แต่ก่อนหนูเป็นคนสดใสร่าเริงมากแต่พอตั้งแต่มัธยมต้นหนูก็เริ่มรู้สึกแย่ลงเรื่อยๆแต่ตอนนั้นหนูยังมีเพื่อนสนิทอยู่ข้างๆมันเลยทำให้หนูสบายใจขึ้นมาหน่อยจนวันที่แยกย้ายกันไปเรียนต่อหนูกับเพื่อนไปเรียนกันคนละที่ ที่โรงเรียนใหม่หนูปรับตัวเข้ากับคนอื่นยากมากหนูไม่รู้ว่าต้องทำยังไงหนูเลยเอาเพื่อนเก่าที่เคยเรียนหรือรู้จักกันเป็นหลักแต่เพราะเพื่อนหนูมันเป็นผู้ชายกันซะส่วนใหญ่ทำให้พวกรุ่นพี่ เพื่อนใหม่ ไม่เข้าใจเเล้วพูดแซะด่าทอต่างๆนาๆพูดเหยียดแม้แต่ผู้ชายเขาก็ไม่ให้เกียรติเราเลยค่ะ หนูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยพอเจอเพื่อนใหม่ที่คิดว่ารับเราได้เลยเป็นตัวของตัวเองแต่ก็ไม่เลยค่ะ(หนูยังไม่ทิ้งเพื้อนเก่านะคะ)หนูท้อแท้ เริ่มเบื่อชีวิตเบื่อตั้งแต่ตอนตื่นนอนไม่อยากไปเรียนเลยค่ะ อาหารที่เคยคิดว่าอร่อยก็จืดจนไม่อยากกินเลยแล้วเวลาที่ต้องมาอยู่กับคนมากๆก็รู้สึกเหมือนโดนด่าโดนดูถูกตลอดเลย มันรู้สึกปั่นป่วนในท้องอยากจะอ้วกออกมา
แต่หนูก็ยังฝืนยิ้มอดทนทำเหมือนไม่มีอะไรมาตลอดจนเทอมที่2หนูรู้สึกเหมือนหนูโดนคนทั้งโรงเรียนเกลียดหนู ไม่มีใครชอบขี้หน้าหนูเลยแล้วหนูก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ส่วนใหญ่หนูมักจะได้ยินคำดูถูก เหยียดหยาม อย่างนี้เสมอ หนูกลัวแล้วก็กังวลในทุกๆอย่างไปหมดว่าหนูทำแบบนี้แล้วจะมีคนเกลียดหนูมั้ย แอบร้องไห้จอยู่บ่อยครั้งจนตอนนี้หนูอยากจะลาออกจากโรงเรียนมากหนูไม่อยากอยู่แล้วมันบั่นทอนจิตใจหนูมาก จนอยากจะฆ่าตัวตาย อันที่จริงสมัยมอต้นมันยังไม่เป็นขนาดนี้แต่มอปลายแรงกดดันมันเยอะมากเลยค่ะ ปัญหามากมายที่ถ่าโถมเข้ามาพร้อมกันหลายอย่างมันทำให้หนูไม่อยากอยู่แล้วจริงๆค่ะ