ฮเยจินครุ่นคิดถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ด้วยใจที่ไม่อยากยอมรับว่ามันคือเรื่องจริง เธอเดินตาม หัวหน้าฮง ด้วยความเป็นห่วง มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ เธอบอกกับเขาไปแบบนั้น แต่เปล่าเลย สิ่งที่ฮเยจินได้รับกลับมา ไม่ใช่คำแก้ตัว แต่เป็นการยอมรับว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง เขาทำให้พ่อของโดฮาเป็นแบบนั้น เขาเป็นคนทำลายครอบครัวที่ฮเยจินเห็นในรูป และเขาเองนี่แหละที่ฆ่าคนที่ตัวเองเรียกว่าพี่ไป เท้าที่เคยเดินหน้าเพื่อจะปลอบใจของ ฮเยจิน ทำได้เพียงก้าวถอยหลังกลับมา เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่รู้ว่าเป็นคนยังไง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เช่นเดียวกับความวุ่นวายที่แพร่กระจายไปทั่ว "กงจิน" เพราะหัวหน้าฮง ขังตัวเองไว้ในบ้าน เหมือนวันแรกที่เขาเดินทางกลับมา พร้อมกับปริศนาที่ชาวเมืองพากันสงสัยว่า ช่วงเวลา 5 ปี ที่หายไป เขาไปทำอะไรมา

แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น มีคนอยู่คนหนึ่ง ทำหน้าที่เหมือนเดิมทุกเช้า คุณยายกัมรี ที่พวกเรารัก เอาข้าวเอาน้ำมาส่ง โดยไม่พูดอะไร ไม่เรียกให้เขาออกมารับของ แค่วางมันไว้ คอยเปลี่ยนของใหม่ แล้วเอากลับมา แต่ไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะบาดแผลครั้งนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะรักษาได้ 

นี่คือจุดที่ผมชอบมากในซีรีส์เรื่องนี้ เพราะซีรีส์ไม่ได้พยายามจะบอกเราว่า ฮเยจิน สำคัญต่อหัวหน้าฮงยังไง คุณยายกีมรีรัก ดงชิก มากแค่ไหน แต่ซีรีส์กำลังบอกเราว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่ใครบางคนในชุมชนแห่งนี้ กำลังล้มลงไป สิ่งที่ผู้คนใน "กงจิน" ทำให้ได้ คือการทำทุกวิถีทางเพื่อประคองให้คนๆนั้นกลับขึ้นมายืนได้อีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่บทเล็กๆ ที่โคตรจะทรงพลังอย่าง "จางอีจุน" ลูกชายเพียงคนเดียวของสองสามีภรรยา ฮวาจอง และยองกุก 

ย้อนกลับไปวันแรกที่เราได้รู้จักกับ "อีจุน" ภาพของเขา คือ เด็กผู้ชายที่โตเกินกว่าวัยของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการบอกพ่อกับแม่ไปตรงๆ ว่าไม่ต้องฝืนมาเจอกันทุกวันเกิดของเขาก็ได้ หรือแม้แต่การตั้งใจชนะการแข่งขัน เพื่อจะได้ทำให้แม่และพ่อภูมิใจ ดังนั้น ถ้าผมจะบอกว่า MVP ของตัวละครเสริมประจำ EP นี้ นอกจากคุณยายกีมรี ที่จะกล่าวถึงต่อไป ก็คงต้องยกให้ "จางอีจุน" กับฉากร้องไห้ที่โคตรจะกรีดหัวใจใครหลายคน โดยเฉพาะคำพูดเปิดใจที่เขาบอกความในใจกับพ่อและแม่ของตัวเองไปตรงๆว่า

"...ผมดีใจมาก ดีใจจนน้ำตาไหลไม่หยุด ที่จริงแล้ว นอกจากวันเกิดผม หรือจะไม่ใช่วันที่ได้รับรางวัล ผมก็อยากกินข้าวกับพ่อกับแม่ อยากให้เราอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเดียวกัน..."

