จริงๆแล้ว ชีวิตวัยเด็กนี่ยอมรับเลยว่ายามอยู่บ้าน กีต้าร์ตัวเดียวนี่ เราอยู่ด้วยได้เป็นเวลาหลายชั่วโมง ตอนแรกๆหัดเล่นอาจจะไม่นานเพราะเจ็บนิ้ว แต่พอด้านแล้ว ( นิ้วนะ ไม่ใช่หน้า ) เราก็จะอยู่กับกีต้าร์ได้นานเลยละ จากหัดทีละคอร์ด เพลงง่ายๆ วนๆไป เพลงแล้ว เพลงเล่า จังหวะการตีคอร์ด มาถึงลูกเล่นอื่นๆ ที่เรียนจากเพื่อน หรือเพลงที่เราแกะมาเล่นเอง ( แกะเสียงกีต้าร์ไม่ใช่แกะพลาสติกจากกล่องเทปแบบหนัง season change ) นึกย้อนไปแล้ว เกรงใจเพื่อนบ้านหนักเลย ช่วงแรกดีดไม่เป็นสัปปะรด ออก ละมุด ลำใย ทุเรียน ซะมาก โชคดีที่ยุคนั้นเพื่อนบ้านเห็นกันมาแต่เล็กๆ ( เรานะเล็กๆ เขาน่ะผู้ใหญ่กันหมดแล้ว ) 

เคยมีช่วงนึง วัยรุ่นแล้วไปซ้อมดนตรีที่ห้องซ้อมกับเพื่อนๆ ปรากฎว่ามีนักดนตรีวงโรงเรียนมาด้วย แล้วรุ่นพี่ก็เรียนจบพอดี เหลือสอบตกซ้ำชั้น 1 คน แล้วคนนี้ก็เห็นเราเล่น และชวนไปเข้าวงโรงเรียน วงใหม่ โห เหมือนหนัง That thing you do มั้ยละนั่น ก็เริ่มไปเล่นตามงานต่างๆ นิดหน่อย สำคัญคือ พักเที่ยงที่โรงเรียน เพื่อนๆกินข้าวอยู่ เราเล่นเลย เล่นฟรีให้เพื่อนๆฟัง ตรงหน้าบ้านภารโรงนั่นเอง ติดโรงอาหาร ภารโรงปวดกบาลพอควร แต่ก็จำเราได้จนเรียนจบ ทำงานแล้วกลับไปหาอาจารย์ ภารโรงยิ้มรับเลย แกบอก จำได้ แสบ อิอิ

หน้าบ้านภารโรงนี่ทำเป็นเล่นไป วงดังๆอย่าง xxx Band ก็เล่นตรงนั้นละครับ ก่อนมีนักเรียนคนนึง ดันปาถ้วยพลาสติกขึ้นไป บนเวที พี่ๆ xxx แบนด์หลบว่องไว reaction สุดยอด หลังจากนั้น ก็ย้ายไปเล่นกลางสนามกีฬา ตอนนี้ละเดือดร้อน เพราะมันร้อนจริงๆ
โรงเรียนจ้างวงดนตรี ดังๆมาเล่น หลายวงอยู่ แต่พอเจอแดด ก็มีบางวงให้เหตุผลว่า ตากแดดมาก จะมีผลกับไมค์ พวกเรายิ้มกันใหญ่ ( ก็มันร้อนจริง ) 

กลับมาที่กีต้าร์ตัวเก่ง ซื้อมาถูกๆเลย หลังกระทรวง เสียงดีมาก แป่ะสติ๊กเกอร์เพชรฆาตความเครียดด้วย

เล่นกับวงที่โรงเรียนได้ปีเดียว มีวันนึงดันขัดใจครู เลยไม่ได้เล่นต่อ เล่นแค่วงเหล้า ต๊องแต๊งๆ นิดหน่อย แต่ส่วนมากก็จะตอนอยู่บ้านนั่นแหล่ะครับ พอเล่นคนเดียว จากพวกเพลง คาราบาว เราก็มาเล่น บีทเทิ่ล จาก มนต์เพลงคาราบาว เราก็ไปเล่น Let it be หรือ Super Star ของ Carpenter ซึ่งแน่นอน วงเหล้าเขาไม่ขอเพลงเหล่านี้ 555 สบายเรา หัดโซโล่ hello ของ Lionel richie เพื่อนๆ ก็บอกดี แต่มันบอกพอ ให้เล่นเพลงสามโทนแทน ผมก็บอกเล่นไม่เป็นแล้วเว้ย แล้วให้คนอื่นเล่นต่อ สบายดีแท้

ถ้าไม่มีกีต้าร์ ผมคงไม่ได้ทำหลายอย่าง เหมือนเพลงบอก เพื่อน ชีวิต การเดินทาง เราเล่นเพลงไหน ตอนไปไหน ขึ้นดอย น้ำตก ทะเล เทศกาล ปีไหน ทำอะไรอยู่ที่ใด บนรถไฟ บนดาดาฟ้า ในห้องซ้อมดนตรี ห้องเรียน สนามหญ้า ทะเล ภูเขา ดอย น้ำตก ฯลฯ อยู่ด้วยกันมา 20 ปี กีต้าร์ตัวเก่าก็ล้ม คอหัก วันนั้นไม่คิดเลยว่ามันจะต้องแยกทางกัน แต่ด้วยวัยทำงานแล้วผมก็ไม่ได้ซื้อใหม่อีก จนผ่านไป 5 ปี แก่พอดี แต่ก็มีเงินไปซื้อตัวใหม่ This New Guitar ไม่ค่อยได้เล่นเลย ไม่สนิทกันครับ ผมวางไว้จนเกลียวหวาน ตั้งเสียงไม่ได้แล้วต้องไปซ่อม  

ก็บ่นตามเพลงครับ การเล่นดนตรี ขัดเกลาจิตใจส่วนนึง ประสาทสัมผัส หูตามือ การได้ใช้เวลากับเครื่องดนตรี ไม่ว่าจะกีต้าร์ เปียโน ออแกน ไวโอลิน อะคูเลเล่ ฯลฯ อะไรก็ได้ นั่นคือเพื่อนของเรา เราใช้เวลากับเครื่องดนตรี เราจะรู้จัก ถนอมเครื่องดนตรี จับวางอย่างระวัง ถ้าใครมีลูกหลานรักดนตรี จงดีใจเถิดเพราะ เหมือนกับเพลง this old guitar นี่ละรับ ดนตรีจะช่วยเปิดโลก ให้ได้ใช้ชีวิต มีความสุข แก้เหงา รู้จักศาสตร์แห่งดนตรี มีการรู้จักถนอมของเล่น ซึ่ง ก็เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครูให้แก่ลูกหลานคุณด้วย ... ไม่เลวใช่มั้ยครับ 

จบแล้วครับ