คือพ่อกับแม่เราแยกทางกันตอนเราอายุ12 แล้วต่างฝ่ายต่างมีคนใหม่กันแล้ว ตอนนี้เราอายุ17ได้มาเรียนต่างจังหวัดแล้วอยู่หอพักประจำ เราอยู่ที่นั่น4ปี ปี แรกๆพ่อก็โทรมาหาบ้าง แต่ปีถัดมาไม่มีสักสายหรือข้อความเลยที่พ่อติดต่อมาก็รู้สึกนอยด์อยู่หน่อยๆ จนตอนปิดเทอมม.4พ่อเราไม่มารับกลับบ้านแล้วให้เราไปอยู่บ้านญาติ นานมากประมาณ2เดือนเค้าก็ยังไม่มีรับ เราร้องอยากกลับบ้านทุกวันทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเค้าไม่อยากให้กลับแต่เราไม่อยากอยู่ที่บ้านญาตินานเกินไปเพราะเกรงใจ เราร้องไห้เกือบทุกวัน อยากให้เค้ามารับเค้าบอกว่ากลัวโควิดถ้ากลับมาเราต้องไปอยู่โรงพยาบาลสนามนะ เราก็ได้หมดความที่อยากกลับบ้าน เค้าเลยบอกว่างั้นให้เรานั่งรถตู้กลับมาเอง เราก็โอเค แต่ญาติเราบอกว่าอย่าเลย เราก็เลยเปลี่ยนใจ อ้อนให้เค้ามารับจนสุดท้ายเค้ามารับ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องขอให้เค้ามารับทั้งๆที่พ่อคนอื่นอยากมารับลูกใจจะขาด ก็มึเฟลบ้างแหละ พอกลับมาบ้านจริงๆเราโดนกักตัวแค่ที่บ้านเพราะโรงพยาบาลสนามที่วัดสำหรับคนติดโควิดเราก็สงสัยทำไมต้องโกหกเราด้วยหรือเพราะไม่อยากให้เรากลับบ้าน เราก็พยายามไม่คิดมาก พอกลับมาเราก็อยู่แต่ใจห้องไม่เคยระรานใคร เวลาหิวก็ทำกับข้าวกินเองทุกอย่าง จนเค้าเริ่มขายรถขายบ้านบอกเราว่าไม่มีตัง แต่จริงๆเค้าจะสร้างบ้านใหม่ เราไม่ได้รับความสนใจหรือความรักจากพ่อแม้แต่น้อย วันไหนถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่คุยกันเลย เวลามีของกินในบ้านเราก็ต้องกังวลไม่เหมือนความรู้สึกตอนอยู่กับแม่แท้ๆ  ตอนนี้เวลาจะกินอะไรในตู้เย็นเราต้องถามว่า อันนี้กินได้มั้ยอันนั้นกินได้มั้ย เวลากินเราก็จะเหลือๆไว้กลัวหมดกลัวเค้าว่า พอนึกกลับไปโคตรคิดถึงครอบครัว ทำไมเราตอนนี้เวลากินอะไรเราต้องขอนะ ทำไมไม่เหมือนตอนอยู่กับแม่ ตอนนี้เวลาพ่อเราไปไหนพอตกดึกเราไม่เห็นพ่อเราก็จะถามแม่เลี้ยงว่าพ่อไปไหน เค้าก็จะออกแนวประมาณว่า จะไปไหนแล้วทำไมไม่หายไปไหนหรอก แต่ตอนที่อยู่กับแม่แท้ๆเค้าจะบอกว่า ดูลูกหาพ่อมันเป็นห่วงพ่อ แต่กลับกันเรารู้สึกเหมือนเค้ากลัวเราแย่งความรักจากพ่อ สถานการณ์ก็ไม่ค่อยดีนักเราอยู่แต่ในห้องไม่กล้าออกไปเจอโลกภายนอกแทบไม่ได้คุยกับพ่อเลย อยู่ดีๆวันนี้พ่อมาถามว่า ถ้าเค้าจะไปทำงานเมืองนอกได้มั้ย เราก็รู้คำตอบที่เค้าต้องการอยู่แล้วก็เลยบอกว่าตามใจ แต่ในใจเราคือ ยุ่ยหมดแล้ว พ่อก็ใช้เราทำมาม่าเราก็โอเคได้ แล้วก็จะมาเก็บไอแพดในห้องแต่น้ำตามันดันไหล ก็เลยบอกแปปนึงแต่เค้ามาขึ้นเสียงใส่ทั้งๆที่เรากำลังจะออกไปทำ เราก็เลย ไม่ไปละ พอเค้าขึ้นเสียงน้ำตาก็ยิ่งไหล เราอายเค้า พ่อเหมือนรู้ว่าเราโกรธ เค้าจะเลยพูดกระแทกกลับมาว่ามีลูกก็ช่วยไม่ได้ ตอนเค้าบอกว่าเค้าจะไปทำงานเมืองนอกเค้าก็ย้ำอีกนะว่าทำงานนะไม่ใช่เที่ยว จะไปทำงานหาตังส่งเราเรียนดีๆ  กลับมาที่มีลูกก็ช่วยไม่ได้ พอเค้าพูดจบปุ้ปเหมือนเค้าคุยกับเมียเค้าว่าเราโกรธอะไรแบบนี้แล้วเมียเค้าก็บอกว่าจะบอกเราทำไม คือเค้ากะจะบอกเราวันไปเลยหรอ นี่คือไม่สนใจความรู้สึกกันเลยใช่มั้ย แล้วเราก็มานั่งนึกว่าถ้าเค้าอยากส่งเราเรียนที่ดีๆจริงๆทำไมเค้าถึงไม่ชวนเราไปอยู่ด้วย หรือเป็นแค่ข้ออ้างที่จะไปกันสองคน เอาจริงๆเริ่มไม่ไหวแล้ว ทำไมต้องเกิดเป็นเรานะ   คือมีเหตุก่อนหน้านี้ด้วยเค้าบอกกับเราตอนอยู่ม3ว่าเก็บเงินจะพาเราไปเที่ยวต่างประเทศ สุดท้ายวันที่เราจบม3โรงเรียนปิดเทอมปัจฉิมกัน พ่อก็ไม่ได้มารับเราโทรไปก็ไม่รับจนสุดท้ายรู้ว่าเค้าไปเที่ยวเมืองนอกกันสองคน ไปก่อนวันที่เราจะปิดเทมอวันนึง วันเดียวเอง ไหนบอกจะพาเราไปด้วยล่ะ พ่อคนนั้นหายไปไหน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกเราไม่ได้อยากไปขนาดนั้นไปกันเหอะไม่เป็นไร แต่ทำไมก่อนไปถึงไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ กะจะไม่ให้รู้เลยหรอ คิดถึงพ่อคนเดิม  ถ้าเกิดวันนึงพ่อเห็นกระทู้นี้ อยากให้รู้ว่าหนูรอพ่อคนเดิมกลับมานะ