จขกท.เป็นคุณแม่ลูก 2 ค่ะ แต่งงานตั้งแต่อายุ 25 ปี ตอนนี้แต่งงานมา 7 ปีแล้วค่ะ ชีวิตเปลี่ยนไปค่อนข้างมาก หลายๆครั้งเมื่อมีเวลานั่งอยู่คนเดียว มักจะคิดถึงชีวิตในอดีต รู้สึกตัวเองในตอนนี้เปลี่ยนจากเมื่อก่อนมากจนเหมือนคนละคนเลยค่ะ บางทีก็รู้สึกว่าชีวิตหลังแต่งงานทำให้เราเสียพื้นที่ส่วนตัว ความเป็นตัวเองจนหมดไปเลยค่ะ
ก่อนแต่งงาน จขกท.ใช้ชีวิตอยู่ที่กทม. เป็นคนรักสวยรักงาม ชอบแต่งตัว ชอบเข้าสังคม ไปเที่ยวกับเพื่อนๆแก๊งสาวๆอยู่บ่อยๆ หลังเรียนจบมหาลัยและทำงานได้ 2 ปี แฟนก็ขอแต่งงานค่ะ ทางบ้านของแฟนก็ตามแฟนกลับไปทำธุรกิจของที่บ้าน (กงสี)เพราะเค้าเป็นลูกชายคนโต เราก็เลยต้องย้ายตามไปด้วยหลังแต่งงานค่ะ ไปอยู่ได้ 3-4 เดือนก็ท้องลูกคนแรกค่ะ ชีวิตหลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปมากๆ จากคนที่ใช้ชีวิตค่อนข้างอิสระ เราต้องมาอยู่ในล้านหลังเดียวกับพ่อแม่แฟน และน้องๆของแฟน เราก็พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด พ่อแม่แฟนก็ดีกับเรานะคะ เพียงแต่ว่าเรารู้สึกขาดอิสระอย่างมาก ไปไหนมาไหนแทบไม่ได้ ต้องแจ้งก่อน บางครั้งก็ไม่ให้ไปค่ะ เราไม่มีเพื่อนที่นี่เลยสักคน และก็ได้กลับกทม.ไปเจอเพื่อนเราบ้างแค่ปีละครั้งค่ะ
หลังคลอดลูกคนแรก จขกท.ก็มีอาการซึมเศร้าหนักมาก ทั้งเครียดเรื่องน้ำนม เพราะบ้านแฟนซีเรียสมากๆ อยากให้หลานกินนมแม่เท่านั้น และแม่แฟน ญาติๆทางแฟนก็มาแนะนำนู่นนี่แถมคำจิกๆกัดๆ ว่าเราเลี้ยงลูกไม่เป็นบ้าง ไม่รักลูกบ้าง ทำไมไม่ทำแบบนี้แบบนี้อยู่ทุกๆวัน แฟนก็ปลอบใจนะคะว่าไม่ต้องไปคิดอะไรมาก เราก็พยายามคิดในแง่ดีว่าเจตนาเค้าคือรักลูกเรา เราก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดไปกับการดูแลลูกและที่บ้านของสามี สามีไม่ค่อยได้ช่วยเลี้ยงลูกค่ะ เค้าจะมีเวลามาช่วยดูลูกคือตอนที่จขกท.อาบน้ำหรือเข้าห้องน้ำค่ะ จนถึงวันที่ลูกคนแรกกำลังจะเข้า รร. เราก็มารู้ว่าตัวเองตั้งท้องลูกคนที่ 2 ค่ะ ตอนนี้ลูกคนที่ 2 ได้ 2 ขวบแล้ว เราก็ยังเป็นคุณแม่/ภรรยา ฟูลไทม์ ที่ไม่มีเวลาส่วนตัวของตัวเอง ไม่ได้ไปพบเจอใครๆ เราแทบไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าของตัวเองเลยค่ะ 6-7 ปีมานี้คงไม่ถึง 10 ชุดค่ะ ไม่ได้แต่งหน้า หวีผม ร้านเสริมสวยมีไปตัดผมปีละครั้งค่ะ ยิ่งตั้งแต่มีโควิดรอบที่ 2 ลูกคนโตก็ต้องเรียนที่บ้าน เราก็ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการดูแลลูกๆในทุกๆวัน เรารักลูกและสามีนะคะ แต่ทุกๆครั้งที่ได้อยู่คนเดียว ก็คิดขึ้นมาทุกครั้งค่ะ ทำไมชีวิตเราถึงมาอยู่จุดนี้ เราเหมือนคนที่ตัวเองไม่รู้จักเลยค่ะ อยากทราบว่ามีคนอื่นๆเป็นแบบเราบ้างไหมคะ บางทีก็รู้สึกเบื่อชีวิตเอามากๆค่ะ
