เราอยู่มัธยมต้นค่ะ แล้วคุณแม่เป็นแม่ค้าทั่วไปแหละค่ะ เราไม่ได้ดูถูกคนขี่ซาเล้งหรืออาชีพนะคะ เราออกจะภูมิใจด้วยซ้ำเพราะแม่เราทำอาชีพสุจริต แถมยังทำงานส่งเราอีกต่างหาก คุณแม่ก็ขี่รถซาเล้งไปรับไปส่งตลอดตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด็กๆเราไม่อายนะคะ เรารู้สึกเฉยๆ แล้วพอผ่านไปเริ่มอยู่ประถม5-6 แม่เราขี่ซาเล้งไปส่งที่รร.แล้วมีเพื่อนคนนึงเขาเห็นเราลงมาจากซาเล้ง แล้วเขาก็ล้อเราค่ะ ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราแคร์ความรู้สึกของครอบครัวนะคะ แต่เราก็รู้สึกเสียความรู้สึกมากๆเวลามีคนเอาไปล้อ แล้วเพื่อนคนนั้นก็เอาไปบอกต่อ แล้วคือเราก็มีปมเลยค่ะ แล้วคนรอบตัวเราที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่รู้ว่าเราขี่ซาเล้ง เขาเหมือนจะดูถูกและไม่อยากอยู่ด้วยค่ะ เราเลยคิดมาตลอดว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอที่ขี่ซาเล้ง แถมหลายๆคนก็เอาซาเล้งมาพูดในเชิงขำๆ ซึ่งมันน่าขำตรงไหนกัน แต่คนพวกนั้นก็เอามาเมคฟันกัน เราไม่มีความมั่นใจเลยค่ะ ตอนขึ้นมัธยมเราเลยไม่ขอให้แม่ไปส่งแต่ไปรร.เองค่ะ เรารู้สึกผิดมากเวลาแม่มาพูดแบบว่าจะอายทำไม เราก็ไม่ได้อยากอายค่ะ แต่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ เราไม่มั่นใจมากๆ เราผิดไหมคะ ไม่อยากให้แม่เสียใจด้วย แต่ก็ไม่อยากโดนล้อค่ะ