สวัสดีค่ะ ขอไม่ระบุสาขาและชื่อม.นะคะ ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี1 ของมหาวิทยาลัยหนึ่งแต่พอเรียนไปได้เทอม1 เรารู้สึกว่ามันไม่ตอบโจทย์เราค่ะ ความรู้สึกเราอยากซิ่ว ยอมรับตรงๆที่เข้าม.นี้ สาขานี้เพราะเราไปสอบอีกคณะนึงแต่ไม่ติดเป็นคณะที่แม่หวังให้เข้าและเราเองก็อยากเข้าด้วยค่ะ เลยกลัวว่าจบม.6ไปจะไม่มีที่เรียน ในตอนนั้นคือกลัวไปหมด (เพราะความไม่กระตือรือร้นและความไม่เอาใจใส่ให้มากกว่านี้ทั้งๆที่มันเป็นช่วงโค้งสุดท้ายด้วยค่ะ  เราจึงเรียนสาขานี้) เราจึงนำไปปรึกษาแม่ว่าจะขอซิ่ว (เราเรียนไปได้1เทอมแล้วค่ะ) ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเข้าใจแม่ค่ะว่าแม่หวังกับเราขนาดไหน ซึ่งเราก็เป็นลูกคนโตด้วย เราอธิบายให้แม่ฟังว่าซิ่วไปเข้าปีหน้า ก็จะเรียนจบช้ากว่าเพื่อน1ปี เรียนในคณะที่ใช่ สาขาที่ชอบ แม่ก็ฟังค่ะ แต่แม่ก็เงียบไปซักพัก แล้วแม่ก็ตอบกลับมาว่า"แล้วแต่ ทำอะไรไม่รู้จักคิด ถ้าปีหน้าไม่ติดก็ไม่ต้องเรียน" ในสมองของเราตอนนั้นมีคำถามมากมายที่อยากจะปรึกษาแม่ แต่เราก็ไม่เอ่ยปากออกไปเพราะเวลาที่อยู่ในช่วงปรึกษาแบบจริงจังเราไม่กล้าที่จะถามต่อ เพราะเรารู้แล้วว่าแม่อาจจะตอบกลับมาแบบเดิม เรารู้ว่าแม่ผิดหวังในตัวเราค่ะ เพราะเราก็คือความหวังของครอบครัวเหมือนกัน ในตอนนี้เราเสียใจนะคะ รู้สึกผิดต่อครอบครัวต่อแม่มาก เป็นเราเองที่ไม่พยายามเอาแต่ใจ แต่เราก็จะพยายามตั้งใจให้มากขึ้นเพราะแม่เองก็รอดูความสำเร็จของเราอยู่
*เราแค่อยากให้แม่เป็นที่ปรึกษาเป็นเพื่อนที่เราคุยด้วยได้ค่ะ เราอยากคุยกับแม่ในทุกๆเรื่องเลย กว่าที่เราจะพูดกับแม่เรื่องนี้เรานอนไม่หลับไปหลายคืนเลย