ชีวิตหลังแต่งงาน หลังมีลูก ของแต่ละท่านเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนคะ
ก่อนแต่งงาน จขกท.ใช้ชีวิตอยู่ที่กทม. เป็นคนรักสวยรักงาม ชอบแต่งตัว ชอบเข้าสังคม ไปเที่ยวกับเพื่อนๆแก๊งสาวๆอยู่บ่อยๆ หลังเรียนจบมหาลัยและทำงานได้ 2 ปี แฟนก็ขอแต่งงานค่ะ ทางบ้านของแฟนก็ตามแฟนกลับไปทำธุรกิจของที่บ้าน (กงสี)เพราะเค้าเป็นลูกชายคนโต เราก็เลยต้องย้ายตามไปด้วยหลังแต่งงานค่ะ ไปอยู่ได้ 3-4 เดือนก็ท้องลูกคนแรกค่ะ ชีวิตหลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปมากๆ จากคนที่ใช้ชีวิตค่อนข้างอิสระ เราต้องมาอยู่ในล้านหลังเดียวกับพ่อแม่แฟน และน้องๆของแฟน เราก็พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด พ่อแม่แฟนก็ดีกับเรานะคะ เพียงแต่ว่าเรารู้สึกขาดอิสระอย่างมาก ไปไหนมาไหนแทบไม่ได้ ต้องแจ้งก่อน บางครั้งก็ไม่ให้ไปค่ะ เราไม่มีเพื่อนที่นี่เลยสักคน และก็ได้กลับกทม.ไปเจอเพื่อนเราบ้างแค่ปีละครั้งค่ะ
หลังคลอดลูกคนแรก จขกท.ก็มีอาการซึมเศร้าหนักมาก ทั้งเครียดเรื่องน้ำนม เพราะบ้านแฟนซีเรียสมากๆ อยากให้หลานกินนมแม่เท่านั้น และแม่แฟน ญาติๆทางแฟนก็มาแนะนำนู่นนี่แถมคำจิกๆกัดๆ ว่าเราเลี้ยงลูกไม่เป็นบ้าง ไม่รักลูกบ้าง ทำไมไม่ทำแบบนี้แบบนี้อยู่ทุกๆวัน แฟนก็ปลอบใจนะคะว่าไม่ต้องไปคิดอะไรมาก เราก็พยายามคิดในแง่ดีว่าเจตนาเค้าคือรักลูกเรา เราก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดไปกับการดูแลลูกและที่บ้านของสามี สามีไม่ค่อยได้ช่วยเลี้ยงลูกค่ะ เค้าจะมีเวลามาช่วยดูลูกคือตอนที่จขกท.อาบน้ำหรือเข้าห้องน้ำค่ะ จนถึงวันที่ลูกคนแรกกำลังจะเข้า รร. เราก็มารู้ว่าตัวเองตั้งท้องลูกคนที่ 2 ค่ะ ตอนนี้ลูกคนที่ 2 ได้ 2 ขวบแล้ว เราก็ยังเป็นคุณแม่/ภรรยา ฟูลไทม์ ที่ไม่มีเวลาส่วนตัวของตัวเอง ไม่ได้ไปพบเจอใครๆ เราแทบไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าของตัวเองเลยค่ะ 6-7 ปีมานี้คงไม่ถึง 10 ชุดค่ะ ไม่ได้แต่งหน้า หวีผม ร้านเสริมสวยมีไปตัดผมปีละครั้งค่ะ ยิ่งตั้งแต่มีโควิดรอบที่ 2 ลูกคนโตก็ต้องเรียนที่บ้าน เราก็ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการดูแลลูกๆในทุกๆวัน เรารักลูกและสามีนะคะ แต่ทุกๆครั้งที่ได้อยู่คนเดียว ก็คิดขึ้นมาทุกครั้งค่ะ ทำไมชีวิตเราถึงมาอยู่จุดนี้ เราเหมือนคนที่ตัวเองไม่รู้จักเลยค่ะ อยากทราบว่ามีคนอื่นๆเป็นแบบเราบ้างไหมคะ บางทีก็รู้สึกเบื่อชีวิตเอามากๆค่ะ