เป็นแบบนี้คุณอยากจะอยู่กับพ่อคุณมั้ย

พ่อเราไม่เคยจะเก็บบ้านช่อง เราทำความสะอาดทุกวันมันก็รกอีก คือที่บ้านมีหนังสือเยอะมากๆเป็นกล่องตั้งอยู่มีทุกที่ยกเว้นห้องน้ำ มีตั้งแต่ข้างล่างตอนนแนกมันอยู่มุมๆเริ่มลามมากลางบ้าน ข้างบันได  ห้องนอน ข้างเตียงนอน ห้องครัวยังมี ดีนะยิ้มไม่ไว้ในห้องน้ำ ไม่ใช่เราไม่เก็บนะคะ แต่คือแตะต้องของเขาไม่ได้เลย เราแค่อยากเก็บให้บ้านมันเป็นระเบียบ เอาตรงๆนะคะตั้งแต่เล็กจนตอนนี้ อายุ 22 เราไม่เคยพาเพื่อนหรือแฟนมาที่บ้านเลยเพราะเราอาย เราไม่ได้อายนะที่บ้านเราไม่ได้รวยหรืออะไร เราอายที่มันดูรกจนมันไม่อยากอยู่ในบ้านจริงๆ แล้วขยะอะไรพ่อก็ไม่เก็บ ทิชชูเช็ดน้ำที่หกพอเขาเช็ดเสร็จเขาก็วางไปตรงที่เช็ด เราไปเรียนมากลับมาบ้านก็ต้องมาเก็บให้ บางทีแก้วแตกเขาก็ปล่อยให้มันแตกตรงนั้นไม่เก็บอะไร เมื่อก่อนสงสัยว่าทำไมแม่ไม่อยู่ด้วยตอนนี้เข้าใจละ นอกจากเขาจะเป็นแบบนี้แล้ว เขาไม่สนใจเราด้วย ไม่ว่าจะปรึกษาอะไร เดือดร้อนอะไร เราแก้ปัญหาเองตลอด ค่าเทอมค่ากินเราก็หาเอง แค่มันยังไม่มากพอจะออกไปอยู่เอง พอเราพูดให้ป้า น้า อา ฟัง เขาจะบอกถึงความกตัญญูบ้าบอขึ้นมา ถามจริง? มันโอเคจริงๆหรอ พูดถึงตรงนี้อย่าพึ่งคิดนะคะว่าเราไม่เก็บบ้านเก็บช่อง เก็บตลอดค่ะ กวาดถู ซักผ้า ล้างห้องน้ำทุกอย่าง ทั้งบ้านมีสะอาดน่านั่งที่สุดก็ห้องนอนตัวเองกับห้องน้ำนี่แหละ นอกนั้นมีแต่กล่องหนังสือ ใจแบบอยากจะเผาทิ้ง อยากจะบริจาคมาก รกบ้านจนเราไม่อยากอยู่บ้าน เวลาออกไปเรียนออกไปข้างนอกก็จะไม่อยากกลับมาบ้าน มันรู้สึกเหมือนไม่ใช่บ้าน มันเหมือนโกดังขายของเก่าอะไรสักอย่าง ไม่รู้ต้องยังไงต่อละคะ พูดกับเขาก็แล้วทั้งพูดดีดีและทะเลาะผ่านมา 10 ปีก็ไม่มีไรเปลี่ยนแปลง...
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่