จำได้ว่าเมื่อประมาณปีที่แล้ว ผมเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับหัวข้อนี้ ผมอ่านหลายๆความเห็นนำมาใคร่ครวญ ก็มีที่ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งบ้าง เห็นด้วยบางส่วนบ้าง ทว่าปัญหาเหล่านี้ไม่ได้จืดจางไป กลับชัดเจนขึ้นมากเรื่อยๆ มันมีเส้นบางๆกั้นระหว่าง"สิ่งที่ผมกำลังพูดคือผมมีปัญหาจริงๆ" หรือจริงๆแล้ว "ผมไม่เหมาะกับการจะรักษาความสัมพันธ์ในรูปแบบใดๆกับหลายๆคนจริง"
กับบางความสัมพันธ์ผมขอใช้คำว่ายื้อยุด ล้ำเส้นตัวเองไปถึงคำว่า"ยอม"
ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ความสัมพันธ์นั้นยาวนานกว่าที่คาดคิด แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความอดทนอันยิ่งยวดของผม อดทนกับความไม่เป็นตัวของตัวเอง อดทนต่อคำดูถูกจากคู่สนทนาอย่างไม่ตั้งใจ
บางความสัมพันธ์ผมรู้ว่ารักษาไปก็ไม่ได้ยืดเวลาออกไปได้เลย ผมถึงเลือกที่จะหยุดแต่ไม่อยากทำ
บางความสัมพันธ์ เหมือนถนนที่ไม่มีทางเดินต่อไปแล้ว แต่หยุดเดินต่อไม่ได้
ไม่มีอันหนึ่งอันใดในหลายตัวอย่างนี้ที่เป็นความสัมพันธ์แนวรักๆใคร่ๆ (Affair) สำหรับสิ่งนั้นคงเป็นยาขมสำหรับผมไปเสียแล้ว น่าจะไม่สามารถพาตัวเองไปถึงจุดที่รู้สึกอย่างนั้นกับใครได้ ง่ายๆอีกแล้ว
คนเราแม้จะเป็นมนุษย์ Introvert แค่ไหน แต่มนุษย์เป็นสัตว์สังคม อย่างไรเราก็ต้องมีเพื่อน คอนเนคชั่นเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้ที่จะพาชีวิตเราไปต่อได้ ถึงแม้ผมไม่ได้เป็นพวกที่อยากมีคอนเนคชั่นเพื่อที่จะเป็น Financial Support แต่อย่างน้อยๆผมก็ยังต้องการเพื่อนที่คอยซัพพอร์ทด้านการให้คำปรึกษา หรือเพื่อนที่สามารถแลกเปลี่ยน ระดมความคิดกันได้
ปัญหาการรักษาความสัมพันธ์เริ่มชัดเจนผมเรื่อยๆ ผมกลายเป็นคนที่กลัวการที่เริ่มต้นรู้จักกับใครใหม่ๆ กลัวการต้องจบความสัมพันธ์ กลัวความล้มเหลวทางด้านการรักษาความสัมพันธ์จะสร้างรอยแผลเป็นที่ใจของผมซ้ำรอยเดิมอีก
โหมดครึ่งๆกลางๆจากเคยคุยได้แบบนับคนได้ แทบไม่มีคนคุย
มาถึงจุดที่ผมเริ่มเคว้ง ตัดสินใจอะไรคนเดียว ตัดสินถูกผิดคนเดียว ถึงจะเชื่อถือในตัวเองมากแค่ไหน แต่ยังตระหนักว่า การตัดสินใจของเรานั้นผ่านการตัดสินใจจากคนคนหนึ่งคนเดียวซึ่งคือตัวเรา ผมต้องทบทวนซ้ำแล้วซ้ำอีก
ผมพบว่าถูกผิดไม่ได้มีเส้นกั้นระหว่างกันชัดเจนในบางเรื่อง แม้แต่คนที่เหมือนจะฉลาดอย่างยิ่งยวดในหนังสือบางเล่มที่ผมอ่านก็ไม่ได้โน้มน้าวให้ผมโอนอ่อนตามไปได้ทุกเรื่อง
กระทู้นี้อาจจะออกแนวเพ้อๆสักหน่อย ท่านผู้บังเอิญผ่านมาอ่านไม่รู้จะจับใจความได้มากน้อยแค่ไหน แต่ก็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ
ใครมีปัญหาในการรักษาความสัมพันธ์รูปแบบใดๆมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์และสุดท้ายนี้มาร่วมปรับเปลี่ยนความคิดเพื่อยอมรับการเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ของเรากันนะครับ
