เนื่องจากหนูได้ทักไปถามแม่ว่าแม่ว่างบ้างหรือยังพาไปหาหมอหน่อยซึ่งหนูรอมาตลอดค่ะหวังว่าสักวันนึงแม่จะพาไปคุยกับหมอฟันสักทีแต่กลับถูกแม่ตอกกลับว่ากูจะเอาเวลาไหนพาไปเห็นมั้ยว่ากูไม่ว่างแต่ตอนพายายไปหาหมอแม่ตื่นตั้งแต่ตี5พาไปได้ทำไมกับหนูถึงพาไปไม่ได้(อันนี้ไม่ได้เห็นแก่ตัวนะคะเพียงแค่น้อยใจว่าพอเป็นหนูทำไมถึงพาไปไม่ได้) บางทีก็น้อยใจค่ะแม่สนใจทุกคนยกเว้นเรื่องของหนูตลอดเลยไม่เคยถามถึงการเรียนไม่เคยถามถึงการไปหาหมอเลยพอหนูไปหาเองจะทำแม่ก็ด่าว่าไม่มีเงินกูจะไปเอาจากไหนให้ เวลาที่เถียงกันแม่มักจะบอกกูอายที่มีลูกแบบกูไม่น่าให้เกิดมาเลย ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของหนู เพื่อนก็ไม่มีสนิทมีแค่คุยกันได้ พอหนูทำได้ดั่งใจเขาก็ชมพอไม่ได้ดั่งใจก็โดนด่า เป็นอะไรไม่เคยมีใครสนใจเลยค่ะต้องหายเองไม่เคยเป็นห่วงหนูเลยเวลาทะเลาะกันหนูนอนซมอยู่ในห้องไม่เคยเข้ามาดูไม่เคยเข้ามาถามไม่เคยรับฟังความเห็นจากหนูเลยค่ะทำให้หนูเก็บกดมากๆร้องไห้คนเดียวเงียบๆยิ่งหลายวันมานี้อาการหนักมากๆค่ะหนูนั่งร้องไห้เหมือนจะขาดใจมันเจ็บปวดแบบบอกไม่ถูกเวลาที่นึกถึงมันจะใจหายแล้วร้องไห้ออกมาทุกครั้งเลยค่ะ ถ้าไม่มีเวลาให้ไม่มีเงินที่พร้อมจะดูแล พวกเค้าไม่น่าให้หนูเกิดมาเลยยิ่งเวลาโดนด่าโดนไล่โดนดูถูกมันเจ็บปวดมากๆคนเป็นพ่อแม่เค้าทำกันแบบนี้หรอคะทุกวันนี้เริ่มตีตัวออกห่างจากครอบครัวไม่กล้าที่จะปรึกษาเพราะไม่มีใครเคยเข้าใจความรู้สึกหนูเลย ชีวิตอายุยังไม่ถึง18แต่รู้สึกโดดเดี่ยวมากๆค่ะมันอาจจะดูเห็นแก่ตัวหน่อยนะคะแต่บางเรื่องมันทนไม่ไหวจริงๆค่ะ😭😭😭😭😭