เรื่องที่เราเล่าอาจจะดูเกินความเป็นจริงแต่มันเป็นเรื่องจริงนะ คือเราชอบเพื่อนคนหนึ่งคนหนึ่งแต่ไม่รู้ตัวมานานมากกกกกกกกกกกกกกกกกเริ่มเล่าเลยดีกว่า

 เมื่อก่อนตอนเราอยู่ประถมเราก็ไม่ได้รู้จักมันมากหรอกแต่มันจะมีเพื่อนสนิดคนหนึ่งที่ขึ้นรถประจำเดียวกับเราแล้วไอเพื่อนที่นั่งรถประจำเดียวกับเราก้สนิดกับเราด้วยมันก้ชอบเล่าเรื่องของไอคนที่เราชอบให้ฟังอยู่บ่อยๆแต่ตอนนั้นยังไม่รู่ตัวนะว่าชอบอะแค่เรารู้สึกว่าเราอยากรู้จักมันให้มากกว่านี้ เมื่อก่อนคนที่เราชอบอะเป็น trangender แต่พออยู่ป. 5-6 มันก้เป็นเพสอื่นคือ bisexual 

 พอขึ้นมัธยมเราได้รู้จากเพื่อนที่นั่งรถประจำเดียวกับเราว่าคนที่เราชอบอะมันได้อยู่ห้องเดียวกับเราตอนนั้นเรารู้สึกดีใจแบบพูดออกเลยอะ พอเริ่มเรียนตอน แรกมันก้ไม่ได้นั่งใกล้เราหรอกแต่เราก้อยากนั่งใกล้มันมากๆ จนกะทังวันเดียวกันนั้นเองมันก้มานั่งใกล้เราเรารู้สึกดีใจมากมีความสุขสุดๆ  ตั้งแต่นั้นเรากะมันก้เริ่มสนิดขึ้นเรื่อยๆ จนมันมีแฟนที่อยู่ห้องเดียวกันตอนแรกเราก้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรหรอกแต่พอมันมีแฟนคนที่2(เด่วค่อยเล่า) ข้ามไปก่อน  

พอถึงช่วงช่วงหนึ่งเราไปทำมันโกรธเข้าเรารู้สึกแบบผิดมากแล้วเราก้ไม่กล้าทำอะไรด้วยจนเราเริ่มห่างเหิ่นกับมันมากขึ้น พอเราเริ่มไม่สนิดแล้วเราก้อยากหาเพื่อนคนอื่นเลยไปตีสนิดกับคนที่เราอยากสนิดแต่ก้ไม่ได้สักคน จนช่วงนั้นเรากลายเป็นเด็กเนิดโดยปริยาย ช่วงนั้นเราก้จะหันมาสนใจการเรียนมากขึ้นจนถึงช่วงๆหนึ่งที่เพื่อนทุกคนรุ้ว่าเราเก่งคณิตช่วงนั้นก้เริ่มมีคนเข้ามมาหามากขึ้น(เฉพาะวิชาคณิต) มักจะมีคนมานั่งข้างๆพอถึงวิชาคณิตรวมถึงไอคนที่เราชอบด้วยคนอื่นเข้าหาเราเราไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากคนที่เราชอบ(ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวว่าชอบ)เรารู้สึกดีมั้กๆแต่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กะคนอื่นเลยเราอยากให้มันมานั่งข้างๆเราตลอด 
(ลืมเล่า)
ช่วงที่เราเป็นเด็กเนิดช่วงนั้นนิสัยเราเปลี่ยนไปมากแล้วก้ช่วงนั้นจะรู้สึกเสียใจอยู่บ่อยๆ

พอมันเริ่มมานั่งข้างเราช่วงวิชาคณิตเรากะมันก้เริ่มที่จะมาสนิดกันอีกครั้งจนได้อยู่กลุ่มเดียวกัน เราเป็นคนที่แทบไม่มีอำนาจอะไรเลยในกลุ่มเรารู้สึกว่าเราเป็นคนนอกด้วยซ้ำ

ช่วงสอบปรายภาคภาคเรียนที่2ปีการศึกษาที่1 ตอนนั้นมันมีแฟนคนที่2 เราเริ่มที่จะไม่อยากให้มันไปยุ้งกับแฟนมัน ตอนนั้นเราหรอกตัวเองว่าเราไม่ชอบที่จะให้มันมีแฟนเพราะมันจะไม่ค่อยสนใจเพื่อนในกลุ่มหรอกตัวเองแบบนี้มาตลอดจนถึง ม.2 มันคงจะเป็นความรู้สึกเล็กๆที่ไม่เล็กที่เรียกว่าหึงละมั้ง 

