ผมคบกับผู้หญิงA.มาตั้งแต่ม.3เธอไม่ได้สวยหรือตรงสเปกอะไรผมหรอก แต่ผมรู้สึกได้ว่าเธอรักผมมาก เอาใจใส่ ตามผมเหมือนเงาซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้เกลียดเค้าหรือรักเธอมากขนาดนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำผมไปทำอะไรให้เธอรัก เราคุยกันเรื่อยมา เธอขึ้นม.4 ผมเรียน ปวช.เราเรียนกันคนละที่ แต่ก็ยังคบกันอยู่  ด้วยที่เราห่างกันผมก็แอบไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นหลายคนเธอจับได้ตลอด  แต่เธอไม่รู้ว่าถึงขั้นมีอะไรกัน เกิดเรื่องขึ้นมากมายในระยะเวลา3 ปี ผมบอกเลิกหลายรอบมาก แต่เธอยังคงให้อภัยผมเสมอ
ผมช่างน้ำหนักความรู้สึกระหว่างผู้หญิง A. กับ B.C.D.E. ว่าไครรักผมมากกว่า ซึ่งA ชนะตลอด ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมเลือกเธอ B.C.D.E. สวยกว่าเธอมาก จากนั้นผมก็คิดได้ว่าเธอรักผมมากแค่ไหน ยอมผมมาตลอด ผมจะเลิกเจ้าชู้ มองเธอแค่คนเดียว ผมคบกับAมาจนเราเรียนจบ และเข้ามหาลัยที่เดียวกัน เราเรียนกันคนละคณะ ซึ่งตึกเราอยู่ห่างกันมาก เจอกันทีก็แค่ตอนพักเที่ยงกับตอนกลับบ้าน ใช้ชีวิตเป็นคนรักกันธรรมดา ช่วงรับน้องผมถูกเลือกเป็นเดือนคณะมีผู้หญิงหลายคนเข้ามาหาผม แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะผมรู้ว่าเธอรักผมขนาดนั้น  จนขึ้นปี3เธอท้อง ประจวบกับผมต้องจับใบดำใบแดง ผมไม่มีทางเลือกมากนักเพราะผมไม่เคยผ่อนผันทหารจนหมายเรียกมา มีอยู่2ทางเลือกจับใบดำใบแดงเป็น2ปีกับไม่เป็นเลย หรือสมัคร1ปี เธอกลัวผมเป็นทหาร 2ปีมาก เราเลยตัดสินใจด้วยกันให้ผมสมัครทหาร1ปีแล้วออกมาจากแต่งงานกัน ผมสงสารเธอมาก เธออุ้มทางไปเรียนอยู่ครึ่งเทอม แล้วเธอกับผมก็ดรอปไป ระหว่างที่เป็นทหารเธอเยี่ยมผมทุกอาทิตย์  ไม่มีอาทิตย์ไหนเลยที่เธอไม่มาหาผม ผมรักเธอมาก ตอนนี้มันเกิดกว่าคำว่ารักไปแล้ว เราเป็นครอบครัวเดียวกัน  ผมเสียใจมาก ผมไม่สามารถออกมาหาเธอทันตอนคลอดลูกได้เพราะตอนนั้นสถานะการโควิดระบาดหนักมาก กรมของผมไม่สามารถปล่อยผมกลับบ้านได้ สักพักผมได้ใบลาพิเศษมา14 วัน ผมได้กลับไปเจอหน้าลูกชายตัวน้อยของผมครั้งแรก ผมมีความสุขมาก ลูกอยู่ที่บ้านเธอ เพราะพ่อแม่ผมรับราชการทั้งคู่ ส่วนพ่อเธอก็รับราชการเหมือนกันแต่เกษียณไปแล้ว แม่เธอขายอาหารตามสั่ง
