สำหรับเรา เราว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันนี่คือจริงมากๆ ยก ตย.เช่นครอบครัวของเรา เรามีพี่น้อง3คน (มีพี่ชาย1 พี่สาว1 เราเป็นน้องคนสุดท้อง และก็มีหลานอีก1คยด้วย) พ่อจะทำให้เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนไร้ค่า และชอบพูดว่าเราเกิดมาทำไมเกิดมาเป็นภาระครอบครัวชัดๆ เรียนก็ไม่เก่ง เทียบพี่สาวก็ไม่ได้ ส่วนตัวเราก็รู้อยู่แล้วว่าเราเรียนไม่เก่ง แต่ไม่ต้องตอกย้ำกันขนาดนี้ก็ได้ คนพูดไม่รู้สึกอะไรหรอกแต่คนโดนนี่สิ (เรามีภาวะเสี่ยงโรคซึมเศร้าสูง เหตุก็เกิดมาจากครอบครัว) ตอนเด็กเราอยากได้โทรศัพท์มาก แต่พ่อบอกว่าไม่มีตังค์เราก็ไม่ได้อะไรมากนะ แต่พอพี่สาวบอกว่าอยากได้โทรศัพท์ พ่อก็ซื้อให้เลยทันทีไม่มีบ่นอะไรเลย เดือนนึงเราของตังพ่อไม่ถึง200ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเป็นกับพี่สาวเราพ่อให้ตลอดเลยไม่ว่าพี่จะขอเท่าไหร่ วันนั่นเรามีตังค์อยู่30บาทจะไปซื้อชาเขียวมันขาดอีก5บาท แล้วเราไปขอพ่อ ผลที่ได้กลับมาคือโดนด่าละบอกว่าไม่มี แต่พอหลานกับพี่สาวเราขอพ่อกลับไม่บ่นอะไรสักคำเดียว แล้วก็มีอีกวันนึงเราตั้งใจว่าจะไปกินหมูทะ เลยขอตังพ่อ200 พ่อบอกว่าไม่มีอีกเราก็ไม่อะไรนะ เลยไปขอข้างแม่ พอเรากลับมาจากกินหมูทะ พี่เราบอกว่าพ่อให้ตังมัน1000 ตอนนี่นคือเสียใจมาก เวลาเราขอตังพ่อก็จะบอกว่าไม่มีๆ แต่พอกับพี่สาวมีตลอด แล้วก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่สาว ชอบทำให้เรารู้สึกไม่ดี ชอบด่าเราด้วยคำหยาบ พ่อด่าเราว่าเด็กแม่ เด็กเปรต เพราะเหตุผลไร้สาระมากๆ แล้วก็ด่าเราเพราะเหตุผลแค่ว่าเราลืมปิดพัดลม การอยู่ในครอบครัวนี้ทำให้เราคิดอยากฆ่าตัวตายทุกวัน รู้ว่าไม่รักกันแต่ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยหนิ เวลาเราป่วยหรือว่าไม่สบายพ่อก็ไม่เคยสนใจเราแม้แต่นิดเดียว เราไม่ใช่ลูกรักเค้าหนิ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจหรอก ทุกคนอาจจะมองว่าปัญหาของเรามันน้อยนิดมาก แต่หารู้ไม่ ว่าเรื่องน้อยนิดนี้แหละที่คอยกัดกินหัวใจเรามาตลอดชีวิตจนกลายมาเป็นโรคซึมเศร้า เราแค่อยากมีคนที่บอกว่าชีวิตเรายังมีค่า ไม่ใช่คนที่บอกว่าเราอ่อนแอแล้วก็เอาแต่ด่าเรา ใครจะว่าเราเรียกร้องความสนใจเราก็ยอมรับนะว่าเราเรียกร้องความสนใจ เราแค่อยากมีคนโอบกอดเราด้วยความเป็นห่วงจริงๆแค่นี้เอง (ขอบคุณที่อ่านความในใจของเราจนจบนะคะ เรื่องเล็กๆในวันนั้นอาจเป็นบาดแผลใหญ่ได้วันนี้ ไม่มีใครอยากเป็นโรคนี้หรอกค่ะ).