.

            กระดานบอร์ดพันทิป/ทวิตเตอร์

       หัวกระทู้ : คุณคิดอย่างไรกับเพื่อนที่หักหลังเพื่อน จนทำให้เพื่อนต้องตาย

            คือ ขอเกริ่นก่อนนะว่า การซั่มกับแฟนของตนเองมันเป็นเรื่องปกตินะ และ บางครั้งอาจจะอัดคลิปเอาไว้ดูตัวเองกับแฟน (ออกแนวจิต ๆ หน่อย แต่มันก็เป็นเรากับแฟนไง) หรือ ใครคิดเห็นยังไงเมนต์ได้นะ

             เรื่องที่จะมาเล่าคือ ผู้หญิงคนหนึ่งมีชื่อย่อว่า อ.ว. เรียนอยู่สาขา กจก. มหาวิทยาลัย อกช. นำคลิปของเพื่อนสนิทที่ซั่มกับแฟนไปลงเน็ต เพียงเพราะเพื่อนสนิทเก่งกว่า เหนือกว่าทุกอย่าง สวยกว่า รวยกว่า มีคนเข้าหาเยอะกว่า

       อ.ว ได้ทำเป็นขอยืมใช้โทรศัพท์ของเพื่อนสนิทใช้ความไว้ใจเป็นตัวล่อ เพราะคบกันมาตั้งแต่มัธยม จากนั้น อ.ว. ก็แอบส่งคลิปของเพื่อนที่ซั่มกับแฟนไปยังเครื่องของตัวเอง จากนั้น อ.ว. ก็สร้างแอ็กเคานต์เฟซบุ๊กอวตารขึ้นมา เพื่อส่งคลิปนั้นให้เพื่อน ๆ และว่อนเน็ตไปทั่ว

       พอคลิปว่อนเน็ต ทำให้เพื่อนสนิทคนนั้นรับไม่ได้ คิดมากเป็นใคร ๆ ก็ต้องคิดมากอยู่แล้วถูกมั้ย ถึงจะอยากอัดคลิปซั่มเองก็เถอะ แต่ อ.ว ก็ไม่ควรทำกับเพื่อนสนิทแบบนี้จนทำให้เพื่อนต้องคิดสั้นฆ่าตัวตาย

             ตอนนี้คลิปได้ถูกเผยแพร่ไปแล้ว และ เพื่อนสนิทคนนั้นรู้ว่า อ.ว. เป็นคนทำ จากนั้นเพื่อนสนิทคนนั้นจึงฆ่าตัวตาย ตอนนี้เพื่อนสนิทคนนั้นได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว อย่างไม่มีวันกลับมาลากตัวคนทำมาลงโทษ

             อ.ว. ยังลอยหน้าลอยตาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้สึกผิดกับการกระทำของตนเอง ไม่รู้สึกผิดกับการตายของเพื่อน เพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่มัธยม เพียงเพราะเพื่อนคนนี้เก่งกว่า สวยกว่า เหนือกว่าทั้งฐานะและการเรียน

       ผิดถูกอย่างไรทุกคนที่เข้ามาอ่านคอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ อยากให้ อ.ว. ได้รับการลงโทษบ้าง แม้เพื่อนสนิทคนนี้จะได้ตายไปแล้วก็ตาม อยากให้ อ.ว. ได้รับรู้ถึงการเจ็บปวดบ้างก็เท่านั้นเอง อยากให้สังคมได้รับรู้ และ ลงโทษ อ.ว. บ้างกับการกระทำที่ไม่คิด

            #เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
            #คนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด
            #อ.ว. ฆาตกรฆ่าเพื่อน

       ฉันอ่านกระทู้ ๆ หนึ่งในพันทิป อีกทั้งในทวิตเตอร์ก็กำลังเดือดกับกระทู้นี้ ฉันเองก็ได้เข้าไปอ่าน ฉันคิดว่าต้องเป็นคนเดียวกันแน่ที่มาโพสต์ คนโพสต์ข้อความนี้ไม่ได้เป็นฉันเองหรอกนะ ฉันเลิกสนใจเรื่องนี้ เลิกสนใจเอวาไปตั้งแต่ออมเสียแล้ว

