สวัสดีครับคนที่เข้ามาอ่านเรื่องของผม(ไม่รู้นะว่าจะมีหรือเปล่า555)โอเคเข้าเรื่องตอนนี้ผมอยู่ม.4 เป็นเด็กม.ปลายในยุคโควิดโคตรเศร้า สิ่งที่ผมอยากจะมาระบายคือผมไม่อยากคิดถึงเรื่องอนาคตเลย ไม่อยากเครียดเรื่องเรียนต่ออะไรต่างๆบลาๆ มันก็ทำให้ผมคิดว่าตัวเองขี้แพ้เปล่าวะ ไม่ว่าตอนนี้ผมจะเปิดไปที่ไหนก็เจอแต่คนตั้งใจอ่านหนังสือเก็บพอร์ตนู่นนี้ วันนี้ก็มีคนมาแนะแนวเรื่องเรียนต่อ แต่ผมคือยังไม่มีความฝันเลยว่าจะทำอะไรเมื่อม.3 ก็พึ่งเครียดเรื่องต่อ ม.ปลาย พอมาตอนนี้ก็ต้องคิดเรื่องมหาลัยอีก คือแบบชีวิตผมวนเวียนแต่กับเรื่องเรียนต่อชีวิตนี้ผมยังแทบไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ยังไม่เคยไปคาเฟ่ถ่ายรูปกับเพื่อนสักครั้ง ในวันจบม.3 ก็ไม่ได้เจอเพื่อน เพราะโควิดพอมาม.ปลายช่วงที่คนบอกว่าคือช่วงที่สนุกที่สุดในชีวิตก็ต้องมาโดนหย่อนลดไป มันทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆเลยจนบางทีก็ร้องไห้ พอขึ้นม.5 ม.6 ก็คงไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นแล้ว แต่ตอนนี้ผมบอกกับตัวเองเสมอว่าถ้าได้เปิดเรียนเมื่อไหร่จะสนุกกับชีวิตนี้ให้มากที่สุดถึงเวลามันอาจจะสั้นกว่าคนอื่นๆแต่ผมก็จะพยายามให้มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดขอบคุณทุกคนที่มาอ่านเรื่องของผมนะครับ ขอบคุณจริงๆครับ