อยากให้ช่วยแสดงความคิดเห็นหน่อยนะครับ
ผมโตมาโดยเรียนโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้านและเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐและส่วนตัวก็ภูมิใจในเส้นทางที่ตัวเองเติบโตขึ้นมา มีเพื่อนหลายระดับทั้งจนและรวย เพื่อนที่จนกว่าก็สามารถเป็นแบบอย่างที่ดีได้หลายๆคนถึงความพยายามและความสู้ชีวิต ผมประทับใจในเส้นทางที่ตัวเองโตขึ้นมา
พอมีลูก ในขณะที่ตัวเองเป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ และเพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็มีลูกต่างส่งลูกไปเรียนโรงเรียนนานาชาติราคาแพง แต่ผมให้เขาเรียนโรงเรียนอนุบาลประถมและมัธยมใกล้บ้านที่ไม่ใช่แม้กระทั่งโรงเรียนประจำอำเภอ เพราะไม่อยากให้ลูกมีเพื่อนที่พ่อแม่รวยเพียงอย่างเดียว อยากให้เขาได้เห็นคนหลายๆระดับ เพื่อนที่จนบางคนอาจจะมีอนาคตกว่าเราเขาสอนเราได้ในเรื่องความพยายามและการสู้ชีวิต พอชั้นม3 ทั้งสองคนตัดสินใจเองว่าอยากจะไปสอบทุนวมว ซึ่งเป็นทุนของกระทรวงวิทยาศาสตร์ให้มหาวิทยาลัยของรัฐ 20แห่ง เป็นโรงเรียนกินนอนของนักเรียนระดับชั้นมัธยมปลาย โดยแต่ละมหาวิทยาลัย สอบคัดเลือกเด็กที่เรียนจบชั้นม 3 เข้าศึกษาต่อชั้นม 4 เพียงปีละ 60 คน และทั้งสองคนสอบเข้าได้
ขณะที่เรียนอยู่ก็ได้เป็นตัวแทนไปแข่งขันวิทยาศาสตร์นานาชาติได้รางวัลเหรียญทอง และตอนนี้กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย
เพื่อนบ้านที่มีลูกจบคณะแพทย์ศาสตร์จุฬาฯได้ก็แนะนำด้วยความหวังดีว่าจะต้องตั้งเป้าหมายให้เด็กๆและจะต้องเป็นเป้าหมายที่สูงเสมอ เขาก็ทำแบบนี้กับลูกเขาอยู่เสมอ ลูกเขามักจะบอกว่าเป้าหมายที่ปะปาตั้งยาก พยายามกดดันเด็กๆให้มาก เพราะเห็นว่าลูกผมมาดีแล้วถ้าเป็นเขาจะกดดันเพิ่มอีกหน่อยคงจะไปได้ไกล
แต่ที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ที่ผ่านมาที่เขาทำได้ก็เพราะเขาอยากทำเอง เราในฐานะพ่อและแม่ไม่เคยไปกดดันลูกเลย ผมไม่ได้ต้องการลูกที่เก่งเป็นเลิศหรือเรียนแพทย์ หรือสามารถไปอวดใครๆได้ ผมอยากเพียงแต่ให้เขาทำอะไรก็ได้แล้วมีความสุข งานเล็กๆก็ได้ แค่ลูกเป็นตัวลูกเอง พ่อกับแม่ก็มีความสุขแล้ว
แต่ผมมาย้อนคิดว่าผมมักน้อยไปหรือเปล่า? ตัวเองเพี้ยนหรือเปล่า? สิ่งที่คุณพ่อของคุณหมอแนะนำมันคือสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า? ความคิดของผมที่ไม่กดดันลูกมันบั่นทอนอนาคตเขาหรือเปล่า? พ่อแม่ควรที่อยากให้ลูกเป็นเลิศและกดดันลูกมากๆ มันเป็นสิ่งที่คนเป็นพ่อแม่ควรทำหรือเปล่า?
ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นล่วงหน้าครับ
คิดว่ามุมมองของผมต่อการเลี้ยงลูกดูเพี้ยนไหม?
ผมโตมาโดยเรียนโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้านและเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐและส่วนตัวก็ภูมิใจในเส้นทางที่ตัวเองเติบโตขึ้นมา มีเพื่อนหลายระดับทั้งจนและรวย เพื่อนที่จนกว่าก็สามารถเป็นแบบอย่างที่ดีได้หลายๆคนถึงความพยายามและความสู้ชีวิต ผมประทับใจในเส้นทางที่ตัวเองโตขึ้นมา
พอมีลูก ในขณะที่ตัวเองเป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ และเพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็มีลูกต่างส่งลูกไปเรียนโรงเรียนนานาชาติราคาแพง แต่ผมให้เขาเรียนโรงเรียนอนุบาลประถมและมัธยมใกล้บ้านที่ไม่ใช่แม้กระทั่งโรงเรียนประจำอำเภอ เพราะไม่อยากให้ลูกมีเพื่อนที่พ่อแม่รวยเพียงอย่างเดียว อยากให้เขาได้เห็นคนหลายๆระดับ เพื่อนที่จนบางคนอาจจะมีอนาคตกว่าเราเขาสอนเราได้ในเรื่องความพยายามและการสู้ชีวิต พอชั้นม3 ทั้งสองคนตัดสินใจเองว่าอยากจะไปสอบทุนวมว ซึ่งเป็นทุนของกระทรวงวิทยาศาสตร์ให้มหาวิทยาลัยของรัฐ 20แห่ง เป็นโรงเรียนกินนอนของนักเรียนระดับชั้นมัธยมปลาย โดยแต่ละมหาวิทยาลัย สอบคัดเลือกเด็กที่เรียนจบชั้นม 3 เข้าศึกษาต่อชั้นม 4 เพียงปีละ 60 คน และทั้งสองคนสอบเข้าได้
ขณะที่เรียนอยู่ก็ได้เป็นตัวแทนไปแข่งขันวิทยาศาสตร์นานาชาติได้รางวัลเหรียญทอง และตอนนี้กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย
เพื่อนบ้านที่มีลูกจบคณะแพทย์ศาสตร์จุฬาฯได้ก็แนะนำด้วยความหวังดีว่าจะต้องตั้งเป้าหมายให้เด็กๆและจะต้องเป็นเป้าหมายที่สูงเสมอ เขาก็ทำแบบนี้กับลูกเขาอยู่เสมอ ลูกเขามักจะบอกว่าเป้าหมายที่ปะปาตั้งยาก พยายามกดดันเด็กๆให้มาก เพราะเห็นว่าลูกผมมาดีแล้วถ้าเป็นเขาจะกดดันเพิ่มอีกหน่อยคงจะไปได้ไกล
แต่ที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ที่ผ่านมาที่เขาทำได้ก็เพราะเขาอยากทำเอง เราในฐานะพ่อและแม่ไม่เคยไปกดดันลูกเลย ผมไม่ได้ต้องการลูกที่เก่งเป็นเลิศหรือเรียนแพทย์ หรือสามารถไปอวดใครๆได้ ผมอยากเพียงแต่ให้เขาทำอะไรก็ได้แล้วมีความสุข งานเล็กๆก็ได้ แค่ลูกเป็นตัวลูกเอง พ่อกับแม่ก็มีความสุขแล้ว
แต่ผมมาย้อนคิดว่าผมมักน้อยไปหรือเปล่า? ตัวเองเพี้ยนหรือเปล่า? สิ่งที่คุณพ่อของคุณหมอแนะนำมันคือสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า? ความคิดของผมที่ไม่กดดันลูกมันบั่นทอนอนาคตเขาหรือเปล่า? พ่อแม่ควรที่อยากให้ลูกเป็นเลิศและกดดันลูกมากๆ มันเป็นสิ่งที่คนเป็นพ่อแม่ควรทำหรือเปล่า?
ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นล่วงหน้าครับ