ยาวหน่อยนะครับ เหมือนเป็นการระบายมากกว่า..5555 ครั้งนึงผมเคยตั้งใจว่าจะมีแฟนเป็นรุ่นเดียวกันหรือไม่ก็เป็นรุ่นพี่ครับ เพราะอยากมีแฟนที่ความคิดเหมือนกัน มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ เพราะผมก็รู้สึกว่าผมก็มีความคิดแบบผู้ใหญ่ในตัว

แต่พอเอาเข้าจริงๆผมลองมีแฟนเป็นรุ่นพี่ กลับมีนิสัยเหมือนเด็กเอาแต่ใจไม่เห็นแก่ความรู้สึกของผมเลย หลังจากเลิกกันผมเปลี่ยนเป็นมองเขาจากนิสัยไม่ใช่อายุจะดีกว่า

จนผมไปเจอรุ่นน้องคนนึงเขาแอบชอบผมมาเป็นปี ผมเคยปฏิเสธไปเพราะไม่กล้ามีแฟนเป็นคนที่อายุน้อยกว่า แต่น้องก็เข้ามาให้ผมเจอบ่อยๆ ทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว สุดท้ายก็คบกันครับ

คุยกันแรกๆเหมือนน้องจะเป็นผู้ใหญ่นะครับ ผมขอไปเล่นบอล18.30-20.30น้องเขาก็ดูโอเคนะครับ มีหลายอย่างเลยครับที่ผมคิดว่าน้องมีความคิดแบบผู้ใหญ่ มีเวลาให้กันบ้างแต่ให้เวลาส่วนตัว ให้กำลังใจกัน ให้อภัยกันแม้เรื่องนิดหน่อยๆ ผมชอบมาก

จนอยู่มาวันนึง ผมแอบไปเห็นที่น้องคุยกับเพื่อนกลับไม่ใช่ที่ผมคิดเลย ที่ผ่านมาน้องเขาฝืนมาตลอด ทั้งผมไปเล่นบอลน้องก็คุยกับเพื่อนว่าเป็นเล่นไรตั้งนานกลับมาบางวันอาบน้ำไม่กี่นาทีก็ขอไปนอน ที่ชอบมาเป็นปีๆไม่ใช่เพื่อมาคุยกันสั้นๆแบบนี้ บางเรื่องมีทำน้องงอนน้องก็ดูให้อภัยดี

แต่จริงๆคือไม่ใช่เลยที่คุยกับเพื่อน ผมเลยน้อยใจนิดหน่อยว่า น้องก็มีเรื่องที่ทำให้ผมไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ผมก็ให้อภัยแล้วไม่คิดไร แต่ทำไมน้องพูดเหมือนโกรธผมมาแต่ชาติปางก่อน แต่บางวันก็หวานชื่นครับเหมือนผมคลั่งรักน้องไปแล้ว

จนวันนี้เกือบปีแล้วครับ มีหลายเรื่องเปลี่ยนไปจากที่ผมคิดไว้มาก จากที่ผมไม่เคยอยากจะคิดที่จะหึงหวงอะไร เพราะอยากให้น้องทำให้ผมสบายใจ แต่ผมกลับเริ่มนิสัยเสียหึงหวงมาก เพราะน้องไม่เคยทำให้ผมไว้ใจได้เลย ทั้งคำพูดบางครั้งก็ว่า จะหาแฟนใหม่บ้าง ที่พูดกับเพื่อนบ้าง รู้ว่าพูดเล่นแต่มันทำร้ายความรู้สึกมากครับ การกระทำที่หนักสุดคือเพื่อนผู้ชายมาจุ๊บหน้าผากแฟนครับ เป็นเพื่อนสนิท แต่ผมรู้มาว่าน้องเคยชอบเพื่อนคนนี้ แต่น้องยังไม่รู้ว่าผมรู้ น้องมาเล่าให้ฟังว่ามันมาจุ๊บผากครับ ผมเลยถามว่าแล้วทำไงต่อ คำที่ผมได้ยินจากน้องทำให้ผม รู้สึกไม่อยากไว้ใจอีกเลย คือน้องบอกเพื่อนคนนั้นว่า เดี๋ยวแฟนกูมาเห็น เจ็บเลยครับ ทั้งที่จะบอกว่าถึงเป็นเพื่อนก็ไม่ควรยิ่งตัวเองมีแฟนแล้วจบเรื่องนี้ครับ

เข้าเรื่องหลักครับ คือผมเป็นแฟนกันมาเกือบปี รู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบเรื่องความรู้สึกเลยครับ ผมผิดอะไรน้องเอามาโกรธ มาเหวี่ยงใส่ผมหมด ไม่เคยให้อภัยกันเลย งี่เง้ามากๆ จากผมที่ไม่เคยเอาเรื่องน้องที่ทำผิดกับผมมาพูด ผมก็เริ่มพูดเพื่ออยากให้น้องดูตัวเองบ้าง เคลียความรู้สึกในแต่ละเรื่อง เพื่อปรับความเข้าใจ แต่สุดท้ายลงเอยที่น้องบอกว่าเลิกกันมั้ย ผมที่ยังรักอยู่ก็รั้งไว้สิครับ สงสารใครดีT_T อะไรที่น้องไม่ชอบหรือผมไม่ชอบก็จะไม่ทำกับน้อง แต่พอเรื่องที่น้องไม่ชอบน้องก็ทำกับผม ผมก็เริ่มมีนิสัยเสีย ลองทำที่น้องทำกับผมบ้าง นั่นล่ะครับผมก็ทะเลาะกัน ผมก็ต้องเป็นฝ่ายทนเป็นฝ่ายขอโทษตลอด น้องก็ขอโทษครับแต่ขอโทษส่วนใหญ่ถ้ามีเรื่องแบบนี้จะขอโทษแบบไม่เต็มใจ เหมือนประลดมากกว่าครับ

อยากบอกผู้หญิงหรือผู้ชายหลายๆคนนะครับ แรกๆมันก็ดีล่ะครับ ต่างคนต่างไม่แสดงนิสัยที่แท้จริงออกมา เพราะเกรงใจอีกฝ่าย แต่พออยู่ไปนานๆเราจะรู้จักกับคำว่าเห็นแก่ตัวครับไม่ว่าจะชายหรือหญิง เราต่างอยากให้เขาสนใจ จนไม่รู้ว่าเรากำลังเอาเปรียบเขาอยู่หรือป่าว จำไว้ครับอย่างแรกอะไรที่เราไม่ชอบเราก็อย่าไปทำกับเขาครับ เพราะความรู้สึกของคนเราก็ไม่ได้ต่างกันมากเลยครับ 

การที่เราเลือกคนๆนึงเข้ามาในชีวิต สำหรับผมควรมีคำนี้อยู่ด้วยครับ "อย่าเสียดายจนเสียหาย" เราอยู่ไปถ้าไม่มีอะไรดีทำให้เขาแย่และเราแย่ไปด้วยไม่ว่าจะคบกันมากี่ปีเราควรจบความสัมพันธ์ครับ ก่อนจะแย่ไปกว่านี้ อย่าคิดว่าการที่เราคบกับเขามานานล่ะ หรือรู้จักกับครอบครัวเขาจนสนิท ทำให้เราเสียดายจนเสียหายเลยครับ แต่ถ้าใครที่ปรับกันได้แล้วก็ดีใจด้วยนะครับ...ที่จิงอยากระบายมากกว่านี้แต่คงยาวไปใครเข้ามาอ่านก็ขอบคุณไว้ล่วงนะครับ