ตอบในฐานะที่ตอนนี้ลูกเรียนโรงเรียนอินเตอร์อยู่นะคะ ค่าเทอมตอนนี้ในวัยช่วงอนุบาล อยู่ปีนึงประมาณ 5 แสน อยากจะขอแสดงความคิดเห็นว่า ทางเราเองไม่ได้เป็นเจ้าของธุรกิจใดๆค่ะ เป็นพนักงานเงินเดือนที่ทำงานมาค่อนข้างนานแล้วจึงได้เรทเงินเดือนสูงประมาณนึง รวมกับทางคู่สมรสด้วยเอามารวมกันเป็นรายได้ของครอบครัว เราทั้งคู่ไม่ได้เป็นเจ้าของธุรกิจค่ะ เงินเดือนบวกกันสองคนพร้อมรายได้พิเศษเป็นที่ปรึกษาและจุกจิกประมาณเดือนละ7แสน หักภาษีรายปีแล้ว

ทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยหรือมีเงินเก่าใดๆค่ะเลยค่ะทั้งคู่เลยค่ะ  ทำเองสร้างเอง ตอนที่เราเรียนหนังสือตอนเด็กก็เรียนโรงเรียนรัฐบาลปกติเลยค่ะ มหาลัยก็เรียนปกติ พอเรียนจบถึงได้มีโอกาสได้ไปทำงานที่ต่างประเทศระยะค่อนข้างนาน แล้วทางบ้านก็ไม่ได้มีฐานะใดๆนะคะ บ้านเมื่อก่อนอยู่อาศัยตึกแถว แชร์อยู่กัน2ครอบครัวกับครอบครัวน้องชายของคุณพ่อด้วย ตึกแถวห้องเดียวแชร์กันอยู่8คนนะคะ  ตัวเราไม่ได้มีห้องนอนของตัวเองด้วยซ้ำ จนเราโตจบมหาลัยเลยค่ะ พอแต่งงานถึงได้มีบ้านของตัวอง

การที่ลูกเรียนอินเตอร์คำนวนแล้วจะหักสัดส่วนเป็น%ที่ใช้จ่ายเป็นค่าเทอมค่อนข้างเยอะ แต่ว่าครอบครัวเราเป็นคนไม่ได้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยค่ะ ไม่ได้ใช้กระเป๋าแพง หรือทานข้าวมื้อแพงๆบ่อย ก็กินตามห้างบ้างค่ะ ทำกินเองที่บ้าน  รถที่ตอนนี้ใช้รับส่งลูกก็เป็นรถญี่ปุ่นอายุ7ปีกว่าแล้ว ซ่อมเรื่อยๆ ในบ้านก็มีรถแค่สองคันเท่านั้นเอง ซึ่งก็เก่าทั้งคู่ค่ะ สามีก็ไปทำนั่งรถแท็กซี่ไปบ้าง รถไฟฟ้าบ้าง บ้านไม่ได้อยู่ในเมืองด้วยค่ะ อยู่เส้นนอกเมือง ทุกวันก็ใช้เวลาเดินทางเข้าไปทำงานประมาณ40นาทีขึ้น แล้วเราก็มีส่งเงินให้คุณพ่อคุณแม่แต่ละฝ่ายรายเดือน และค่าใช้จ่ายจิปาถะในบ้านด้วย บ้านเราไม่มีพี่เลี้ยงเพราะตั้งใจจะเลี้ยงดูลูกกันเอง แต่เรามีแม่บ้าน1คนค่ะ เพราะทำงานประจำทั้งคู่ไม่อยากเหนื่อยทำงานบ้าน

จริงๆต้องเรียกว่า ครอบครัวเรา"เลือก"ที่จะใช้เงินไปกับการศึกษาของลูกมากกว่า ซึ่งแต่ละบ้านนั้นไม่เหมือนกันค่ะ ไม่มีผิดถูก หากบ้านนึงจะเลือกลงทุนกับการเรียนลูกตั้งแต่ตอนเด็ก หรืออีกบ้านจะเลือกเก็บเงินไว้ลงทุนแล้วค่อยส่งเรียนมหาลัยดีๆตอนโต นั่นคือ"ทางเลือก"ของแต่ละบ้าน

