มีใครเคยเจอปัญหานี้บ้าง
เราเข้ากับแม่สามีไม่ได้แรก ๆก็ดีนะ 2-3 ปีแรกอยู่แบบฐานะแฟนเราไม่ได้ทำงานเราก็ช่วยดูแลบ้านแฟนเรา กวาดถู ทำความสะอาดงานบ้านทุกอย่าง ดูแลพ่อแม่ แฟนเรา ทำเท่าที่เราทำได้ พาไปนู้นไปนี่ ช่วงนั้นดีมากไม่เคยมีไรกระทบใจเราเลย แต่พอหลังจากแต่งงานหลาย ๆอย่างเปลี่ยนไปแม่สามีเราเริ่มพูดจาไม่ดีกับเรา ไม่ใช่ด่าหรืออะไรนะ แต่พูดในสิ่งที่เราไม่โอเค เราเสียความรู้สึก บั่นทอนใจเรา รวมถึงคำพูดจากญาติพี่น้องฝั่งสามีเราด้วย เราเลยตัดสินใจไปหางานทำ ไปอยู่ที่อื่น ไป ๆมา ๆอยู่ได้สักปี ก็มีปัญหาบุคโควิดเราก็ต้องกลับมา WFH ที่บ้านเราก็ไปอยู่บ้านแฟนซึ่งเรายะต้องทำงานตั้งแต่ 8.00-20.00 วันหยุดเดือนละ 4 วันไม่มีตายตัวว่าวันไหนเราจกลงกับเพื่อนร่วมงานเอง หลังจากนี้เรื่องเริ่มมาละ คำพูดจากแม่สามีเราเริ่มมีเยอะขึ้นเรื่อย ๆ (ครอบครัวสามีเราบอกว่าแม่เค้าแก่แล้วหัวโบราณ ป่วยมีปัญหาทางจิตอ่อน ๆ)​ อ่ะโอเคเราก็พยายามเข้าใจ ยอมรับ อดทนใจกับคำพูดของแม่สามีเรามาตลอดอีกประมาณ 2 ปี จนมาวันนึงเราเริ่มไม่โอเคละความรู้สึกเราแย่ เรานอย เราคิดมาก จนเราประสาทจะเสีย เราไม่มีความสุข เราเลยแยกตัวออกมาอยู่บ้านสามีอีกหลัง ซึ่งเราอยู่ออกมาอยู่คนเดียวสามีเราไม่มาด้วยก็โอเคไม่เป็นไรยังไงช่วงกลางวันเราก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้วเพราะบ้านหลังนี้หน้าบ้านมีกิจการของสามีเรา แต่ปัญหาก็ยังตามมาเรื่อย ๆซึ่งเรายอมรับนะว่าเราก็ผิด คือ ด้วยความที่เราทำงานหน้าคอม 8.00-20.00 เราก็ไม่ได้มีเวลาไปคุยไปเจอกับใครมาก พ่อแม่แฟนเรามานั่งเล่นหน้าร้านเราก็จะไม่ออกไปคุยไปเจอเพราเราทำงานของเราไง ญาติพี่น้องเค้ามาเราก็ไม่ค่อยออกไปคุยไปเจอ ถ้าเดินออกไปเจอเราก็ทักนิดหน่อย หรือ ยิ้มให้ แล้วเราก็กลับมานั่งทำงานต่อ
เรื่องก็เกิดเลยจ้าพ่อแม่สามีก็ว่าเราไม่เห็นหัวเค้าไม่มาคุยมาทักทายเค้า ซึ่งจริง ๆเราไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย คือเราทำงานเราไม่สามารถไปนั่งคุย หรือ เดินออกไปเจอใครตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าจังหวะไหนเจอก็ทัก ก็คุย
