วันนี้ ผมจะมาเเบ่งปันเรื่อง คุณค่าของเรา เป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณค่าที่เรามีเเละการช่วยเหลือกัน เรื่องต้นเรื่องด้วยต้นไม้ต้นหนึ่ง เป็นต้นไม้ต้นใหญ่มหาศาล เเละมีผู้คนได้ตัดต้นไม้นั้นไปทำสิ่งของเครื่องใช้  ต้นไม้ต้นนั้นเป็นต้นที่ใหญ่มาก ก็เลยเเบ่งเป็นสองท่อน ท่อนที่หนึ่งได้ทำเป็นบรรไดศาลาวัด อีกท่อนหนึางได้เเกะเป็นพระพุทธรูปสวยงามองค์ใหญ่ตั้งอยู่ในศาลาวัด พอบรรไดเห็นพระพุทธรูป ก็ได้พูดกับพระพุทธรูปว่า "ทำไมไม่มีคนมากราบไหว้ฉันเลย มีเเต่คนมาเหยียบย่ำฉัน ไม่เหมือนท่านที่อยู่เฉยๆคนก็มากราบไหว้ท่าน" พระพุทธรูปเลยตอบปัญหาของบรรไดว่า "บรรได้เอ๋ย ฉันมีคนกราบไหว้ก็เพราะว่าฉันนั้นมีค่าพอที่จะให้ทุกคนมากราบไหว้ ฉันต้องโดนทั้งค้อน เลื่อย สิ่ว กระดาษทราย ขัดจนแทบจะไม่มีรูปลักษณ์ที่เหมือนไม้เลย ฉันจึงควรที่จะกราบไหว้  ท่านเเค่เลื่อยเป็นท่อนๆท่านก็เป็นบรรไดเเล้ว ถึงเเม้ท่านกับฉันจะอยู่คนละที่ เเต่ถ้าไม่มีบรรได้ ผู้คนก็ไม่สามารถมากราบไหว้ฉันได้ ท่านก็มีค่ามากเหมือนกัน ท่านก็ได้อานิสงค์นี้เหมือนกัน ฉันทำหน้าที่เป็นตัวเเทนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ท่านทำหน้าที่เป็นเส้นทางให้ผู้คนเข้ามาสักการะ ท่านก็ได้อานิสงค์ " พอพูดจบบรรไดก็เข้าใจเเล้วว่า คุณค่าของเราขึ้นอยู่กับตัวเรา เราจะสร้างให้มีคุณค่ามาก เราก็มีค่ามาก เราจะสร้างให้มีคุณค่าน้อย เราก็มีค่าน้อย เมื่อเราสร้างคุณค่าให้เรามาก เราก็จะมีผู้คนนับถือเเละทำเป็นตัวอย่างมาก พอเรามีผู้คนที่ทำเป็นตัวอย่างมาก เราก็จะได้สร้างสังคมที่ดี สร้างสังคมที่มีเเต่ความสุข เมื่อมีความสุขเราก็ได้บุญกุศล พอเราได้บุญกุศล เราก็อิ่มอกอิ่มใจ เมื่อเราอิ่มอกอิ่มใจ เราก็จะไม่ยึดติด เมื่อเราไม่ยึดติด ตายไปเราก็เข้านิพพาน เมื่อเราเข้านิพพาน เราจะไม่ได้มาเวียนว่ายตายเกิดเพื่อเจอเรื่องที่เข้ามาในชีวิตเเต่ละวันที่ทำให้ลำบากใจ นี่เเหละคือนิพพานที่เเท้จริง

ปล.เเค่เราทำหน้าที่ของเราอย่างเต็มที่ เป็นพุทธศาสนิกชนที่ดี เป็นพ่อเเม่ที่ดีของลูก เป็นลูกที่ดีของพ่อเเม่ เเค่นี้เราก็ได้บุญมหาศาลเเล้ว ที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เเละไม่ทำให้ใครลำบากใจ


#วิชชาภิวัฒน์ 🌼