ครอบครัวอื่นๆที่โรงเรียนลูกเรา หากได้คุยกับพ่อแม่ที่ส่งลูกเรียนอินเตอร์ จะมีคนที่รวยมาก มากจริงๆแบบมีคนขับรถ มีพีเลี้ยงมีแม่บ้าน บ้านมีรถเยอะมากก็มี แล้วก็มีคนที่บ้านทำธุรกิจเล็กๆ บางคนก็ขายประกัน คนที่เป็นพนักงานประจำแบบเราก็มี จริงๆมีเยอะแยะหลากหลายอาชีพมากค่ะ และโรงเรียนอินเตอร์ก็มีหลายเกรดหลายราคาด้วยค่ะ( ไม่นับโรงเรียนไทยที่เปิดเป็นEPนะคะ) ขอตอบในฐานะคนเป็นแม่ ที่เราส่งลูกเรียนแม้สัดส่วนค่าใช้จ่ายจะหารเฉลี่ยเป็นรายเดือนสูงอยู่  แต่เพราะระบบการศึกษาไทยมีลักษณะที่ทางครอบครัวเราไม่เห็นด้วยในบางเรื่องและไม่ใช่ทิศทางที่เราอยากเลี้ยงลูกไปในทางนั้น เราเลยไม่ได้ตัดสินใจส่งลูกไปเรียนระบบของของรัฐ  ยกตัวอย่างง่ายๆที่เห็นภาพได้ง่ายเช่น การจำกัดทรงผมเด็ก การแต่งตัว สิทธิการแสดงออกด้านแสดงความคิดเห็น หรือระบบการเรียนการสอนที่ส่วนมากค่อนข้างจะเป็นแบบสอน-จำ-จด-ท่องเพื่อการสอบ ไม่ค่อยเน้นการปฎิบัติจริงหรือความเข้าใจจริงๆ

โรงเรียนอินเตอร์นักเรียนต่อห้องน้อยกว่า ครูดูแลทั่วถึง ครูจะเหมือนเป็นเพื่อนกับครูเลย ไม่ชอบอะไร ไม่เข้าใจตรงนั้น ถามได้ โต้เถียง แสดงความคิดเห็นได้ค่ะ  ต่างจากโรงเรียนรัฐที่ระบบอวุโสค่อนข้างสูงและมีมานาน  คำตอบที่ถูกคือคำตอบที่ครูคิด ไม่ใช่คำตอบที่แตกต่างไปจากครูผู้สอน เด็กโรงเรียนรัฐเลยไม่ค่อยกล้าแสดงความเห็นที่แตกต่างจากเพื่อนหรือครู  โรงเรียนอินเตอร์การแสดงความเห็นหรือส่วนร่วมในการตัดสินใจด้านการเรียนการสอนของของครูจะไม่เหมือนกับโรงเรียนไทยค่ะ  โรงเรียนอินเตอร์คือครูและผู้บริหารจะพร้อมเปิดรับความเห็นมากๆและพร้อมปรับปรุงไปด้วยกัน เพราะเป้าหมายคือเด็กเป็นหลัก  และด้วยค่าเทอมด้วยค่ะ ทางโรงเรียนสามารถจัดสรรให้โรงเรียนมีสิ่งอำนวยความสะดวกกับนักเรียนได้เยอะและหลากหลายและครบถ้วนทั้งดนตรี กีฬา วิทย์ อื่นๆมากมายตามที่เด็กต้องการ   อีกทั้งครูผู้สอนที่สมัครและคัดเลือกมามีความรู้ความสามารถ สอนเก่ง สนุก เข้าใจ ใส่ใจเด็ก เนื่องจากการแข่งขันด้านเเงินเดือนและสวัสดิการที่ดีกว่าโรงเรียนรัฐ เหมือนกับคัดคนทำงานบริษัทดีๆค่ะ ครูที่ดีเลยมีมาสมัครเยอะ หลายๆที่คือครูมาจากมหาลัยดังๆที่ต่างประเทศบินมาสอน ประสบการณ์เยอะ  ที่สำคัญเลยเค้าเคารพสิทธิและความคิดเห็นของเด็กมาก ไม่ค่อยมีวัฒนธรรมเอเชียมาบังระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ เช่นการถ่ายรูปเด็ก หากจะต้องมีการถ่ายรูปใดๆหากติดหน้าเด็ก ต้องมีเอกสารมาขออนุญาตผู้ปกครองก่อน หรือการลงโทษจะไม่มีการลงโทษที่กระทบร่างกายและจิตใจเด็กโดยเด็ดขาด ลูกเพื่อนของที่โรงเรียนอายุน้องโตแล้ว หากมีการประพฤติไม่ดีมีการถามเห็นผลตัวต่อตัวไม่ให้อายเพื่อนๆ ให้เด็กอธิบายเหตุผล รับฟัง แนะนำค่ะ หาข้อสรุปร่วมกัน  ไม่มีการตีหรือทำให้อับอายหรือประจานหรืออะไรล่วงเกินสิทธิของเด็กโดยเด็ดขาด

