ผมพักอาศัยอยู่ในซอยที่มีตึกแถวเรียงๆกัน
สิ่งที่บั่นทอนสิ่งแรกคือในซอยก็จะมีพวกเด็กแว๊นที่มามั่วสุมคุยตะโกนเสียงดังเปิดเพลงเบิ้ลรถ คนแถวนั้นก็มีโทรแจ้งตำรวจไปพอตำรวจมาก็แค่ไล่ วันรุ่งขึ้นก็เหมือนเดิมไม่มีมาตรการอะไรเด็ดขาดเลย ก็ได้แต่ทำใจว่า "ขยะ" มีอยู่ทุกที่ 

สิ่งที่สองคือครอบครัว ผมทะเลาะกับที่บ้านเกือบทุกวันจนตอนนี้บ้านไม่ใช่ที่ๆผมอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจอุ่นใจอีกแล้ว ผมมองคนในบ้านด้วยความอคติหมดเลย  

แล้วทั้ง 2 เรื่องเป็นสิ่งที่ผมต้องเจอทุกวันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ จนทำให้ผมไม่มีความสุขในการใช้ชีวิต ความสุขอย่างเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้คือไปดูคอนเสิร์ต เป็นสิ่งเดียวที่เยียวยาจิตใจผมได้ แต่ปีสองปีนี้ก็มีเรื่องโควิดมาทำให้ความสุขผมหล่นหายหมด ชีวิตตอนนี้โคตรบัดซบเลย