เเม่เป็นคนที่คาดหวังกับตัวเราไว้มากเพราะเป็นลูกคนเดียวในความรู้สึกของเเม่คือทั้งชีวิตของทุ่มเททุกอย่างให้เราหมด เเม่คาดหวังทั้งเรื่องเรียน กิริยา การกิน หน้าตารูปร่าง ความคิด การเเสดงออก ถึงขั้นคาดหวังเรื่องความรักไว้ให้เราทั้งที่เรายังไม่บรรลุนิติภาวะเลยเเม่กลัวเราไม่เเต่งงานเพราะเราเป็นคนรักอิสระ เเต่ในความคิดของเราคือเรายังเด็กเกินไปเราไม่มีความสามารถที่จะเรียนไปด้วยเเละมีเเฟนไปด้วยได้ เเม่คิดไว้หมดเเล้วว่าเราต้องเเต่งงานตอนอายุเท่าไหรมีลูกกี่คนต้องทำงานที่ดีๆ เราค่อนข้างเป็นคนหัวดีเเต่เด็กเเม่เลยกดดันเรื่องต่างๆมาตั้งเเต่เด็กเเม่เริ่มบงการเราตอนเรา9ขวบ เรากลายเป็นคนที่มีสองบุคลิกอยู่กับเพื่อนเราจะเป็นคนร่าเริงสนุกสนานเป็นคนตลก พออยู่กับเเม่เรารู้สึกว่าตัวเองระเเวงทุกอย่าง(เเม่ไม่ได้ตีนะเเต่ใช้คำพูดกดดัน)เราระเเวงคำพูด กิริยา สีหน้าตัวเองตลอดเวลาเรากลัวทำมันไม่ถูกใจเเม่ เวลาเราอยู่นอกบ้านเรากลายเป็นคนระเเวงเสียงโทรศัพท์ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เราเป็นคนอยู่ในกรอบ ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่สร้างปัญหา เเต่มันไม่พอสำหรับเเม่


เราอยากจะฝากถึงพ่อเเม่หรือคนที่กำลังจะมีลูกว่า หากคิดจะมีลูกให้มีตอนที่คุณคิดว่าคุณพร้อมจริงๆพร้อมที่จะเข้าใจเค้าจริงๆ อย่าเอาตัวเองไปเป็นกรอบหรือบรรทัดฐานให้เค้า คุณให้ชีวิตเค้ามาเเล้วช่วยผลักดันให้เค้ามีความสุขสนับสนุนในสิ่งที่เค้าเป็นในสิ่งที่เค้าเลือกหากสิ่งที่เค้าเลือกไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือนร้อน เราเชื่อว่าถ้าลูกมีความสุขพ่อเเม่ก็จะมีความสุข