มีวันนึงเเอบบ่นที่บ้านว่าเหนื่อย ท้อกับการเรียน งานเยอะนู่นนี่นั่น ที่บ้านก็จะบอกว่ามีหน้าที่เรียน ก็เรียนไป คนที่ทำงานส่งให้เรียนเหนื่อยกว่าอีก เรียนสูงๆจบมาจะได้มีงานดีๆทำ ไม่ต้องมาทำงานหนักใช้เเรงงาน

เราก็มานั่งคิดกับตัวเอง ใช้ความคิด คิดไปคิดมา ก็เเค่บ่นเอง เเค่บ่น "ก็เเค่บ่น" ไม่ได้จะลาออกจากโรงเรียนซะหน่อย ก็เเค่เหนื่อย มันก็"เเค่"นั้นเเหละ ที่สามารถทำได้ เพราะอี อนาคต ที่ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำเพื่ออินี่มาตลอด ทำจนลืมตัวเองไปเเล้วว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร ทุกวันนี้มันก็คือทำเพื่อหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายจากครอบครัว 

เเล้วที่บ้านคาดหวังกับเกรดมาก เหมือนเขาภูมิใจในเกรดเราอ่ะ555 ภูมิใจในเกรด ไม่ใช่เรา พอเราเกรดลด เขาก็ไปโกหกคนอื่น ว่าเราได้เกรด 3.7 3.8 ทั้งๆที่มันต่ำกว่า 3.5 เเล้วเค้าก็มาพูดกับเรา ว่าคบเพื่อนเรียนนะ เพื่อนเราทุกคนก็ตั้งใจเรียนอ่ะ รวมถึงตัวเรา เเต่ความตั้งใจ ในตรรกะของที่บ้านคือ เกรดดี เกรดดี=เรียนเก่ง ตั้งใจ มันก็ถูกของเขานะ เเต่ เกรดมันคือการเอาทุกวิชาอ่ะ เกรดเฉลี่ยทุกวิชา มายำรวมกันเเล้วตัดเกรด

ซึ่งวิชาที่เราทำได้ดีก็พวกหน่วยกิตน้อยๆ 0.5 1.0 อะไรพวกนี้ เเต่พวกวิชาพื้นฐาน หน่วยกิต 1.5 2.0 คือ ทำได้เเย่ เเล้วพอตัดเกรด ไอ้วิชาพวกนี้ มันก็กดเกรดลง
เกรดเฉลี่ยเลยได้น้อย ก็นั่นเเหละ ที่บ้านก็ไม่คาดหวังอะไรกับเราละ ขอเเคไม่ติด 0 ร เราก็คิดในใจว่าทำไมกันนะ เขาถึงไม่พูดบ้าง ว่าขอเเค่จบมามีงานดีๆทำ เลี้ยงตัวเองได้ ทำไมเขาไม่บอกว่าขอเเค่เรียนจบก็พอ ก็ได้เเต่คิดในใจว่าทำไม 

ปล.สุดท้ายนี้เราก็คิดเเล้วล่ะว่าเทอมนี้ จะตั้งใจมากขึ้น ยิ่งอยู่ห้องพิเศษด้วย ตั้งใจเก็บเกรดเพื่อที่ตอนยื่นมหาลัย เกรดมันจะช่วยได้บ้าง