คือเราอยู่ ม.3 เเล้วอายุ14 ที่บ้านไม่เคยปล่อยไปใหนเราเเทบไม่มีเพื่อนเลยยายเราไม่ยากให้เราออกไปไปใหนเลยไม่ปล่อยเราเป็นอิสระบ้างที่ผ่านมาเราก็ตั้งใจเรียนมาตลอดล่าสุดเราก็ได้ที่ 1 ของห้องเขาก็ไม่ได้ชมอะไรเราเลยเเถมดูถูกเราด้วยซ้ำว่าเรียนออนไลน์ดูกูเกิ้ลได้ ทั้งที่เราตั้งใจเข้าเรียนส่งงานครูทุกคาบส่วนใหญ่ยายเราจะรักน้องมากกว่าส่วนเราไม่ได้อยู่กับเเม่เราส่งเกรดให้เเม่เราดูเขาก็ไม่ได้ชมอะไรเรามากเวลาเจอเขา เขาเเทบไม่พูดเรื่องเกรดเราเลยส่วนใหญ่เเม่เราจะรักน้องเรามากกว่าอยู่กับน้องเราส่วนเราอยู่กับยาย สองสามวันที่ผ่านมาวันเกิดน้องเขาเเทบไม่ได้พูดกับเราตอนตัดเค้กเรานั่งเฉยๆอยู่ข้างหลังเขา เขาเรียกทุกคนมากินเค้กละเขาก็นั่งกินเค้กกันเขาลืมเราสนิทเลยเราน้อยใจมาก พอตัดมาเรื่องยายเวลายายหรือเเม่หรือคนในบ้านเห็นเด็กขี่รถผ่านที่เด็กกว่าเราเขาก็จะชอบดูถูกเราว่าเด็กคนนั้นเก่งกว่าอย่างนู้นอย่างนี้ เราก็ขี่ได้เเข็งด้วยเเต่ยายไม่กล้าให้เราขี่เราเเค่บอกว่าไปซื้อของน่าปากซอยเขาก็ว่าเราต่างไปนาๆบอกว่าเราเห้าเขามักทำว่าเราเด็กเหมือนเด็ก ป.1 ป.2 ทุกวันนี้ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเเทบจะไม่มีเพื่อนเลยตั้งเเต่เด็กเพราะยายเราไม่ชอบให้เราไปใหน พออยู่บ้านอย่างเดียวเราก็เครียดเราก็ต้องเบื่อเเละเล่นโทรศัพท์เป็นธรรมดาเเต่เขาก็ด่าว่าเราเล่นเเต่เกมส์ ทั้งงานบ้านเราก็ทำเราเบื่อมากทุกวันนี้เเบบไม่มีชีวิตเป็นของตัวเองเเต่ออกจากรั้วบ้านยังไม่ได้พอเล่นโทรศัพท์เขาก็ด่า บางคนมองเราเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงเเละติดโทรศัพท์ทำยังไงได้ก็เราทำอะไรไม่ได้เลย ใครพอจะเเนะนำอะไรได้ไหมครับ 😓