คือสมัยเราเรียนมหาลัยเราพออดทนกับอะไรที่จุกจิกในชีวิตประจำวันได้แต่พอโตขึ้นเราต้องใช้สมองในการทำงานค่อนข้างหนักเราต้องดูแลลูกน้องคอยเช็คงานคอยจัดการความเรียบร้อยของงาน
และต้องรับมือกับความกดดันจากลูกค้า ทำให้นิสัยเราจากที่พอรับมือกับความจุกจิกในชีวิตประจำวันได้ตอนสมัยเรียนกลายเป็นคนที่แบบไม่สามารถจุกจิกอะไรได้เลย
(ไม่รู้มาจากยาลดน้ำหนักด้วยไหม)และอะไรที่เป็นเรื่องจุกจิกสำหรับเราเราตัดทิ้งหมด ข้าวของที่เกินความจำเป็นเราทิ้งหมด(จริงๆข้าวของเราไม่ค่อยจะมีตั้งแต่สมัยเรียนเพราะสมัยเรียนไม่ค่อยได้ซื้ออะไรเลยไม่ได้โล๊ะอะไรทิ้งเยอะโล๊ะทิ้งแค่ของชิ้นถึงสองชัน) เสื้อผ้าที่เกินความจำเป็นสำหรับเราเราโล๊ะขายหมดทุกวันนี้เหลือเสื้อผ้าทั้งหมดในตู้50ตัว แมวเป็นสัตว์ที่เราชอบพอทำงานเรากลับไม่คิดจะเลี้ยงเพราะไม่อยากหาเรื่องจุกจิกใส่ตัวและเราเปลี่ยนเป็นคนละคนตั้งแต่ทำงาน
มีใครไหมที่ตั้งแต่ทำงานแล้วความอดทนเรื่องจุกจิกในชีวิตประจำวันต่ำลง