จิตใจคนเรา เป็นสิ่งที่ฝึกกันได้ค่ะ

ฝึกให้เข้มแข็งได้ / ฝึกให้ปวกเปียกก็ได้

คนเคยรักกัน เมื่อจำต้องจาก ความอาลัย มักจะทำให้หวนคิดถึงเสมอ
ตรงนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่เมื่อคิดถึงเขาขึ้นมา จะทำอย่างไรกับจิตใจตน
ตรงนี้คือเรื่องที่ควรฝึกค่ะ

เมื่อคิดถึง ก็เลือกรับรู้ และเก็บไว้แต่สิ่งที่ดี

เมื่อคิดถึงแล้วรู้สึกไม่ดี ให้เรียนรู้จากเรื่องราวนั้น
ตรองดูสิว่า หากเรื่องแบบเดิม เกิดขึ้นตอนนี้ (ที่มีสติปัญญามากกว่าเก่า)
เราจะตัดสินใจเหมือน หรือ แตกต่างไปจากเดิมเพียงใด ?

เมื่อคิดถึงแล้วอาวรณ์ ก็ให้ตระหนักว่า
นี่คือธรรมดาของโลกใบนี้
ไม่มีใครสักคน จะได้รับการยกเว้น “ความต้องพลัดพรากจากคนรัก /ของรัก”

แต่เราสามารถ ฝึกจิตใจให้เข้าใจกฏแห่งอนิจจังนี้
และอยู่กับมันได้ โดยไม่ทุกข์จนเกินไป
หรือกระทั่ง ไม่ทุกข์เลย แม้จะยังไม่ลืมค่ะ

ของผมผ่านมาได้จะหกเดือนแล้ว ไม่เจ็บเท่าตอนแรก แต่ก็ทรมานเหมือนกัน ทุกวันนี้ยังไม่อยากจะเชื่อว่ามันเกิดขึ้นมาแล้ว
"เวลา" ก็อยู่ของมันอย่างนั้นแหละครับ ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก
แต่ชีวิตคนเราในแต่ละวันมันมีเรื่องต่างๆเข้ามาเรื่อยๆ หลายๆเรื่องก็ช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเราได้เหมือนกัน
ลองๆหากิจกรรมพิเศษเพิ่มเติมทำดูครับ ตื่นเช้าก็เก็บกวาดบ้าน เก็บที่นอน อาบน้ำ กินกาแฟ ทำงาน เย็นๆออกไปวิ่ง
คุยกับตัวเอง หาสัตว์เลี้ยงมาเป็นเพื่อน ของผมนี่หอบลูกแมวจากบ้านพักมาเลี้ยงด้วยที่บ้านเลย ช่วยได้เหมือนกัน

ยังไงก็เข้มแข็งเข้าไว้ครับ เกิดคนเดียว ก็ไปคนเดียว ไม่มีเขา เราก็อยู่ได้ เหงามากๆก็ร้องไห้ได้ อยากโทษลม โทษฟ้า อย่างไรก็ทำเลยครับ บ่นมันระบายมันออกมา กำลังใจที่ดีมาจากตัวเราเองครับ เล่าให้คนอื่นฟังเขาก็บอกให้เรา "สู้ๆ" แค่นั้นครับ

ขอให้ผ่านให้ได้ครับ อีกเดี๋ยวก็ปีใหม่แล้ว ค่อยเริ่มใหม่ตอนนั้น ตอนนี้ก็พยายามหายใจเข้าไว้

ฟังธรรมะของหลวงปู่ชาก่อนนอนทุกวัน ยิ่งดีครับ ลองดู