เราอะเลิกกับแฟนไปจะ7เดือนแล้ว แต่ยังคิดถึงเขาอยู่ตลอด(เขาจะคิดถึงเราบ้างหรือเปล่านั่นก็อีกประเด็น) ต้องเล่ากลับไปว่าตอนเราคบกันเขาดูแลเราดีตลอดเอาใจใส่คอยแนะนำนู่นนี่เหมือนเป็นครูคนนึงเลยแหละ ยอมรับนะว่าช่วงนั้นมีความสุขมากทั้งๆที่เมื่อก่อนเราไม่คิดจะมีแฟนเลยแต่ก็มาใจอ่อนก็เพราะการกระทำของเขา มันก็มีช่วงหนึ่งแหละที่เราห่างกัน เพราะเราต้องกลับบ้านซึ่งไกลพอสมควร เขาก็โทรหาเรานะโทรทุกวันเลยแหละ แต่เราก็ไม่ค่อยจะได้รับสายเขาเท่าไหร่เพราะทางบ้านเราค่อนข้างกดดันเรื่องนี้พอสมควร (อีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชายเราก็เป็นผู้ชายซึ่งย่กมากที่บางครอบครัวจะเปิดใจรับเรื่องแบบนี้) เขาก็คงเกิดอาการน้อยใจแหละ แต่ทำไวได้ละไอ้เรามันก็กลัวคนทางบ้านจะด่าทั้งกลัวแฟนเสียใจ(ตอนนี้แอบกดดันสุดๆ) เราก็เลยตัดสินใจกลับมาหาเค้าแต่มันก็คงไม่เหมือนเดิมหรอกเพราะเรากลับบ้านมันก็นานพอสมควร เค้าอยู่อีกที่ก็คงได้พบปะพูดคุยกับใครหลายๆคน(ซึ่งหน้าที่การงานของเค้าก็ดีมันก็ย่อมเป็นที่น่าสนใจของใครหลายๆคน) แต่เราก็ไปไหนมาไหนกันปกตินะ แต่เขาก็จะบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่เพราะต้องทำงานอีกอย่างต้องทำหน้าที่ลูกที่บ้านอีก ไอ้เราก็เข้าใจ 
             แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันเราก็ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ตลาดแห่งหนึ่งในเมือง ก็บังเอิญเจอเค้ามาซื้อขนมหวานเค้าก็เข้ามาหามาทักทายเพื่อนเรา มาแอบส่งยิ้มด้วยแหละเราก็โคตรมีความสุข พอกลับห้องมาเท่านั้นแหละเค้าก็ทักมาไอ้เราก็ดีใจว่าแฟนทักหาแต่พอเปิดดูแชทเท่านั้นแหละ แกเอ้ยเรานี่สั่นชาไปทั้งตัว ใครมันจะไปคิดวะว่าแฟนจะทักมาบอกเลิก "พี่ว่าเราเลิกกันเถอะพี่คิดมาหลายวันแล้ว" เรานี่แบบเฮ้ยแล้วที่ทำดีมาหลายๆวันมันคืออะไรวะ ช่วงนั้นยอมรับเลยว่าเหวอเปนอาทิตอะแกเอ้ย อารมคนอกหักครั้งแรกเปลืองเหล้า 
             แต่ไม่กี่วันนี้อะเค้าก็ทักมาเว้ยแกทักมาในแอพหาคู่แอพนึง(หลายคนอาจรู้จัก) ไอ้เราก็โคตรดีใจอะแกก็คนมันคิดถึงอะเนาะ เขาขอมาหาที่ห้อง เราคิดถึงเขาอะแกมีหรอจะปฏิเสธ ก็ส่งโลเคชั่นอะไรให้กันเสดปุปเขาก็มาเราก็ลงไปรับ สภาพนี่เมาเหมือนตอนมาหาครั้งแรกเลยแกเอ้ย เราก็พยุงมาบนห้องเขาก็เล่าๆบ่นๆนั่นนู่นนี่สารพัดสารเพ เหตุผลที่เลิกกันบ้าง ปัญหาต่างๆบ้าง ไอ้เราก็ฟังตอบๆๆๆๆเขา คือตอนนั้นมันเปนอะไรที่มีความสุขมากเปนเหมือนแบบว่าช่วงเวลาที่โหยหามาตลอดอะ พอเช้าเขาก็กลับไปทำงานทำการเขา เค้าก็มีบ่นนะว่าเราบล็อกเฟสเขาไอ้เราก็เถียงเอาเปนเอาตายว่าไม่ได้บล็อก แต่สันนี้กลับมาไล่ดูเชี่ยลืมปลดบล็อคข้อความเขา สรุปคนผิดคือเรา 
            หลังจากเขามาวันนั้นเรานี่ก็แบบส่องเฟสเขาทุกวันส่องการเคลื่อนไหวเขาทุกวัน จนสับสนว่าสรุปเขายังต้องการเราเหมือนที่ต้องการเขาบ้างไหม ก็แอบหวังบ้างนะว่าเขาจะคิดเหมือนเราบ้าง 
          สุดท้ายนี้หวังว่าเค้าคงผ่านมาอ่านมาเจอสาธุ ปล.คิดถึงเสมอ #ปลดบล็อคแชทแล้วทักมาหาหน่อยคิดถึง
#อาจพิมเล่าไม่ได้อรรถรสเท่าไหร่ใจจริงอยากจะจับทุกคนมานั่งเล่าให้ฟังต่อหน้าเลย