พอสอบปรายภาคเสร็จไปได้ไม่นานมันก้ทักแชทมาขอวีดีโอ ชักกะวู้ เราก้เลยตอบไปว่าทำไมไม่ขอเมียทำให้อะ มันก้ตอบกลับมาว่าเลิกกันแล้วตอนนั้นเรายังไม่รู้เลยตอบไปแบบนั้นง่ะ แต่สุดท้ายก้ใจอ่อนวิดีโอแชท ชักกะวู้ แล้วก้ทำกันแบบนี้มาตลอดจนขึ้น ม.2 โดยที่ไม่มีใครรู้
(ลืมบอก)
แฟนของคนที่เราชอบเป็นผญ.นะ

ขึ้นม.2ก้จะเป็นช่วงเรียนออนไลช่วงต้นต้นเทอมพอหลังจากนั้นก้เรียนตามไม่ปกติคือเรียนวันเว้นวันแบ่งแยกเป็นเลขคู่ขี้แต่เราดันไม่ได้อยู่กะมันง่ะตอนนั้นเราก้อยากจะทำเรื่องขอย้ายวันเรียนนะแต่ไม่ทำเพราะเราไม่กล้าพอ ช่วงนั้นเวลามีงานอะไรมันก้มักจะขอลอกตลอด เราก้ให้ไปแบบเต็มใจ้เต็มใจแล้วก้ช่วงนั้นเรามักจะบอกเพื่อนที่อยู่กับเราว่า คิดถึงมันว่ะ พูดจนเป็นกิจวัดประจำวันเลยเรียกว่าบ่นเลยดีกว่า 

พอกลับมาเรียนตามปกติสิ่งแรกที่เราทำตอนนั้นคือ...ไปกอดมันกอดแบบรักมากกกกแล้วมันก้ให้กอดด้วยนะมันให้เหตุผลว่าไม่ได้เจอกันนาน แล้วเราก้ทำแบบนี้มาโดยตลอดจนมันเริ่มรำคาญ (ลืมบอกว่าเราได้ไส้คอมันด้วยเป็นความรู้สึกที่บอกออกมาไม่ถูกแต่สิ่งที่เราจำได้ไม่ลืมเลยคือกลิ่นตัวมันหอมมากถึงจะมีเหงือแต่เราก้ชอบกลิ่นตัวมันมาก) จนถึงช่วงหนึ่งคือที่เราดันไปกอดมันจนมันไปอยู่กับพื้นเลย หลังจากนั้นเราก้ได้รู้ว่ามันเป็นภูมิแพ้ผิวหนังพอเนื้อตัวไปโดนกับพื้นสปกมันเลยเป็นลมพิษหนั่มซ้ำมันยังโกรธเราอีกด้วย ตอนนั้นเรารู้สึกแบบผิดมากโทษตัวเองว่าตัวเองเป็นคนผิดแต่เราก้ผิดจริงๆเเหละ แต่ตอนนั้นเรายังไม่กล้าง้อเลยพยามที่จะทำให้มันหายคัน คือช่วงนั้นเราติดยา....ดมตราโป้ยเซียน เราก้อยากจะเอาไอน้ำมันหอมที่เป็นยาดมตรงก้นมามาให้มันทาแก้คันแต่มันก้ไม่เอา เราก้เลยไปพยายามขอโทษมัน (เอิ่ม.....จริงๆไอ้แบบนี้มันก้เรียกว่าง้อนิหว่า ชั้งมันนอกเรื่อง)จนกว่าจะขอโทษให้มันยอมยกโทษให้เราก้แทบจะกราบตีนมันเลยอยากจะบอกว่าคนบ้าอะไรง้อยาย พอมันมีคนคุยเรารู้สึกว่าเราอยากให้มันไม่ต้องมีคนคุยแต่ก้ได้แค่คิด 

พอจบเทอม1ม.2 เราก้ดันมีคนมาจีบเค้าขอเราเป็นแฟนแต่ด้วยความที่ตอนนั้นเรารู้สึกอยากลองว่ามีแฟนมันรู้สึกยังไงเราก้เลยตอบตกลงไปแต่ก้คบกันได้แค่วันเดียวแหละคงเป็นเพราะเราไม่ชอบเค้าด้วยละมั้งแล้วก้รำคาญที่ทักมาทุกเวลา+ทำตัวเหมือนแม่ด้วย แต่เราก้รู้สึกผิดนะที่เราดันไปตอบตกลงเรารู้สึกว่าเราทำให้เธอเสียใจแบบมากๆ  พอเราเลิกกับเธอแล้วเราชุดคิดขึ้นมาได้ว่าตอนที่เราคุยกะคนที่เราชอบเราไม่รู้สึกรำคาญเลยแต่ยังชอบอีกตางห่ากที่มันมาคุยกับเราจนตอนั้นแหละที่เรารู้ว่าเราชอบมันแต่ดันรู้สึกมากว่าชอบแล้วแล้วก้ตังแต่ที่เราอยู่กะมัน เราอยากตามใจมันไปทุกๆอย่าง พอเราปฏิเสธเราก้รู้สึกแบบหน่วงๆบอกไม่ถูกอะ

