ไม่ต้องแปลกใจครับ  ผมจะเล่าไห้ฟัง เมื่อ2ปีที่แล้วผมเล่นแอปที่คุยผ่านเสียงและเห็นรูปแต่ไม่มีวีดีโอคลอซึ่งผมก็ได้เจอเธอคนนี้เขาเป็นครูสอนเด็กโตเป็นวิทยาลัย  เขาอายุห่างจากผมได้3ปี  ซึ่งเขาบอกว่าเลิกกับแฟนมานานแล้วแต่ไม่ได้บอกกี่เดือน และก็แน่นอนผมถามเขาว่ามีคนคุยไหมเขาบอกมีแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ซึ่งผมก็โอเครขอคบกับครูคนนี้และผมได้ไปหาเธอที่หอพักที่เธออยู่ซึ่งผมก็ได้อาโบ๊ะจาบะเธอในวันนั้นเลย ลืมบอกผมทำงานนะแต่ผมไปหาเธอช่วงวันหยุด  หลังจากผมมีอะไรกับเธอเสร็จผมก็ค้างที่ห้องเธอ1คืนพอตอนเย็นผมก็ได้กลับบ้านเพื่อรอไปทำงานในวันจันทร์  หลังจากนั้นผมก็ได้มาหาเธอบ่อยขึ้นและผมเริ่มสนิทใจว่าเธอไม่มีใครแน่  แต่มีอยู่วันนึงที่ผมไปหาเธอแต่วันนั้นมีผู้ชายโทรมาระหว่างที่ผมนอนกับเธอในห้องผมก็ได้รับสายเขาซึ้งพอผมรับสายผู้ชายที่โทรมาได้ยินเสียงผมเขาก็ถามว่าเป็นใครผมก็ตอบว่าเป็นแฟนและก็นอนอยู่กับแฟน ผู้ชายในสายก็ขอคุยกับครู ผมก็เอาโทรศัพท์ให้คุยแล้วก็กดเปิดลำโพงซึ่งเขาได้ถามครูว่าทำแบบนี้ทำไมไหนว่ารักเราไง หลังจากนั้นก็ด่าครูเป็นชุดเลย  ผมนี้อึ่งไปเลย  หลังจากที่เขาวางสายผมก็ถามเธอว่าเป็นใครทำไมไหนบอกไม่คุยกับใครไง  ซึ่งเขาก็บอกว่าก็จะะลิกคุยไงแต่มันต้องใช้เวลา  ผมเลยถามว่าตอนที่เราถามเธอเธอบอกว่าไม่ได้คุยกับใครแล้วไง  หลังจากนั้นความระแวงในตัวผมก็ก่อกำแพงขึ้น  แต่ผมก็ยังมาหาเธอเรื่อยๆ และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นผมได้ตัดสินใจไปอยู่กับเธอ  ซึ่งเธอก็ตกลงไห้ผมไปอยู่ด้วย  และมีอยู่คืนนึงผมนอนไม่หลับผมได้มาเปิดโน๊ตบุ๊คเธอซึ่งผมไม่เคยเปิดเลย  ผมได้ไปเจอหลังฐานชิ้นใหญ่แบบว่าจุกมากๆ  ผมเห็นเธอคุยกับผู้ชายคนนึงซึ่งเป็นแฟนเก่าเธอที่เธอบอกว่าเลิกไปแล้ว  และเฟชที่เธอคุยเป็นเฟชเก่าที่เธอเคยบอกผมว่าเข้าไม่ได้และไม่อยากเข้า   ข้อความในเฟชที่ผมจำได้ทำนองว่า  เป็นห่วง คิดถึง กินข้าวยัง รักน๊ะ  ซึ้งตอนนั้นตัวผมสั่นและความรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า ถ้าเปรียบว่ายืนคือผมล้มทั้งยืนก็ว่าได้  ผมทำไรไม่ถูกผมก็ได้แต่รอถึงเช้าเพีอถามเธอเรื่องนี้ พอเช้าก่อนเธอจะไปสอนหนังสือผมก็ได้ถามเธอว่าในเฟชคืออะไรไหนบอกเข้าเฟชไม่ได้ ทำไมทำแบบนี้ เธอก็ตอบผมว่าก็แค่ทักคุยกันเชยๆและเฟชมันล๊อคอินในโน๊ตบุ๊คไว้แต่จำรหัสไม่ได้ซึ่งผมก็ไม่ได้เชีอเธอแต่ผมก็ยอมเงียบไป  พอผ่านมาได้เกือบอาทิตย์เย็นวันนึงเธอกลับมาจากทำงานผมกับเธอก็นั่งกินข้าวกัน สักพักมีโทรศัพท์เข้าเธอพูดกับผมว่า เธอเราขอนะ ซึ่งผมก็งงมากใครโทรมาทำไมต้องขอ เธอก็เดินไปคุยที่ระเบียงหลังห้อง  ซึ่งผมก็แอบตามไปฟังและผมก็ทนไม่ได้ผมแย่งโทรศัพท์เธอมาคุยและผมได้พูดกับคนในสายเขาคือแฟนเก่าของเธอี่เธอคุยในเฟชเก่าที่ผมไปเจอในโน๊ตบุ๊คเธอ  ผมก็คุยกับผู้ขายในสายว่าไหนเลิกแล้วโทรมาทำไม เขาได้พูดว่าก็ครูบอกไม่มีใคร  คือครูบอกเขาว่าไม่มีใครและบอกผมว่าไม่มีใคร ซึ้งบอกเลยยยมาก  ผมเลยถามครูว่าจะเลือกใคร  ครูก็บอกเลือกผม และผมก็กดตัดสายผู้ชายนั้นทิ้งไป  และหลังจากนั้นผมก็เลยกลายเป็นนักขุดคดีเก่าๆเลย  ได้เข้าเฟขเก่า ไลน์เก่า และไอจี ที่เธอแอบไว้  ซึ้งบางข้อความเพิ่งคุยตอนเธอไปทำงาน  และได้คุยตอนผมไม่อยู่  และผมก็เดาว่าผมลือกคนผิด  อต่ผมก้าวเท้าออกไม่ได้  ผมก็ต้องทำใจ หลังจากนั้นความระแวงผมคูณเป็น100บอกได้เลย  การเป็นคนที่ต้องระแวงมันลำบากใจนะ  ซึ่งผมได้เข้าเฟชเก่าเธอและเห็นเธอคุยกับผู้ชายหลายคนมากทั้งแอบไปมีอะไรกับผู้ชายทั้งตอนเธอมีแฟนและเธอก็เคยมีอะไรกับลูกศิษย์ตัวเองและบอกว่าเป็นแฟนกัน  ซึ่งผมนี้อึ้งไปเลยตอนที่ผมบังคับไห้เธอเล่าเพราะในข้อความที่เธอคุยก็จริง    ล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้มีเด็กที่เธอเคยสอนทักมาพิมพ์แบบว่าอยากชวนเธอไปมีอะไรด้วย  ผมก็เห็นและได้โทรไปหาเด็กคนนั้นแต่เธอกับด่าผมและต่อว่าผมเหมือนผมไม่ใช้แฟน  ซึ้งผมนี้อึ่งไปเลย  ผมกผ้อยากเล่าต่อนะแต่ผมยิ่งพิมพ์ยิ่งเจ็บใจ  ผมขอเล่าปัจจุบันเลยนะ เธอได้ย้ายวิทยาลัยมาสอนที่ภาคใต้ผมก็ได้ตามเธอมาเชื่อไหมว่า  ระยะเวลาที่อยู่กับเธอผมเห็นเธอคุยกับลูกศิษย์แบบเหมือนเพื่อนสนิทเกิดคำว่าเป็นครูซึ่งคำว่าคุยเพื่อจะได้สนิทกับเด็กมันใช้ไม่ได้  เพีาะเด็กโตมันทรึ่งและเธอดูชอบเธอไม่เคยห้ามเลยผมก็ต้องทำใจ  แต่เร็วๆนี้ผมตัดสินใจจะกลับบ้านไปเริ่มต้นใหม่  แค่อยากละบาย  เรื่องทั้งหมดนี้ผมยังเล่าไม่หมดเลยซึ่งผมขี้เกียจพิมพ์จริงๆมันเยอะมากๆ  ผมขอจบไว้เพียงเท่านี้นะครับ