ปีนี้เหมือนตัวเองมีเคราะกรรมเยอะมากตั้งแต่เริ่มมาฝึกงานละต้องได้ลากยาวสหกิจ จนตัวเองติดโควิดระหว่างฝึกสหกิจ เมื่อรู้ว่าติดโควิดก็แจ้งทางอ.ทันทีแต่ดูเหมือนเขาจะไม่รับผิดชอบอะไรในตัวเราเลยตั้งแต่ติดโควิดอ.ทักหาแค่2วันแล้วไม่มีการติดต่อกลับอะไรเลยในส่วนเรื่องของการช่วยเหลือเขาบอกว่าอยากให้ช่วยเหลืออะไรให้บอกซึ่งเราไม่โอเครเลยกับคำๆนี้เราอยากให้ม.มีความรับผิดชอบมากกว่านี้หน่อยอะคือถ้าจะพูดแบบนี้อย่าพูด(เงื่อนไขการช่วยเหลือนิสิตคือเบิกค่าใช้จ่ายได้ไม่เกิน10000บาทกรณีค่าใช้จ่ายเกินงบทางรพ)แต่ถ้าไม่เกินก็คือไม่ได้อะละคิดดูว่าฉันต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงฝึกงานจนติดโควิดลงปอดอะไม่มีใครมาสนใจอะไรเราเลยโคตรน้อยใจสุดท้ายอยากจะถามหลายๆคนว่าเราต้องทำอย่างไรถึงจะเห็นความรับผิดชอบจากทางอ.ทางคณะและทางมหาลัยคือช่วยเราได้แค่นี้จริงๆหรอละไม่คิดหรอว่าตอนเรานอนใส่อ๊อกซเจนหายใจไม่อิ่มเหนื่อยหอบนอนใช้เครื่องกระตุ้นหัวใจอยู่มันทรมาณแค่ไหนอยากให้นึกถึงใจเขาใจเราบ้างทุกวันนี้คือรอแค่ให้เวรกรรมมันภาวนาใครทำให้เราต้องเป็นอย่างนี้ก็อยากกให้มันกลับคืนไปบ้างไม่มากก็น้อย  รู้ทั้งรู้ว่าที่เราไปฝึกมันเสี่ยงแต่ก็ไม่ดีงตัวนิสิตกลับจนต้องมาติดโควิดคือโคตรน้อยใจอะละไม่ดูดำดูดีอะไรเราเลยใจร้ายเกินไปไหมทั้งอาจารย์เเละก็คณะมหาลัย ละหลังจากนี้อาจจะมาการฝึกสหกิจต่อในช่วงเวลาที่เรายังฝึกไมครบอีกคือไม่รู้จะพูดยังไงเลยทุเรศสุดๆทุกคนว่าเราควรทำอย่างไรดีครับขอความคิดเห็นกันหน่อยเรามันแค่เสียงเล็กๆจะไปทำอะไรเขาก็ไม่ได้คงต้องพึ่งเวรกรรม😭😭ละความรู้สึกหลังจากนี้คงต้องใชเวลาเยียวยาจิตใจไปอีกนานแค่ไหนที่ต้องเห็นสภาพตัวเองนอนซมความเจ็บปงดปางตาย😭😭😭😭😭😭😭😭😭