วลีที่ว่าชนะก็เชียร์ เเพ้ยิ่งต้องเชียร์ มันยังอยู่นะครับ แต่ใจฟ่อมากกับแมนยูตอนนี้ แล้วความรู้สึกที่ไม่ดีดันมาเกิดกับอดีตนักบอล 1 ใน 2 คนที่รักมาก และทำให้เราบ้าบอล (นอกจาก โอเล กุนนาร์ โซลชาร์ ก็มี โฮเซ่ หลุยส์ ชิลาเวิร์ต)


โคตรเซงเลยครับ ดูแล้วไม่มีน้ำยาทางนี้จริง ๆ คือฟอร์เมชั่นนี้นี่รักมาก รักจนลืมไปว่ายุคตัวเองเล่นแล้วพอมีชื่อเสียงบ้างมาจากการที่แมนยูเล่นบอลด้วยจุดเด่นคือปีกสองข้าง กับมี “หน้าคู่” มาอย่างต่อเนื่อง


แม้แกจะได้ลงในฐานะตัวสำรอง แต่แกก็เป็นดอกผลของ “ความหลากหลาย” คือ 4-4-2 ในยุคเซอร์ก็มีการปรับให้เข้ากับสถานการณ์นะ หน้ากระดานเน้นปีกบ้าง ไดม่อนด์ก็ลองมาแล้ว จนถึงยุคที่ได้คากาวะมาถึงลองเล่น แบบสมัยใหม่


สิ่งที่ผมจะบอกคือ โค้ชท่านนี้เป็นผลผลิตที่เกิดได้เพราะผลประโยชน์จากการทดลองของระบบที่หลากหลาย แต่ทำไมไม่จำไม่เอามาลองใช้บ้างไอ้วิธีคิดเรื่องการเปลี่ยนแปลง ปรับปรุง


รวมทั้งกรณี ฟาน เดอ เบคและสำรองคนอื่น ๆ โค้ชคนนี้น่าจะเป็นคนที่ “เข้าอกเข้าใจ” และให้โอกาสมากที่สุด เพราะพูดได้เต็มปากว่านอกจากตอนเป็นนักเตะจะฝีเท้าดีเเล้ว แต่ภาพลักษณ์ที่คนจดจำเขาได้ตลอดกาลคือตัวสำรองที่มีคุณภาพ  และซุปเปอร์ซับ


ซึ่งแน่นอนการจะพิสูจน์ตัวเองได้ว่าเป็นตัวสำรองคุณภาพต้องเริ่มจาก “ได้รับโอกาส” แต่โซลชาร์ไม่ใช่อ่ะ เหมือนวัวลืมเท้าตาลปัตรมากตอนนี้เขาดูเป็นพวกยึดมั่นถือมั่นและปิดกั้นโอกาสนักเตะไปเสียอย่างนั้น



บอลมาเตะเเล้วไปเชียร์ต่อ
แม้ใจไปกระทู้แช่งสดหมดแล้ว