ใบลาไกล้หมดอายุ ผมจึงวางแผนการเอารถมอไซต์มาที่กรมและซ่อนเนียนไว้กับตึกนายทหาร กรมทหารกับที่บ้านเธอนั้นห่างกันประมาณ20โล ขับรถใช้เวลา30นาทีก็ถึงบ้านเธอ ทุกครั้งที่มีโอกาสหลัง3ทุ่มสิ้นเสียงนกหวีดเป่านอนผมจะแอบหนีกลับไปหาเธอแทบทุกครั้งที่ไม่ได้เข้าเวร และต้องกลับเข้ากรมก่อนตี4ทุกครั้งก่อนเสียงนกหวีดเป่าตื่น และวันที่ผมปลดประจำการก็มาถึงผมจะให้เธอกับลูกย้ายไปอยู่บ้านเดียวกับผม แต่ตาเธอติดหลานมาก และเธอก็อยากอยู่ดูแลกับพ่อของเธอด้วย ระหว่างที่เธอกลับไปเรียน ผมทำหน้าที่เลี้ยงลูกอยู่ประมาณปีกว่าๆ จนเธอเรียนจบมหาลัย เราสามคนพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันตลอดผมบอกรักเธอทุกคืนและดูดแก้มเธอเบาๆก่อนนอนเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวัน เธอได้งานที่bts ผมแวะไปหาเธอที่ทำงานบ้าง หน้าที่ผมคือไปรับไปส่งเธอทุกวัน  ผมคิดว่าชีวิตผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างเริ่มเข้าที่ พอรู้ตัวอีกทีผมก็อายุ25ปี ทำเริ่มทำงานขับgrabไปด้วยดูลูกไปด้วยรายได้ก็ประมาน15000ต่อเดือน ผมให้เธอเก็บเงินเดือนละ8000ทุกเดือน ไว้ใช้และเก็บไว้แต่งงาน และผ่อนมอไซต์เดือน4000 และค่าน้ำมัน2000 กว่าบาท ผมไม่มีเงินเก็บเลย และวันที่ลูกเข้าอนุบาลก็มาถึง โรงเรียนอยู่แถวบ้านเธอไกล้มาก เดิน 5นาทีก็ถึง ค่าเทอมลูกชายประมาณ13000บาท 4เดือนจ่ายทีเราก็ช่วยกันเก็บเดือนละ2000บาท2คน  เวลาก็ผ่านไปจนลูกขึ้นอนุบาล2 วันนึงเสียงนาฬิกาปลุกโทรศัพท์เธอดังตอนตี5 ซึ่งวันนั้นเป็นวันหยุดของเธอ ผมหยิบโทรศัพท์ให้เธอ เธอเดินออกจากห้องไปรับโทรสาย ผมไม่ได้สงสัยอะไร นึกว่าเป็นเรื่องงาน วันดีคืนดีโทรศัพท์เธอดังอีกเวลาเดิม ผมหยิบโทรศัพท์ให้เธอเหมือนเดิม ผมดันปวดฉี่และเดินไปที่ห้องน้ำ ผมได้ยินเธอคุยโทรศัพท์ ได้ยินประมาณว่า ตื่นได้แล้วนะ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย  ผมเดินดิ่งเข้าไปถามเธอ ถามเธอว่าคุยกับไคร เธอตัดสายทิ้งทันที แล้วบอกว่าคุยกับเพื่อน ผมขอดูโทศัพท์เธอ เธอไม่ให้ผมดู ผมแย่งโทศัพท์เธอดูแชทไลน์ของเธอ สรุปได้ว่าจีบกันอยู่ คุยกับผู้ชายคนอื่น ผมร้องไห้เพราะความโกรธโวยวายเสียงดังไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ผมถามทำไมทำแบบนี้ ผมทำอะไรผิดหรอ เธอเงียบสักพัก คำตอบที่ผมได้ยินไม่ใช่คำขอโทษ เธอกับบอกอย่างเลิกกับผม  ผมคุยกับเธอถึงเช้าได้คำตอบแค่ ไม่รักกันแล้ว ผมพยายามยืดเธอแล้ว ขอให้เธอหยุดได้ไหม แต่ผมไม่เห็นความเศร้าเสียใจในตัวเธอเลย น้ำตาสักหยดก็ไม่มี เหมือนเป็นคนละคนกับคนที่ผมเคยรู้จัก พยายามขอให้เธอบอกผมว่าผมพลาดตรงไหน เราเป็นครอบครัวกันไม่ใช่หรอ ผมไม่รู้ทำยังไงผมลงไปคุยกับแม่ของเธอ แม่เธอบอกให้ใจเย็นก่อน ค่อยๆคุยกันนะลูก เดี๋ยวแม่จะคุยให้ ผมพูดแต่ ผมทำอะไรผิดๆ ร้องไห้แบบไม่เคยร้องมาก่อน ลูกผมได้ยินเสียงผมลูกมาหาผม ถามว่าผมร้องไห้ทำไม ผมมองลูกและเสียใจมาก ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมลาลูกและบอกว่าพ่อจะกลับบ้านก่อนนะ หนูขึ้นไปนอนเถอะครับ วันนั้นผมเก็บของกลับบ้านพ่อแม่ พ่อแม่ของเธอโทรหาผมแม่บอกเธอบอกว่าแม่พยายามแล้ว ใจมันไปแล้วลูก ห่างกันก่อนเผื่ออะไรจะดีขึ้น ผมฝากเงินให้แม่เธอทุกเดือนเดือนละ3000บาท ฝากให้แม่ดูลูกให้หน่อย กลับมาอยู่บ้านได้สักพัก ผมก็ฝันถึงเธออยู่ ทบทวนว่าผมพลาดอะไรตรงไหน ผมมีความหวังว่าเธอจะกลับมา ผมรู้สึกผูกพันกับเธอมาก ผมไม่เคยลืมเธอเลย ผมพยายามแก้ไขสิ่งที่ผมพอจะทำได้ ผมส่องกระจกดูผมเปลี่ยนไปเยอะมาก ผิวดำ หน้าดำ น้ำหนักขึ้น ก่อนหน้านี้ผมสูง183 หนัก75 ตอนนี้ผมหนัก110 ผมปล่อยตัวเกินไป ผมเรื่มลดน้ำหนักอย่างจริงจัง ดูแลตัวเอง หางานประจำทำ ตอนนี้ผมไม่คิดเรื่องเรียนต่อเลย ผมอยากหาเงินให้ได้เยอะๆ มหาลัยก็ปิด เธอบล็อคทุกอย่างเกี่ยวกับผม เบอร์โทร เฟซบุ๊ก ไลน์ ผมพยายามหักห้ามใจไม่ไปหาเธอ ผมโทรหาแม่เธอเพื่อจะคุยกับลูกชาย แอบแวะไปหาลูกตอนนี้เธอไม่อยู่  เวลาผ่านไป2เดือน เพื่อนผมส่งรูปเธออยู่บ้านผู้ชายที่เธออัพลงสตอรี่igให้ผมดู ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเจ็บเหมือนก่อนแล้ว แต่ก็ยังเจ็บอยู่ ผมคิดว่าผมปล่อยเธอไปได้แล้ว ผมโทรแม่เธอเพื่อคุยกับลูก ผมถามลูกว่าอยู่กับแม่สนุกไหม ลูกบอกแม่ไม่ได้กลับบ้านเลย ผมตกใจมาก แล้วหนูนอนกับไครลูก ลูกบอกนอนกับตา ผมเลยขอคุยกับพ่อของเธอ พ่อเธอบอกเธอไม่กลับบ้านมา2 อาทิตย์แล้วอยู่บ้านเพื่อน ผมคาใจมาก ผมใช้เบอร์พ่อผมโทรไป ถามเธออยู่ไหน เธอบอกอยู่บ้านแฟนใหม่ ผมถามมันไวไปรึเปล่า แล้วทำไมไม่กลับบ้าน เธอบอกให้ผมไปซักที เลิกยุ่งกับเธอได้แล้ว แล้ววางสายไป และนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราคุยกัน ผ่านไป9 เดือน ผิวพรรณ์กลับมาเป็นเหมือนเดิม น้ำหนักผมเหลือ 82 พร้อมกับซิคแพกเท่ๆ ผมได้เริ่มคุยกับผู้หญิงคนใหม่F.  