คือช่วงนี้เรารู้สึกเกลียดน้าเรามากๆ เพราะน้าชอบว่าเราต่างๆนาๆ ทั้งๆที่เราเป็นลูกของพี่สาวตัวเองแท้ๆ ตั้งแต่เกิดมาเรารู้สึกว่าน้าเราไม่เคยใส่ใจเราเลย แทบจะไม่เห็นหัวเรา ทำตัวเหมือนเราไม่ใช่หลาน ไม่เคยพาไปเที่ยว ไม่รู้ว่าวันเกิดเราเขาจะรู้รึปล่าว

วันก่อนเราทำตัวบ๋องๆ ร้องเพลงไปเรื่อย แล้วชอบเล่นมุขไร้สาระตามประสาเรา เช่น อยากบินได้มั้ย ถ้าอยากบินได้ลองกินนกดูซิ(ถามยายเล่นๆ) แล้วตอนนั้นเรายืนร้องเพลงหน้ากระจก แล้วยืนเต้น ทำตัวติ๊งต๊องๆ แล้วน้าเราด่าว่า"ไม่บายเออะ"เป็นคำภาษาใต้ แปลว่า เป็นบ้าหรอ) คือเราเสียเซลฟ์มากเว้ย คือมันก็เป็นเรื่องของเรา เรารึปล่าว จะให้เราทำตัวซึมเงียบไม่พูดจากับใครมันก็ไม่ได้มั้ย

แล้วคือหลายครั้งแล้ว ที่น้าชอบด่าชอบว่าเรา ทั้งๆที่เราไม่ได้ผิดเลย เราแทบไม่อยากเรียกเขาว่าน้าด้วยซ้ำ เเละไม่อยากมีเขาเป็นน้าเลย เราแทบไม่อยากพูดกับเขาเลย เพราะพูดทีไรก็มีแต่ความเมินเฉย แล้วแถมยังได้คำด่ากลับมาอีก

น้าเราชอบทำตัวแย่ และโครตห่วยแตกที่สุดของที่สุด ชอบปิดประตูตู้เย็นแรงๆโดยไม่กลัวมันพัง  ชอบทำแก้วในบ้านแตกไปหลายใบมากๆๆๆๆ  แถมชอบเปิดเพลงเสียงดังอีก อย่างตอนเช้าเราต้องนอน แต่น้าเรากลับเปิดเพลงไม่สนเลยว่าเรานอนอยู่ เราเกลียดน้าเรามากๆ เกลียดจนอยากทำให้เขาหายไปจากโลกนี้เลย

เรื่องที่เราเล่ามามันอาจไร้สาระ แต่เราสุดจะทนแล้วจริงๆ แทบอยากจะย้ายไปจากบ้านหลังนี้ ไม่อยากอยู่ร่วมกับเขา ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียงเขา ไม่อยากใช้อากาศหายใจร่วมกันเลย