ใครเคยมีประสบการณ์เป็นคนกลางระหว่าง แม่ยายกับลูกเขยไหมคะ เราเหนื่อยและหนักใจมาก เริ่มเลยคือแม่เรา จะเริ่มยังไงดี คือเราไม่ได้อยู่บ้านกับแม่มา12ปีแล้ว เพราะมีครอบครัวเลยแยกออกมา ส่วนแม่ แต่เราก็ยังให้เงินแม่อยู่ตลอด แต่แม่เราเป็นคนนึงที่ เวลามีเงิน ชอบเฮฮา มีเพื่อนฝูงเยอะ พอเมาก็จะเป็นอารมณ์ที่ว่า เลี้ยงหมด เงินไม่พอก็ไปหายืมคนอื่นเขามา แล้วเราก็ต้องมาตามใช้หนี้ให้   พอมีเงินหน่อยอะไรก็น้อง (น้องสาวเรา) แต่พอเงินไม่มีกลับไม่เคยเห็นหน้าน้องเลย คนที่รับบทหนักก็คือ "เรา" ลงทุนให้ขายของ กำไรเราไม่เคยได้เราไม่อะไรเลยเพราะไม่ได้จะเอา แต่ทุนเราก็ไม่ได้คืนเช่นกัน พอถามหาเงินที่ลงทุนให้ คำตอบที่ได้ตลอดคือ  "กูใช้หมดแล้ว" ลงทุนให้10รอบก็เป็นแบบนี้10รอบ ค่ะ!! ล่าสุดคือมะวานเดินมาบอกเราว่า "อยากได้ทอง ซื้อให้หน่อย" ซึ่งเราสตั๊นเลยค่ะนาทีนั้น พูดไม่ออก บอกไม่ถูก วันนี้ก็มาจี้ถามอีก ว่าซื้อหรือยัง เมื่อไหร่จะได้ 😔😔 แล้วก็ชอบพูดทุกวัน ผัวมึ_อย่างนั้น ผัวมึ_อย่างนี้ บราๆๆๆๆๆ

ส่วนแฟน มีปัญหากันตลอด ในหลายๆเรื่อง ปัญหาหนักสุดตอนนี้ก็คือ "แม่เรา" ทะเลาะกันบ่อยมากกับเรื่องนี้ คำพูดคำแรกที่จะได้ยิน แล้วทำให้ของขึ้นตลอดคือคำว่า "แม่มึ_" ซึ่งเราค่อนข้างไม่ชอบ เพราะกับพ่อแม่แฟน เราไม่เคยแบ่งแยกเลย เราก็ให้เหมือนกับเป็นพ่อกับแม่เรา แต่กลับแม่เรามันจะเป็นปัญหาทุกครั้งที่เราให้เงิน คือ ทำไมต้องให้ ทำไมให้เยอะ ให้แค่นั้นพอแล้วแค่นี้พอแล้ว ทำไมต้องตามใช้หนี้ให้ บราๆๆๆๆๆ

เหนื่อยค่ะ เหนื่อยกายเหนื่อยใจ เหนื่อยกับงาน เหนื่อยกับคนข้างกาย ทุกๆวันจะได้ยินแต่คำว่า "ผัวมึ_" กับ "แม่มึ_" อยากจะหนี แต่คำว่าภาระกับหน้าที่มันรั้งให้อยู่ตรงนี้ ในหัวมีแต่คำว่า ลูก ลอยเต็มไปหมด หนักใจแค่ไหนก็พูดกับใครไม่ได้

ปล.แค่อยากระบายค่ะ เพราะพูดอะไรกับใครไม่ได้เลย