       ถึงกระนั้นไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ฉันก็ขอบคุณเขาคนนั้นมาก ๆ ฉันกระตุกยิ้มเมื่ออ่านจบ มีคนเข้ามาตอบมากมาย มีคนแชร์เยอะมากด้วย ได้ขึ้นกระทู้แนะนำไปอีก อย่างน้อยเอวาก็ได้รับรู้ว่า ความเสียใจ ความเจ็บปวดที่โดนหักหลังมันเป็นอย่างไร


            ถึงคนนั้นเขาจะเล่ารายละเอียดไม่หมดก็ตาม ว่าที่เอวาทำแบบนั้นเพราะใคร เพราะอะไรก็ตามที ความจริงบนโลกใบนี้ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาทั้งหมดก็ได้ เพียงเท่านี้เอวาก็ไม่มีที่ยืนในสังคมแล้วล่ะ

             ฉันกลับมาใช้ชีวิตเป็นอาร์มเหมือนเดิม ฉันยังติดต่อกับมนัสและก็ออกัสเหมือนเดิม ไม่ได้กลับไปเรียนที่กรุงเทพ ไม่ได้กลับไปเป็นออมอีก ทุกคนรู้ความจริงกันหมด และ ทุกคนก็ยังอยากเจอฉัน คงอาจจะเป็นเพราะคิดถึงออม

             ฉันกับเมญ่าก็ยังติดต่อกันประจำ ติดต่อทุกคนนั่นแหละ พวกณิชาด้วย มนัส ออกัส แต่ออกัสดูซึม ๆ ไปเลย เงียบขรึม ฉันเป็นห่วงความรู้สึกของออกัสมากที่สุด คอยโทรคุยถามไถ่อยู่เป็นประจำ

             “อาร์มแกได้อ่านอะไรมั้ย” เมญ่าโทรมาคุยกับฉัน “ในพันทิปกับทวิตเตอร์ร้อนเป็นไฟเดือดผุด ๆ กันเลยแหละ” ฉันเข้าใจว่าเมญ่าพูดถึงเรื่องอะไร

             “เมญ่าเป็นฝีมือแกใช่มั้ย” ฉันถาม คิดว่าจะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่เมญ่า มนัสกับออกัสไม่ใช่แน่นอน

             “ก็… แกไม่โกรธฉันนะอาร์ม ก็ฉันโกรธแทนออมหนิ เจ็บใจด้วย ออมต้องตายเพราะมัน ฉันต้องเสียออมไปเพราะมัน” เมญ่าพูด “เออแล้วแกรู้อะไรมั้ย เค้ารู้กันทั้งคณะเลยแก พูดกันให้แซด เผลอ ๆ ทั้งมหาลัยด้วย อกช. คิดดูดิเป็นมหาลัยอะไร” เมญ่าพูดปนยิ้ม

             “ร้ายนะเมญ่า! แต่ฉันไม่คิดเรื่องนั้นแล้วล่ะ อยากให้เรื่องนั้นมันตายไปพร้อมกับออมเลย ไม่อยากทำให้ออกัสเจ็บปวดอ่ะ เราจบเรื่องนี้กันเถอะน้อเมญ่า” ฉันพูด คนตาย ๆ ไปแล้ว คนอยู่สิเจ็บปวดที่สุด

            “เออน่า! ฉันขอนะครั้งนี้ แค่นี้ก็พอแล้ว อยากให้เอวามันรู้บ้างว่าความเจ็บปวดมันเป็นแบบไหน ออมตายทั้งคนมันยังลอยหน้าลอยตามีความสุข เอออาร์มเรียนจบ ปี.2 แล้วแกมาเทียบโอนเข้าปี.3 ที่นี่นะ พวกเราคิดถึงแกอ่ะ คิดถึงออมด้วย นะ ๆ อาร์มนะ ไอ้นัสกับออกัสก็คิดถึงแกนะ” เมญ่าพูดออดอ้อนฉันพร้อมหัวเราะคิกคักไปอีก

