คือเราอยู่มหาลัยค่ะ เพิ่งคบกับแฟนมา คือตลอดเวลาที่คบกันคืออยู่ด้วยกันทุกวันเลยค่ะ เรามีกิจกรรมทำด้วยกันตลอด ไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่ อยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก แฟนเราฝึกงานเขาเลยไม่ได้กลับบ้านเลย หรือถ้ากลับก็แค่กลับไปแล้วมานอนหอกับเรา ปกติแล้วเราอยู่คนเดียวมาตลอด แรกๆตอนนอนด้วยกันกับแฟนเราก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนไม่ชิน แต่ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันเกือบจะปีนึงแล้วค่ะที่ไม่เคยมีสักวันที่ไม่นอนด้วยกันเลย ตอนเช้าเขาตื่นไปทำงานเราก็ต้องเปิดไฟนอนต่อ แล้วมาตอนนี้เขาฝึกงานเสร็จแต่เขาเคยบอกกับเราว่าจะฝึกต่อ เพราะเราฝึกเดือนต่อไปนี้ เขาบอกจะได้ไปทำงานพร้อมกัน แต่ตอนนี้มาบอกว่าต้องกลับไปอยู่บ้าน แต่เขาบอกเราว่าเขาจะมาหาเราไม่ทิ้งเราแน่นอน บางทีก็จะมานอนด้วยแต่คงไม่เหมือนเมื่อก่อน เราใจหายมากเลยค่ะ เราเป็นคนเซ็นส์ซิทีฟด้วย เราร้องไห้ไม่หยุดเลย เราบอกเขาว่าเราวาดฝันทุกอย่างไว้ แล้วเราจะนอนคนเดียวยังไง เราร้องไห้เป็นเด็กๆ เอาแต่คิดว่าถ้าต้องอยู่คนเดียว แล้วภาพวันวานที่อยู่ด้วยกันในห้องนี้ ที่ทำอะไรๆด้วยกันมันก็ไหลเข้ามา ขนาดตอนนี้ที่พิมพ์อยู่น้ำตาเรายังไหลเลย เราอยากรั้งเขาไว้แต่เราก็คิดว่ามันไม่ถูกต้อง เขามีครอบครัวต้องกลับไปดูแล มีแม่อยู่ที่บ้าน ซึ่งตอนที่เขาฝึกงานเขาก็ไม่ได่กลับไปนอนกับแม่เขาเลย เราคิดจะบอกเลิกเขาด้วยซ้ำ เพราะเราคิดว่าถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็เหมือนเลิกกันเลย เราต้องทำอะไรคนเดียว ไม่ต่างไรกับไม่มีแฟนเลย เราคิดมากไปใช่ไหมคะ เราอยากถามว่า คนที่เคยเจอหรือคล้ายๆกับเราทำใจนานไหมคะ แล้วกว่าจะกลับมาชินกับการอยู่คนเดียวนอนคนเดียวอีกครั้งนานไหมทรมานมากไหมคะ คือเราเป็นคนอ่อนแอทางอารมณ์มากเลยค่ะ นิดๆหน่อยๆน้ำตามาตลอด เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ผู้รู้มีวิธีแก้ปัญหาตรงนี้ไหมคะให้เราเลิกคิดถึงเรื่องในอดีตแล้วยอมรับมัน เราต้องคิดแบบไหนดีคะ ขออย่าด่าเราเลยนะคะเรารู้ว่าเราไร้สาระแต่เรื่องนี้มีผลต่อความรู้สึกเรามากจริงๆค่ะ