โดยส่วนตัวแล้วเป็นประเภทผู้ชายนิ่งๆครับแต่ก็ไม่ใช่จะนิ่งไปซะทั้งหมดหรอกนะ ปกติแล้วถ้าอยู่กับเหล่าชาวแก๊งชายฉกรรจ์ที่สนิทแล้วก็จะเฮฮาตาม  ปกติ555+ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรพออยู่ต่อหน้าผู้หญิงหรือคนที่ไม่สนิทนี่ไปไม่เป็นเลย🤧 เลยถูกมองว่าหยิ่งอยู่บ่อยๆ

  ก่อนขึ้นมหาลัยก็พอมีผู้หญิงเข้ามาบ้างครับ แล้วจะเป็นทุกครั้งที่ฝ่ายหญิงเริ่มการสนทนาก่อน แต่..พอมีผู้หญิงมาสนใจหรือมาคุยด้วยกลายเป็นว่าเราพูดอะไรไม่ค่อยออก+เขินเลยแสดงออกไปแบบนิ่งๆถามทีตอบทีไรงี้😂 กลายเป็นจุดจบเดียวกันหมดคือทุกคนหายไปเลยในใจอยากคุยนะแต่ไม่รู้จะเริ่มด้วยอะไร แต่ที่นิ่งใส่จะมีอีกกรณีหนึ่งคือไม่ชอบจริงๆ ถ้าให้พิมพ์ตรงๆไปเลยคือรำคาญนั่นแหละครับ

(รำคาญแบบจริงจังเลย)

  จะมีคนหนึ่งครับที่ผมแอบชอบเพราะเขาสนใจอะไรๆเหมือนกัน แล้วดูเหมือนเธอจะสนใจเราด้วย(มั้ง)เพราะส่วนมากเธอจะมาคุยด้วยหรือเวลาไปเอาเอกสารก็จะคอยชวนให้ไปเดินด้วยกันอะไร
อย่างงี้ ผมก็ตอบตกลงทุกครั้งอะนะ(ก็คนมันชอบนี่หว่า) รู้สึกตัวอีกทีเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมยิ้มหรือคุยด้วยได้ไปแล้ว ก็คอยมีโมเม้นท์อะไรเล็กๆน้อยๆกันไปจนถึงวันจบการศึกษา..

พอถึงวันนั้นผมรู้ตัวเองดีครับว่าจะต้องแยกย้ายกันแล้ว ในใจผมอยากบอกเธอไปตรงๆว่ารู้สึกยังไงนะครับแต่พอเอาเข้าจริงๆกลับไม่กล้าซะงั้นน😅
จนกลายเป็นจบไปแบบค้างคาใจ มีเธอเป็นเพื่อนในเฟสครับแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะไม่กล้าพิมพ์

ก็อยากจะมาแชร์ประสบการณ์และมุมมองของผมในเรื่องนี้บ้างอะนะเพราะไปอ่านเจอในกระทู้อื่นๆอยู่

ในใจอยากจะคุยครับแต่กลัวว่าจะพูดอะไรผิดรึป่าวทำให้คุณไม่สบายใจรึป่าวหรือไม่รู้จะคุยอะไรดีก็เลยอยู่เงียบๆรู้สึกจะดีที่สุดแล้ว

แล้วคุณผู้หญิงล่ะอยากให้ผู้ชายแบบพวกเราปรับในเรื่องไหนบ้างครับ