โรงเรียนอินเตอร์ดีๆที่เช่น ISB โรงเรียนบริหารและดูแลโดยมูลนิธิ ซึ่งนั่นแปลว่าไม่ใช่โรงเรียนที่แสวงหาผลกำไร และมั่นใจได้ว่าเงินทุกบาทของค่าเทอมจะไปที่การพัฒนาสำหรับเด็กนักเรียนทั้งหมด  และไม่ใช่ว่ามีเงินก็เข้าได้นะคะ สักส่วนเด็กไทย20%waiting lists ยาวมาก และไม่ได้หมายความว่าเข้าได้ทุกคนด้วยค่ะ แต่ที่เคยไปคุยกับพ่อมแม่ที่นู่นคือเด็กก็เดินไปโรงเรียน กินอาหารปกติ คนบ้านอยู่แถวนั้นก็เอารถกอล์ฟที่บ้านขับใกล้ๆไปเรียน คือไม่ได้ว่าเรียนอินเตอร์แล้วเด็กทุกคนจะห้วสูง พ่อแม่จะหยิ่ง ไม่ใช่นะคะ พ่อแม่ที่เป็นแบบนั้นก็มีค่ะ พ่อแม่ที่ไม่เป็นก็มีค่ะ เหมือนคนในสังคมค่ะ ไม่ใช่จำกัดแค่สังคมเด็กที่เรียนอินเตอร์

บ้านเราไม่ใช่ว่าอยากได้สังคม ไม่ใช่ว่าอยากได้รู้จักกับคนรวยๆ สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่เรามองหาจากโรงเรียนอินเตอร์ค่ะ แต่การศึกษาของระบบรัฐไทยหรือโรงเรียนEPมันไม่ตอบโจทย์ของเรามากกว่าค่ะเพราะเราไม่ได้อยากได้แค่ภาษาค่ะเหมือนโรงเรียนEP  เราไม่ได้คาดหวังว่าโตไปเค้าต้องได้เงินเดือนหลายแสน จบมาเอาเงินมาให้พ่อแม่มากมาย  เราในฐานะแม่อยากให้เค้าได้exlporeหาสิ่งที่เค้าชอบหาศักยภาพของเค้าได้เต็มที่ในวัยเค้าเท่านั้นเองจริงๆค่ะ โตไปถ้าเค้าทำงานได้เงินหลักหมื่นหรือน้อยกว่านั้น นั่นคือชีวิตของเค้าค่ะ เค้าต้องไปหาค้นหาตัวเองและอนาคต ไม่เกี่ยวกับเรา เราลงทุนกับลูกไม่เคยหวังจะได้เงินกลับมาตอบแทน  เรามีวางแผนเงินหลังเกษียณอายุและประกันสุขภาพและประกันชีวิตโดยไม่ต้องรบกวนลูกหลาน ลูกไม่ใช่ธนาคารของเราหรือแผนการเงินหลังเกษียณของพ่อแม่ค่ะ  หลายคนๆตอนนี้ทำงานที่ตัวเองทำอยู่หรือเรียนมหาลัยคณะที่ตัวเองเรียนโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไรด้วยซ้ำเนอะ

สิ่งสำคัญที่ครอบครัวเราอยากได้คืออยากให้ลูกมีความกล้าหาญในการการมองตัวเองให้ทะลุปริญญา การมองตัวเองให้ออกว่า ตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไรเพื่อต่อยอดเป็นอาชีพในอนาคต ก่อนที่จะตัดสินใจเรียนต่อ ไม่จำเป็นต้องเข้ามหาลัยโดยไม่รู้ว่าว่าตัวเองชอบมั้ย หรือไม่ต้องตามเพื่อน หรือกลัวเรียนจบช้ากว่าเพื่อน ไม่ต้องกลัวว่าคนนอกจะนินทาว่าไม่เอาถ่านหรือใดๆ  ทางเราไม่สนใจเลยค่ะ ที่ต่างประเทศจะมี Gap year เพื่อให้เด็กที่เรียนจบม.ปลายไป ท่องเที่ยว ไปทดลองทำงาน ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง เพื่อให้เค้าค้นหาตัวเอง ซึ่งเราก็ตั้งใจจะให้ลูกทำแบบนั้นเหมือนกันค่ะ ถ้าลูกตัดสินใจจะไม่เข้ามหาวิทยาลัย หรืออยากจะลองทำงานเลย หรืออยากลองหาตัวเองอีกสักปีนึงเพื่อหาว่าเค้าชอบอะไรจริงๆ หรือจะไม่เรียนต่อแล้วขอทำงานเลย ทางครอบครัวเราโอเคค่ะ เพราะถึงตอนนั้นเค้าคงอายุ18แล้ว เราถือว่าเค้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราปูทางมาเพื่อให้เค้าคิดได้ด้วยตัวเองด้วยการสอนและโรงเรียนที่ไปในทิศทางด้วยกัน ตอนนั้นเราถือว่าเค้าเป็นผู้ใหญ๋เต็มตัวพอจะตัดสินใจเองได้ โดยเราทั้งคู่จะเคารพการตัดสินใจของลูกค่ะและให้คำแนะนำหากลูกต้องการแต่ไม่กดดันใดๆ  เราสองคนตั้งใจไว้อย่างนั้น โชคดีที่เรามีคู่ชีวิตที่มองเห็นไปในทิศทางเดียวกัน และสำหรับลูกเอง เราว่ามันต้องใช้ความกล้าหาญในตัวเองมากที่จะใช่ชีวิตและก้าวผ่านความคาดหวังของสังคม  เราเป็นพ่อแม่วันนึงเราก็แก่แล้วตายไป แต่เค้าต้องใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง เราแค่หวังว่าเค้าจะสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างมีความสุข พอใจในสิ่งที่มีไม่ว่าจะมีมากหรือน้อย...