หลังจากนั้นขึ้นเทอม2 เราก้เริ่มที่จะทำดีกับมากว่าเดิมเผื่อมันจะรู้สึกดีกับเราบ้างพอมันมีคนคุยเราก้เริ่มเป็นนักสืบเลยทันทีว่าไอคนที่มาจีบมันเป็นใครจากสิ่งที่เราได้ข้อมูลมา ช่วงนั้นมันกะเราแล้วก้คนในกลุ่มเดียวกันก้เริ่มที่จะชอบเล่นแบดมินตันซึงเราก้ชอบเหมือนกันแค่ชอบก่อนมันแต่ไม่มีโอกาศเล่นจนได้เล่นบ่อยมากกกกกกกกกกกหลังจากที่ได้เล่นกับมันแล้วก้คนในกลุ่มยอมรับเลยว่ามันเล่นแบดเก่งมากภายในเวลาไม่กี่เดือนมันก้ได้เล่นกับรุ้นพี่ที่เป็นนักกีฬาแบดนินตันประจำโรงเรียน เล่นก้พี่เค้าได้ดีมากเลยนะ จนกระทั้งถึงวันวันหนึ่งมีรุ้นน้องขอมาเล่นด้วยมันเลยขอไม้แบดจากเราด้วยความที่เราปฎิเสธมันไม่เป็นก้เลยยอมๆไปแต่มันคือความคิดที่มหันมากเพราะตอนที่เล่นกันอะรุ้นพี่เค้าดันตีลูกไปโดนไม้เราจนพังซึงมันก้ไม่ใช่ถูกๆตอนนั้นเราโมโห+เศร้าด้วยเราเยตะโกนไปว่า ใครจะชดใช้ค่าเสียหาย พูดแบบนี้หลายครั้งอยู่ จนมันไอคนที่เรารักมันมาเล่นแบดกับเราเพื่อปรอบใจเราก้เล่นด้วยความโกรธกับน้ำตาที่นองหน้า แต่ก้ยังมีดีที่รุ่นน้องเค้ายังชดใช้ค่าเสียหายแต่รุ้นพี่ละสิไม่ชดใช้ถึงเราจะคุยด้วยแล้วก้ตามแต่ด้วยความที่ไม่อยากมีเรื่องก้เลยยอมๆไปถึงมันจะไ่ยุธติธรรมกับรุ่นน้องคนนั้นก้ตามเถอะแต่ถือว่าน้องเค้าเป็นคนดีมากจริงๆ

พอจบม.2ช่วงที่ปิดเทอมเราเริ่มดูซีรี่วาย(ฟินมาก) จนถึงวันวันหนึ่งเราตัดสินใจบอกชอบมันตามสเต็บคือ
เรา:ชื่อ.....มีไรจะบอกแตาถ้าบอกแล้วอย่าทิ้งกูนะ กูชอบอะ
มัน:ตอบมาว่าอะไรสักอย่างนี่แหละลืมแล้ว 
ช่วงนั้นเราก้คิดแต่เรื่องของมันตลอดไม่ว่าจะกินข้าว เดิน แล้วก้อื่นๆ คิดจนทำให้เราต้องไปหาจิตแพทย์ ทำให้เราได้รู้ว่าเรามีภาววะซึมเศร้า+อาการแพนิคจนได้ยามากินจนถึงทุกวันนี้ พอเราได้คุยกับนักจิตวิทยาเราก้ได้รู้อีกว่าไม่ใช่แค่เรื่องของมันอย่างเดียวที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ แต่มันคือเรื่องที่ตั้งแต่ขึ้นมัธยมมาเราได้ซึมซับความเคลียดความเศร้าทีละเล็กทีละน้อยจนมันเริ่มที่จะรับไม่ไหว 
(ลืมบอก+ลืมเล่า(อีกแล้ว))
ตอนที่เราบอกชอบมันเราไม่ได้ขอมันเป็นแฟนนะเพราะเรารู้สึกว่ามันไม่น่าจะตอบรับเราเป็นแฟน จนช่วงนั้นเรากะมะนก้ไม่ได้ติดต่อกันเป็นพั้กใหญ่เลย

พอเปิดเทอมแต่ดันเป็นช่วงโควิดเลยได้เรียนออนไลมันก้ทักมาเรื่องกีฬาแบดมินตันมั้งหลังจากนั้นเราก้เิ่มคุยกันมาตลอดและสุดท้ายก้ชัดเจนคือเป็นได้แค่เพื่อนT_T แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเราก้ยังรู้สึกรักมันอยู่ดี 

นี่คงเป็นรักแรกของเราละมั้งที่ทำให้เรารู้ว่าความรักมันเป็นยังไง

เราไม่อยากให้มันไปยุ้งกะคนอื่นถ้าเป็นไปได้เราอยากจะขังมันให้อยู่กับเราตลอดถึงจะเพื่อนพี่ พ่อ แม่ ก้ไม่ให้เจอเพราะกูหึงมากกกกกกหวงมากกกกด้วย

ปล.ถ้าเกิดว่าได้มาอ่านอะ กูอยากจะบอกนะว่ารักมากอยากจะขอเป็นแฟนเลยแหละ