             “อะไรเมญ่า เกี่ยวอะไรกับเรา” ฉันได้ยินเสียงมนัสพูดแทรกเข้ามา

             “นี่อยู่ด้วยกันเหรอ ออกัสอยู่ด้วยมั้ย” ฉันถาม

             “ช่าย! อยู่ด้วยกันหมดแหละ มนัสแกไม่อยากให้อาร์มมาใช่มั้ย ได้งั้นฉันจะไม่ให้อาร์มมา แกก็ทนคิดถึงไปเหอะ ชิ!” ฉันหัวเราะกับท่าทางเหวี่ยงของเมญ่ากับมนัส ฉันไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของออกัสเลย ตั้งแต่ออมเสียไปออกัสนิ่งขึ้นเยอะมาก เงียบขรึมผิดผู้ผิดคนไปเลย “นะอาร์ม พวกเราคิดถึงแกนะ ๆ ปี.3 ย้ายมาเรียนที่นี่นะ เทียบโอนมานะ ๆ พวกเราจะรอ เนอะนัสเนอะ เนอะออกัส”

             “อือ ๆ “ ฉันตอบตกลงกับเมญ่า

            หลังจากกระทู้ของเมญ่าได้ถูกเผยแผ่ออกไป ทำให้นักศึกษาในคณะต่างวิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่ ด้วยความที่ทุกคนทราบข่าวการเสียชีวิตของออมมาก่อนอยู่แล้ว แค่ไม่ทราบที่มาที่ไป พอทุกคนได้อ่านกระทู้ของเมญ่า ก็ทำให้ได้ทราบอะไรมากขึ้น จึงทำให้เอวาตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อน ๆ และ ตกเป็นที่ถกเถียงนินทาของเพื่อน ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน

             จนในที่สุดเอวาก็ทนไม่ไหว ต้องดรอปเรียนเอาไว้ ส่วนฉันกับเพื่อน ๆ ต่างไม่สนใจเอวาอีก หลังจากเสร็จงานศพของออม เมญ่าก็ตีตัวออกห่างเอวาเลย จึงทำให้ความสัมพันธ์ของพวกฉันกับเอวาจบลงเพียงเท่านี้ เอวาเองก็รู้ตัว จึงตีตัวออกห่างไปเองเช่นกัน ไปเล่นกับกลุ่มอื่นแทน

            พอจบปีสองฉันก็เทียบโอนมาเรียนปีสามที่มหาลัยของออม แต่ มาเป็นอาร์ม มาเป็นตัวของฉันเอง ไม่ต้องเล่นเป็นคนอื่นอีกแล้ว ความสัมพันธ์ของฉันกับมนัสกับออกัสยังเป็นเช่นเดิม เป็นเหมือนเมื่อคราวที่ฉันเป็นออม

             ฉันทำทุกอย่างกับออกัสเหมือนฉันเป็นออม ฉันอยากให้ออกัสยิ้มบ้าง ฉันตั้งใจ! ฉันเพียงอยากเห็นออกัสยิ้ม ฉันไม่ได้คิดกับออกัสมากไปกว่าเพื่อนคนหนึ่ง และ แฟนพี่สาว ส่วนมนัสฉันได้เป็นตัวของตัวเอง ฉันได้เป็นอาร์มเวลาที่อยู่ด้วยกัน

             “ขอบใจนะที่ย้ายมาเรียนด้วยกัน” ออกัสพูด แววตายังเศร้าตั้งแต่วันแรกที่ออมเสีย จนตอนนี้แววตาคู่นี้ของออกัสก็ยังไม่คลายเศร้าเลย พวกเรานั่งคุยกันที่สวนสาธารณะ ที่ ๆ ออมกับออกัสชอบมาด้วยกัน

