม่เคยโกหกเขาเลยด้วยที่จิงคนที่ไม่โกหกควรที่จะได้ไปถูกป่ะแต่นี้คนที่โกหกพ่อแม่กลับมีความสุขเพราะได้ไปแต่เราพูดความจิงไม่ได้ไปเฉยเลยเราอยากให้พ่อแม่มาเห็นข้อความที่ลูกๆเขียนจังเลย มีแต่คนบอกว่าวัยรุ่นเดี๋ยวนี้นิสัยไม่ดีแต่ที่จิงเราแค่ต้องการอิสระก็แค่นั้นเราก็แค่อยากใช้ชีวิตวัยรุ่นให้มีความสุขที่สุดก็แค่นั้นเอง