เรามีพี่ชายคนนึงอายุห่างกัน4ปี รู้สึกว่าพ่อแม่จะตามใจพี่ชายมากกว่าอ่ะ คืออยากได้อะไรซื้อให้หมด แต่พอเราขอตอนอายุเราเท่าตอนที่พี่ได้แม่กลับไม่ให้ เราขอแม่ซื้อโน้ตบุ๊คตอนม.4แม่บอกว่าจะเอาไปทำไมไม่จำเป็นทั้งที่ซื้อให้พี่เราตอนม.4ทั้งรถทั้งโทรศัพท์ พี่เราอยากเรียนอะไรก็ได้เรียนแต่เราต้องเรียนตามที่พ่อแม่บอก รู้สึกไม่กล้าฝันถึงอนาคตเลย พี่เราเรียนได้เกรดน้อยก็ไม่เคยด่า แต่พอเราตกจาก4.00มาเป็น3.94ด่าแทบตาย รู้สึกกดดันในชีวิตมากๆไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย คิดว่าถ้าหนีออกจากบ้านครอบครัวคงสบายใจ เราอยากได้อะไรแม่ต้องถามพี่ก่อนตลอดว่าควรซื้อให้มั้ย ส่วนมากก็ไม่ได้เพราะเราไม่ถูกกันกับพี่ ขนาดวันเกิดยังไม่มีใครจำได้เลย ไม่เคยได้ฉลองงานวันเกิดซักปีตั้งแต่เกิดมาเค้กวันเกิดก็ไม่เคยเป่าจากครอบครัวเลย มีแต่เพื่อนๆที่จำได้แล้วซื้อเค้กเล็กๆมาให้อย่างน้อยก็มีเพื่อนให้กำลัง รู้สึกท้อแท้ขนาดเรียนรด.ตอนแรกเราอยากเรียนพอเข้าเรียนแล้วรู้สึกไม่ใช่ทางอยากลาออกเพราะเครียดกับเรื่องนี้มากๆแต่ไม่มีใครสนใจความรู้สึกเลย มีแต่บอกว่าต้องเรียนให้จบ ได้แต่ระบายความรู้สึกให้เพื่อนฟัง