             “อือ… คิดถึงออมมากเลยน้อ” ฉันพูด ปรายตามองออกัสด้วยรอยยิ้ม

             ออกัสถอนหายใจ “ทำใจลำบากอ่ะ ที่จะไม่ได้เจอออมอีกแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงนะ เราทำใจได้แล้วล่ะเพราะมีเธอไง ยัยบ๊อง” ออกัสพูดปนยิ้ม พร้อมยกมือขึ้นมายีผมของฉัน ทว่าแววตาคู่นั้นของออกัสก็ยังคงฉายแววความเศร้าอยู่ไม่เสื่อมคลาย

             “กัสหัวเรายุ่งหมดแล้วนะ” ฉันเอ็ดออกัสไปที

             “เออเรามีเรื่องจะบอกเหมือนกันนะ เพราะไหน ๆ เธอก็บอกความจริงกับทุกคนไปแล้ว ว่าเธอกับออมเป็นฝาแฝดกัน” ออกัสพูด

             “ยังไงเหรอ เรื่องอะไรอ่ะ” ฉันทำเป็นสนใจ ก็อยากรู้จริง ๆ นั่นแหละ ออกัสมีเรื่องอะไรจะโกหกฉันอีก ก็ผู้ชายคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องโกหกนี่นาสมัยก่อน

             “ก็เรื่องพ่อของเราไง” ออกัสมองหน้าฉัน เรื่องพ่อของออกัส ใคร ๆ ก็รู้ว่าเป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัย “ความจริงแล้วเราไม่ได้เป็นลูกเค้าหรอก ตอนเรายังเด็กเค้าขับรถชนพ่อแม่เราเสียชีวิตน่ะ คราวนี้เขาก็รับเลี้ยงดูส่งเสียให้เราเรียนนะ เราอยู่กับยายมาโดยตลอด พอยายเราเสียเค้าก็เลยรับเรามาอยู่ที่บ้านด้วย ให้เราเรียกพ่อเรียกแม่ พวกเขาคงเหงามั้ง ลูกจริง ๆ ก็ไม่มี” ออกัสเล่าให้ฉันฟัง

             “นี่กัสพูดจริงใช่มั้ย” ฉันถาม ไม่แน่ใจจะเชื่อดีหรือเปล่า

             “อือ จริง!” ออกัสพยักหน้ายืนยัน

             “ออมรู้เรื่องนี้มั้ย” ฉันถามอีก ออกัสก็พยักหน้าอีก ฉันยิ้มให้กับออกัส ตลกดีทุกคนคิดว่าออกัสเป็นลูกอธิการบดีจริง ๆ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง “เราสัญญานะ เรื่องนี้จะเป็นความลับตลอดไป”

             “นี่! เธอจะไปป่าวประกาศบอกใครก็เชิญตามสบายเถอะ เราพูดอยู่ปาว ๆ ก็ยังไม่มีใครเชื่อ เพราะเรามันคนขี้โกหก” ออกัสพูดกลั้วหัวเราะ ฉันเจ็บใจมากเลย แต่ครั้งนี้ฉันเชื่อที่ออกัสพูดว่าเป็นเรื่องจริง “เราขอบคุณความรู้สึกดี ๆ ที่ให้เรานะอาร์ม ไม่ต้องคิดมากเรื่องเรากับออมนะ ไม่ต้องห่วงด้วยว่าเราจะคิดกับเธอมากเกินกว่าเพื่อน ไม่ต้องกลัวว่าจะมีปัญหากับไอ้นัสด้วย”

             “กัส! เราอยากเป็นเพื่อนกับกัสตลอดไป เราอยากอยู่แบบนี้กับกัสตลอดไป เป็นเพื่อนกันตลอดไป กัสอย่าหายไปจากเรา จากมนัส จากเมญ่าได้มั้ย กัสสัญญากับเรานะ” ฉันพูด เพราะลางสังหรณ์ของฉันมันรู้สึกไม่ดีเลย มันรู้สึกว่าออกัสจะหายไปจากชีวิตของพวกฉัน

