ต้องท้าวความก่อนต้นกระทู้คือเพื่อนผมเป็นนะไม่ใช่ผมแต่ตอนนี้ผมเป็นเองเลยเครียดมากที่จะไปพบหมอ คือเพื่อนเป็นผู้หญิงแล้วไปบอกครูว่าเพื่อนเป็นริดสีดวงคือเด็กยุคผมจะไว้ใจครูมากกว่าพ่อแม่ไม่แน่ใจเพราะอะไร555แล้วบังเอิญเพื่อนอีกคนไปได้ยินที่นางแอบคุยกับครูที่นี้ความอับปรีย์ของเด็กป.4จึงบักเกิดการบูลลี่ยุค90จึงอุบัติวันแรกผมก็ไม่คิดอะไรคงคิดว่าพรุ่งนี้คนก็ลืมแต่ที่ไหนได้ความจริงมักตรงข้ามกับที่คิดเสมอผมปั่นจักรยานไปโรงเรียนคนละทางกับนางแต่จะมาเจอกันตรงทางเข้าบ่อยๆวันนั้นนางปั้นแรงมาผมมองคือยืนปั้นมาเลยแล้วถัดไปคือเพื่อนอีก2-3คนขี่จักรยานตามแล้วล้อว่านางเป็นไอ้สัสทีนี้ฝังหัวเลยครับอารมณ์เหมือนนางเอกปั้นจักรยานหนีพระเอกในซีรี่ส์เกาหลีแต่ไม่ใช่ หนักขึ้นทุกวันครับประมานวันที่3-4นี่แหละนางก็หายไปแล้วนางก็มาพร้อมกับพ่อแม่ในวันที่5เพื่อขอย้ายโรงเรียนแต่นางไม่ยอมลงมาจากรถเลยเพราะอายผมไม่ได้ล้อนางผมยังรู้สึกแย่ที่หัวเราะเลยแล้วแบบนี้ผมจะไปหาหมอยังไงครับใครมีวิธีดีๆแนะนำน่อย  ผมรู้มันไม่น่าอายแต่ปมวัยเด็กมันฝังใจ รู้ทั้งรู้แต่มันไม่ได้จริงๆอะ