ยังไม่จบละมันมีประเด็นอีก 1 เข้ามาว่าเราไม่ทำงานบ้าน ไม่ดูแลเอาใจใส่พ่อแม่สามี เพลียมาก ตอนเรากลับมาอยู่เราจะทำงานบ้านอาทิตย์ละ 1 ครั้งประมาณวันอังคาร หรือ วันพุธ ของทุกอาทิตย์ ซึ่งวันทำจะตรงกับวันหยุดเรา แต่ถ้าอาทิตย์ไหนเราไม่หยุดเราก็จะไม่ทำ หรือ อาจจะตื่นเช้ามาแค่กวาดไม่ถู ไม่ใช่ไม่ทำอะไรเลยแต่เราไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นเราต้องรีบไปทำงาน  แต่ยอมรับว่าตั้งแต่เราย้ายบ้านออกมาอยู่คนเดียวเราไม่กลับไปทำเลยเราบอกให้แฟนเราทำเอง เพราะแฟนเราอยู่บ้านนั้นเราไม่ได้อยู่

จนวันนึงด้วยความป่วยทางจิตของแม่สามีเราเริ่มหนักขึ้นจนไปพูดกับพ่อสามี กับพี่ ๆของสามีเราสารพัด ไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง จนคนในครอบครัวเค้าโทรมาวุ่นวายกับแม่เรามาพูดกับแม่เรานู้นนี่นั้น แล้วบอกกับแม่เราว่าให้เรากลับไปอยู่บ้านไปทำตัวเหมือนเดิม (*เหมือนเดิมซึ่งหมายถึงตอนที่เราอยู่ในฐานะแฟนเราไม่ได้ทำงานนะ*)​ ไปดีไปดูแลเอาอกเอาใจแม่สามีจะพูดอะไรให้เราทน ๆไปไม่ต้องสนใจเพราะแม่เค้าป่วย (แต่คำพำูดมันบั่นทอนจิตใจเรามากนะ)​  แม่เราก็ไม่อยากยุ่งเพราะมีปัญหาเราไม่เคยบอกแม่เราเลย เราจะเก็บไว้คนเดียวตลอด ซึ่งการโทรมาวุ่นวายกับแม่เราเป็นอะไรที่ทำให้เราโมโหมาก เพราะก่อนแต่งและหลังแต่งเราไม่เคยให้แม่เราไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับบ้านเค้าเลยแม้แต้นิดเดียว จึงเป็นประเด็นให้เราไปโพสลงสตอรี่เฟสบุ๊ค ประมาณว่าครอบครัวสามีเราทำไม่ต้องมาเรียกร้องหรือ วุ่วายอะไรกับแม่เราด้วยเท่านั้นแหระเกิดเรื่องเลยจ้า คุย ๆๆๆๆ บทสรุปคนในครอบครัวเค้าบอกประมาณว่า  ถ้าเราทำอย่างที่ครอบครัวเค้าต้องการไม่ได้เราไม่ดีกับครอบครัวเค้า ก็แยกย้ายต่างคนต่างอยู่ให้เราเลิกกับสามีเราไป
เราคุยกับสามีเราเค้าก็ทำตามที่ครอบครัวเค้าต้องการคือเลือกที่จะเลิกกับเรา สามีเราบอกว่าเค้าเข้าใจทั้งเรา และครอบครัวเค้ามาตลอด แต่เค้าทำอะไรไม่ได้นี่ก็เมีย นั้นก็แม่กับครอบครัว เค้าเลยเลือกเลิกกับเราเพราะเค้าเหนื่อย 🥺 เราเองก็เหนื่อย แต่เราก็ยังทำใจไม่ได้กับการเปลี่ยนสถานะซึ่งเราคบกันมา 6 ปี 11 เดือน  😭😭😭
มีใครเคยเจอปัญหาแบบเราบ้างมีวิธีจัดการยังไงตอนนี้สภาพจิตใจแย่มากแต่ต้องฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้คนรอบตัวรู้ว่าเราเศร้า ว่าเราแย่ขนาดไหน เวลาร้องไห้ก็ต้องมาแอบร้องคนเดียว