             “นี่เธอ! ฉันจะหายไปไหน ฉันจะไปเรียนต่างหาก ไม่ดีเหรอฉันตั้งใจเรียนให้ออมละ เรียนจบแล้วเดี๋ยวกลับมานะ พอกลับมาฉันต้องได้ยินข่าวดีเรื่องเธอกับไอ้นัสด้วย” ออกัสกล่าว น้ำตาของฉันคลอ ออกัสจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ “ปะกลับเถอะเดี๋ยวฉันไปส่ง เดี๋ยวไอ้นัสเป็นห่วง”

            “อือ” จากนั้นฉันกับออกัสเราก็กลับบ้านกัน

       ………………………………………

       ณ ร้านเหล้า

       ออกัสกับมนัส

       “กัสฉันรู้ว่าบ้านแกรวย มีเงิน แกอยากจะเนรมิตรอะไรก็ง่ายนิดเดียว เรื่องพวกนี้ฉันยอมแพ้แกนะ ยกเว้นเรื่องเดียวที่ฉันจะไม่มีทางยอมแพ้แกแน่ ฉันจะไม่ยอมแกอีกแล้ว” ระหว่างที่สองคนกำลังนั่งดื่มเหล้ากันอยู่ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ก่อนที่ออกัสจะบินไปต่างประเทศเพื่อเรียนต่อ

       “เรื่องอะไรวะ” ออกัสถามพร้อมปรายตามองคู่สนทนา ก่อนจะกระดกเหล้าจนผ่องไปค่อนแก้ว เหลือเพียงน้ำแข็งเอาไว้ จากนั้นก็วางแก้วลงบนโต๊ะให้พนักงานสาวเทให้อีกรอบ

            “เรื่องอาร์ม!” มนัสพูดออกมาตามตรง สังเกตว่าออกัสกระตุกยิ้ม “แกยิ้มอะไรวะ สำหรับออมฉันยอมแพ้แกนะ แต่คนนี้อาร์มฉันไม่ยอมแกแน่” มนัสพูด

            “แล้วยังไง” ออกัสตอบ

            “ทีแรกฉันคิดว่าฉันรักออมนะ รักมากด้วย และก็ยอมไม่ตัดใจจากออมแม้ออมจะมีแกอยู่ทั้งคน แม้ออมจะเป็นของแกไปแล้วฉันก็ยังหวังลม ๆ แล้ง ๆ เสมอ ทั้งที่ออมไม่เคยสนใจฉันเลย แม้แต่นิดเดียวก็ไม่เคย! แต่พอมีอาร์มเข้ามา ฉันก็ได้รู้หัวใจตัวเองมากขึ้น ได้รู้หัวใจตัวเองว่าจริง ๆ แล้วตัวเองชอบใคร ต้องการใคร” มนัสพูด กระดกเหล้าจนผ่องไปค่อนแก้วเช่นกัน วันนี้สองเกลวนัดกันมานั่งดื่มกระชับมิตร

             “แล้ว!” ออกัสก็ยังกวนประสาทมนัสไม่หยุด จนกระทั่งตอนนี้ “ทำไมแกรู้หัวใจตัวเองช้าจังวะ”

             “ไม่รู้ดิ อาจเป็นเพราะฉันปลื้มออมมาตั้งแต่เด็ก ๆ มั้ง ฉันปลื้มออม เล่นกับออมแค่คนเดียวมาโดยตลอด ยอมให้เพื่อนล้อว่าเป็นตุ๊ด เพราะออมช่วยฉัน เวลาฉันถูกรังแก ออมจะช่วยฉันปกป้องฉันเสมอ ออมคือฮีโร่ของฉันนายรู้มั้ยกัส ฉันถึงได้ชอบออมคนเดียว คิดว่าตนเองรักออมมาโดยตลอด แล้วนายก็มาแย่งฉันไป แต่ฉันไม่โกรธนายกับออมเลยนะ เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้อยู่แล้ว” มนัสเล่าให้ออกัสฟัง

            “ไอ้นัสตอนเด็ก ๆ นายขี้แยเหรอวะ จนทำให้ออมต้องคอยตามปกป้องอยู่เรื่อย” ออกัสพูดกลั้วหัวเราะ