คุยได้สักเดือนนึง ผมบอกเธอทุกอย่าง เรื่องลูก เรื่องอดีตของผม เธอบอกไม่เป็นไรเธอเข้าใจ ผมมีความสุขมาก ที่มีคนให้ความรู้สึกดีๆกับผมอีกครั้ง ผมไปเที่ยวกับเธอ ดูหนัง ไปถ่ายรูปที่คาเฟ่ เป็นรูปแรกหลังจากที่ผมเลิกกับเธอคนนั้นมากเกือบปี ผมอัพโหลดลงสตอรี่ แล้วA. ก็โทรมาวันถัดมา ผมถามเธอว่ามีอะไรเธอถามผมเป็นยังไงบ้าง เธอบอกว่าเธอคิดถึงผม ผมถามต้องการอะไรจากผมอีก ผมไม่มีอะไรจะให้เธออีกแล้ว อยู่ๆเธอก็ร้องไห้แล้วขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ภาพวันที่ผมอ้อนวอนเธอเข้ามาให้หัว ผมเข้าใจเลยทำไมวันนั้นเธอถึงไม่มีน้ำตาสักหยด ผมไม่ได้พูดอะไร ผมบอกเธอแค่ว่าหลังวันเกิดลูกผมจะไปรับมาอยู่สักสองสามวัน แล้วผมก็วางสายไป ตอนนี้ผมสับสนไปหมด เหมือนตอนนี้ผมสลับที่กับเธอวันนั้น ผมคิดถึงF. ผมชั่งน้ำหนักความรู้สึก แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ไครรักผมมากกว่า เป็นผมรักไครมากกว่า ผมคุยกับF.ได้ประมาณ 2เดือน กับ A.9 ปี ครั้งนี้มันยาก ตลอดมาผมอยากให้ครอบครัวอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าตลอด ผมคิดว่าผมเข้มแข็งขึ้นแล้ว ตอนนี้ผมกลับลังเล ผมไม่มั่นใจว่าผมจะให้อภัยเธอได้ไหม ไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง ผมคิดอยู่หลายวัน ถึงวันที่ผมจะต้องไปรับลูก ผมเจอเธอA.อยู่ในบ้านกลับลูก เธออยากคุยกับผม เธอขอให้ผมฟังสิ่งที่เธอพูดก่อน ผมพูดแทรกเธอผมถามเธอว่าตอนนั้นผมผิดอะไร ถึงทำแบบนั้น เธอบอกผมไม่ผิดสักนิดเธอผิดเอง ขอโอกาสให้เธอสักครั้งได้ไหม ผมบอกเธอว่า แกทำอะไรถึงสมควรได้รับโอกาสหรอ เธอว่าจะให้ทำอะไรก็ได้ เธอยอมทุกอย่างไม่มีข้อแม้ ผมคิดในหัวผมวันนี้ผมขอโอกาสทำไมถึงไม่มีให้ ผมบอกเธอให้เธออยู่คนเดียวก่อน1ปี ถ้าแกไม่มีไคร ชั้นจะให้โอกาสเธอ ตอนนี้เวลาผ่านไป 1เดือนแล้ว นับจากวันเกิดลูก ผมควรทำยังไงดี ผมยังไม่ได้บอกF.เรื่องนี้
[code]ใส่โค้ด
[/code]