คือเรื่องมีอยู่ว่าเราอ่ะไปซื้อของเซเว่นมา แล้วเราเนี่ยก็วางไว้หน้าบ้านจนข้ามวันไปอีกวันนึงอ่ะค่อยมาหยิบถุงเซเว่นหน้าบ้านเข้าบ้านมาเก็บของเข้าที่ พอแยกของออกมา ของมันไม่ครบมันขาดเลย์สแตนไปสองห่อแล้วมีสมอร์นอฟหนึ่งขวด ซึ่งถุงเนี่ยเราไม่ได้แตะตั้งแต่เมื่อวานที่ซื้อมาแล้วก็ไม่มีใครยุ่งไม่มีใครกินอะไรเลย คราวนี้เราก็ลองตรวจดูว่าในใบเสร็จอ่ะมันก็มีครบแต่เนี่ยของมันหายก็เลยไปดูที่เซเว่น แต่ช่วงนั้นน่ะเป็นช่วงเคอฟิวพอดีก็คือจะปิดสองทุ่มแล้วไปประมาณทุ่มครึ่งคนมันก็เลยเยอะ แล้วเราก็เลยพูดว่าขอดูกล้องได้ไหมว่าของมันครบไหมแค่นั้นเอง คือในความคิดของเราบอกว่าเออถ้ามันหายไปอ่ะหรือใครกินไปอ่ะเราต้องรู้แต่อันเนี่ยเราไม่ได้แตะถุงเลยเราก็เลยจะขอกล้องดูถ้าเค้าใส่มาแล้วเราก็โอเคไม่เป็นไรค่ะ มันหายอะไรอย่างนี้ เหมือนคนเยอะยุ่งมาก เค้าก็เลยให้มาก่อน คิดในใจว่าถ้าหลังจากนี้เค้าไปเปิดกล้องมาแล้วเค้าเจอว่าเค้าใส่มาเราก็จะคืนตังค์ให้เขาเพราะในเมื่อว่าเค้ามีหลักฐานเราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร  ที่เราไปร้องไปบอกเขาว่าเราได้ของไม่ครบเนี่ยในความคิดเราคือแบบเฮ้ยจะมาโกงเราไม่ได้นะอะไรอย่างนี้  พอวันรุ่งขึ้นเราเข้าไปพนักงานแบบสะกิดกันแรงมาก พอเลือกของคิดตังค์เสร็จเค้าก็เลยบอก''พี่คะ เปิดกล้องดูแล้วใส่ของให้ครบคะ'' โอเคใส่ของให้ครบไม่เป็นไรค่ะเราก็จ่ายตังค์ให้คือเราพูดดีมากเลยนะ แล้วตอนที่เราไปบอกเขาว่าของหายเราไม่ได้หงุดหงิดหรือว่าอะไรหรือว่าใส่อารมณ์เลยนะคะ มันไม่เจอจริงๆก็บอกแบบนี้ แล้วหลังจากวันนั้นน่ะคือมีพนักงานคนนึงอ่ะไม่ใช่พนักงานที่รับเรื่องเราเลยนะเป็นเหมือนพนักงานที่เค้าแบบออกสาวหน่อยอ่ะ คือแบบเค้าจะต้องสะกิดให้คนโน้นดูคนนี้ดูแบบหันมามองเรา แบบขำกับซึ่งเหมือนเราเป็นตัวตลกไปเลยหลังจากวันนั้นน่ะ เป็นทุกครั้งเลยนะที่เจออ่ะ คือก็สงสัยว่าเค้าเป็นอะไรคือแบบอาการแบบนี้จะออกทุกครั้งที่เราไปเซเว่นเลยจนบางทีเราก็แบบเค้าเป็นอะไรนักหนาอะไรเงี้ย ถ้าสมมุติว่าเรา เออแบบว่าเราโวยวายจะไม่ว่าอะไรเลย หาไม่เจอเราก็ไม่ได้ไปร้องเรียนว่าคุณเปิดกล้องแล้วคุณเจอก็คือจบเราก็จ่ายตังค์ให้เพิ่มแล้วอ่ะแต่นี่คือไม่จบอ่ะ