ถึงจะไม่เหลือใครในชีวิต แต่อย่างไรชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไปกันอยู่ดี
เมื่อผมล้มเหลวในการรักษาความสัมพันธ์ทุกๆรูปแบบ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
กับบางความสัมพันธ์ผมขอใช้คำว่ายื้อยุด ล้ำเส้นตัวเองไปถึงคำว่า"ยอม"
ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ความสัมพันธ์นั้นยาวนานกว่าที่คาดคิด แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความอดทนอันยิ่งยวดของผม อดทนกับความไม่เป็นตัวของตัวเอง อดทนต่อคำดูถูกจากคู่สนทนาอย่างไม่ตั้งใจ
บางความสัมพันธ์ผมรู้ว่ารักษาไปก็ไม่ได้ยืดเวลาออกไปได้เลย ผมถึงเลือกที่จะหยุดแต่ไม่อยากทำ
บางความสัมพันธ์ เหมือนถนนที่ไม่มีทางเดินต่อไปแล้ว แต่หยุดเดินต่อไม่ได้
ไม่มีอันหนึ่งอันใดในหลายตัวอย่างนี้ที่เป็นความสัมพันธ์แนวรักๆใคร่ๆ (Affair) สำหรับสิ่งนั้นคงเป็นยาขมสำหรับผมไปเสียแล้ว น่าจะไม่สามารถพาตัวเองไปถึงจุดที่รู้สึกอย่างนั้นกับใครได้ ง่ายๆอีกแล้ว
คนเราแม้จะเป็นมนุษย์ Introvert แค่ไหน แต่มนุษย์เป็นสัตว์สังคม อย่างไรเราก็ต้องมีเพื่อน คอนเนคชั่นเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้ที่จะพาชีวิตเราไปต่อได้ ถึงแม้ผมไม่ได้เป็นพวกที่อยากมีคอนเนคชั่นเพื่อที่จะเป็น Financial Support แต่อย่างน้อยๆผมก็ยังต้องการเพื่อนที่คอยซัพพอร์ทด้านการให้คำปรึกษา หรือเพื่อนที่สามารถแลกเปลี่ยน ระดมความคิดกันได้
ปัญหาการรักษาความสัมพันธ์เริ่มชัดเจนผมเรื่อยๆ ผมกลายเป็นคนที่กลัวการที่เริ่มต้นรู้จักกับใครใหม่ๆ กลัวการต้องจบความสัมพันธ์ กลัวความล้มเหลวทางด้านการรักษาความสัมพันธ์จะสร้างรอยแผลเป็นที่ใจของผมซ้ำรอยเดิมอีก
โหมดครึ่งๆกลางๆจากเคยคุยได้แบบนับคนได้ แทบไม่มีคนคุย
มาถึงจุดที่ผมเริ่มเคว้ง ตัดสินใจอะไรคนเดียว ตัดสินถูกผิดคนเดียว ถึงจะเชื่อถือในตัวเองมากแค่ไหน แต่ยังตระหนักว่า การตัดสินใจของเรานั้นผ่านการตัดสินใจจากคนคนหนึ่งคนเดียวซึ่งคือตัวเรา ผมต้องทบทวนซ้ำแล้วซ้ำอีก
ผมพบว่าถูกผิดไม่ได้มีเส้นกั้นระหว่างกันชัดเจนในบางเรื่อง แม้แต่คนที่เหมือนจะฉลาดอย่างยิ่งยวดในหนังสือบางเล่มที่ผมอ่านก็ไม่ได้โน้มน้าวให้ผมโอนอ่อนตามไปได้ทุกเรื่อง
กระทู้นี้อาจจะออกแนวเพ้อๆสักหน่อย ท่านผู้บังเอิญผ่านมาอ่านไม่รู้จะจับใจความได้มากน้อยแค่ไหน แต่ก็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ
ใครมีปัญหาในการรักษาความสัมพันธ์รูปแบบใดๆมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์และสุดท้ายนี้มาร่วมปรับเปลี่ยนความคิดเพื่อยอมรับการเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ของเรากันนะครับ
ถึงจะไม่เหลือใครในชีวิต แต่อย่างไรชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไปกันอยู่ดี