เพียงเศษเสี้ยวเถ้าธุลีในอากาศ
ก่อนที่จะอาละวาดเป็นกลุ่มฝุ่น
เพียงหมู่เมฆลมพัดรับอรุณ
ก่อนคลุกรุ่นเป็นพายุพัดรุนแรง

และเพียงมีความจริงเพียงเศษเสี้ยว
ที่อาจเกี่ยวกับอะไรขลาดแขยง
และเพียงมีอาการเพียงสำแดง
เพื่อชี้แจงโรคร้ายแรงในกาลไกล

นั่นคือสิ่งที่เราเรียกว่า “ความจริง”
ความที่สิ่งหลีกไม่พ้นแม้นไฉน
ความเป็นจริงสะท้อนสิ่งใดใด
ไม่มีใครหนีห่างพ้นใน “ความจริง”

แล้วความจริงเริ่มแสดงจากจุดไหน
เริ่มจากใจรับรู้ถึงบางสิ่ง
หรือความจริงเริ่มจากสิ่งที่แท้จริง
ที่บางสิ่งเริ่มก่อนใจจะพบพาน

ดั่งเศษเสี้ยวผงธุลีที่ลอยอยู่
กว่าจะรู้สะสมเป็นฝุ่นประสาน
ดั่งก้อนเมฆรับอรุณกรุ่นชั่วกาล
กว่าจะรู้จึงเบ่งบานกระแสลม

หรือความจริงคือความเช่นกระทบจิต
คือสิ่งที่เข้าสะกิดอย่างเหมาะสม
จึงริเริ่มกระทบใจถึงอารมณ์
จึงกลายเป็นคำคมในบทกลอน