ขอเกริ่นก่อนเลยนะว่าเราเคยโดนบูลลี่ตอน 4 ปีก่อน body shaming นี่แหละ เหตุการณ์มันเกิดตอนเข้าแถวซึ่งคนมันจะเยอะมาก เกิดขึ้นบ่อยมากๆ ทุกวันเลย จนหลายครั้งเราทนไม่ไหว ไม่อยากไปโรงเรียน การโดนคำพูดแบบนั้นมันไม่ไหวเลยจริงๆ เราตื่นมาพร้อมดับคำว่าไม่อยากไปโรงเรียนเลย ขอแม่ย้ายโรงเรียนแล้วก็ไม่ได้ย้าย เรายังจำช่วงเวลาเหตุการณ์นั้นได้เลย สีหน้าของคนพวกนั้นที่บอดี้เชมมิ่งเรา พอตอนนี้มันผ่านมาก็นานอยู่ แต่ทุกๆครั้งที่ออกไปข้างนอกแล้วเราใส่กระโปรงมันต้องเจอคนอยู่แล้ว พอเจอคนเยอะๆเราแทบอยากหายไปจากตรงนั้น ยิ่งหวาดระแวงไปอีก อยากจะหายไป ไม่อยากอยู่ตรงนั้นเลย พอมีคนมามองร่างกายเราตรงนั้น เรารู้สึกกลัวมากๆ ทั้งสั่น ทั้งเหงื่อตก มองซ้ายมองขวา ถึงเค้าจะไม่ได้พูดออกมาแต่สายตาเค้ามันก็สื่อทุกอย่างได้แล้ว ตอนนี้เราเลยกลัวที่จะออกไปข้างนอก กลัวคนเยอะๆ ไม่กล้าออกไปเลย จะออกไปแต่ละทีใช้เวลาเตรียมตัวเตรียมใจนานมากเลย เราควรทำยังไงดี ใช้ชีวิตลำบากมากเลย