ในโลกนี้มันไม่มีหลักสูตรการศึกษาไหนที่ดีที่สุด ไม่ว่าจากเป็นการศึกษาภาครัฐ ภาคเอกชนไทย หรืออินเตอร์ หรือระบบโรงเรียนทางเลือก หรือ Home school อยู่ที่แต่ละบ้านแต่ละครอบครัว และตัวเด็กเอง  เราเองก็รู้จักบ้านที่เด็กไม่เข้ามหาลัยเรียนOnsiteแต่เลือกที่จะเรียนออนไลน์ เรียนหลายๆวิชา หลายๆคณะเพื่อหาว่าตัวเองชอบอะไรจริงๆก่อน แล้วค่อยไปสมัครเข้าคณะที่ตัวชอบจริงๆภายหลัง หรือเด็กที่เรียน Home school พ่อแม่สอนเองก็มีความรู้ความสามารถไม่แพ้เด็กที่ไปโรงเรียนเลยค่ะ  ไม่อยากให้ใช้คำพูดเสียดสีหรือดึงกันลงมาว่า ทำธุรกิจสีเทา หยิ่ง เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ จบมาก็เกาะพ่อแม่บ้าง เพราะจะเอาความคิดตัวเองไปเหมารวมว่าเด็กคนนี้เรียนระบบนี้จบมาจะเป็นแบบนี้ทุกคนก็ไม่ถูกต้องค่ะ ระบบการศึกษาอื่นก็มีเด็กที่Failออกจากระบบการศึกษาเพราะปัจจัยอื่นๆอีกมากมาย  ถ้าโลกนี้.....ถ้ามีระบบการศึกษาที่ทุกคนยอมรับว่าดีที่สุด ทุกๆบ้านก็คงส่งลูกตัวเองไปทางนั้นแล้ว  แต่เด็กทุกคนมีความพิเศษไม่เหมือนกัน และแต่ละบ้านก็ความคิดเห็นไม่เหมือนกันเพราะเติบโตมาแตกต่าง ทัศนคติก็แตกต่างกันค่ะ ทุกระบบการศึกษามีจุดเด่นและจุดด้อยเหมือนกันหมดค่ะ ระบบอินเตอร์ไม่ได้ดีที่สุดสำหรับเด็กทุกคนค่ะ และพ่อแม่ที่ส่งลูกเรียนอินเตอร์ก็ไม่ได้ใช้เงินฟุ่มเฟือยหรือฟาดเอาเงินสู้เพราะเห็นว่าแพงกว่าแล้วจะดีกว่านะคะ เค้าคิดกันมาแล้วค่ะ

ลูกผมเรียนอินเตอร์2คน จากสามคน
ผมทำงานเป็นลูกจ้างธรรมดาในองค์กรใหญ่
ส่วนค่าเรียนอินเตอร์  แม่ผมจ่าย
ทำไมแม่ผมมีตังค์?  1.แต่งกะลูกคนรวย  2. ยืมเงินพ่อสามี(ปู่ผม) ไปปล่อยกู้แล้วโดนไม่คืนนานมาก แต่ลูกหนี้ดันเอาบริษัทเข้าตลาดหลักทรัพย์ เลยคืนหนี้มาเป็นหุ้นในตลาดก่อนพาร์   3.หุ้นมันมีค่าเท่าทวีหลายสิบเท่า