ทันที ที่จบประโยคนั้น พร้อมกับน้ำตาของ อีจุน ที่ไหลออกมา สิ่งที่เติมเต็มให้ฉากนั้น ยิ่งน่าประทับใจเข้าไปอีก ก็คือคำพูดของแม่ ที่บอกกับอีจุนว่า

"ขอโทษนะ... โธ่ ลูกชายแม่คิดแบบนี้นี่เอง แม่ขอโทษนะ ที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของ อีจุน เรากลับบ้านกันนะ กลับบ้าน แล้วกินข้าวกับพ่อกับแม่นะ"

นี่แหละครับ เรียบง่ายแค่นี้เอง แต่ทำเอาผู้ชมอย่างเราน้ำตาซึมไม่หยุดเลยจริงๆ ผมคิดว่าการร้องไห้ของ อีจุน มันไม่ได้ปลดล็อกแค่ความรู้สึกของตัวละครนี้เท่านั้น แต่ยังส่งผลถึงใครหลายคน ที่แบกรับความคาดหวังของคนรอบตัว และเตือนสติคนที่หลงลืมไปว่าลูกของตัวเองอายุเท่าไหร่ ให้หันกลับมามองใหม่ว่า เรากำลังยัดเยียดอะไรที่มันโตเกินกว่าวัยให้เขาเกินไปหรือเปล่า และถ้าให้วิเคราะห์แบบลึกไปกว่านั้น ก็ต้องบอกว่า อีจุน เป็นภาพสะท้อนของหัวหน้าฮง เหมือนกัน

ถ้าใครจำได้ในสัปดาห์ที่แล้ว ฮวาจอง เป็นคนบอกกับ ฮเยจิน เองว่า ดูชิก ถูกเลี้ยงมาแบบนั้น เลี้ยงมาแบบให้อดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ เลยไม่รู้วิธีที่จะระบายมันออกมา 

เสียงประตูบ้านเปิดออก พร้อมกับฮเยจิน ที่ถือตะกร้าของกินที่คุณยายกีมรี เตรียมไว้เดินเข้ามา 

"...ไม่ได้กินข้าวเหรอ? ทำไมผอมลงแบบนี้ ที่ฉันบอกให้เวลา ยังมีผลอยู่นะ..." คำทักทายแรกจาก ฮเยจิน เอ่ยออกมา เธอย้ำกับ ดูชิก เรื่องเวลา แทนที่จะขอร้องให้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง

"ฟังเรื่องของผมก่อนสิ ผมเคยบอกว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง" กำแพงที่ก่อตัวสูงชัน เริ่มค่อยๆพังทลาย ในที่สุดเหตุการณ์ที่พวกเรารอคอยก็ถูกเฉลยออกมา ซีรีส์พาเราดำดิ่งไปกับอดีตอันแสนเจ็บปวดของ หัวหน้าฮง อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มาในแบบ Full Version 

เราได้เห็นภาพของ พัคจองอู ที่ชัดเจนมากกว่าภาพถ่าย และได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อของ โดฮา มากกว่าแค่คำพูดที่ว่า พ่อของฉันเป็นอัมพาตก็เพราะนาย สายสัมพันธ์ของ ดูชิก และจองอู แน่นแฟ้นราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมา ถึงขนาดที่ว่า ดูชิก ยอมมาทำงานที่เดียวกับ จองอู ต่อให้ตัวเองไม่ได้จบสายการเงินมาก็ตาม ในภาพความทรงจำนั้น เราได้รู้ว่า หัวหน้าฮง พยายามเตือนพ่อของโดฮาแล้ว ไม่ให้ลงทุนเกินตัว เพราะการลงทุน ย่อมเท่ากับความเสี่ยง และความเสี่ยงจะยิ่งทวีคูณหากเงินนั้น มาจากการกู้ยืม

แต่ความโลภน่ากลัวเสมอ... "...ผู้ช่วยฮง ผมใช้เงินประกันบ้านไปแล้ว ผมอยากให้ครอบครัวสบาย มีน้ำอุ่นๆไว้อาบ ใช้หนี้กู้ยืมการศึกษาให้ลูกชาย ให้เขามีสูทดีๆใส่ ตอนที่ไปสัมภาษณ์งาน..." คำพูดของคุณลุง รปภ. ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ไม่ได้ยื่นมือเข้ามาตรวจสอบให้ ได้แต่รับปากไปว่าจะช่วยดูแล 
.
สายโทรเข้ามาซ้ำๆ แต่ความเครียดที่รุมเร้า ทำให้เขาตัดสินใจไม่รับสายของ ลุงกีฮุน อีกต่อไป ผลสุดท้าย พ่อของโดฮา พยายามฆ่าตัวตาย จองอู ที่เห็น ดูชิก พยายามจะขับรถออกไปด้วยความขาดสติ รีบห้ามคนที่เขารักเหมือนน้องชาย เพื่อขอขับไปส่งด้วยตัวเอง แต่นั่นคือการเดินทางครั้งสุดท้ายของเขากับ ดูชิก จองอูเสียชีวิต ทิ้ง ชอนอา และฮารัง ไว้ข้างหลัง ในขณะที่ ดูชิก ต้องแบกรับความเจ็บปวด และความรู้สึกผิดที่แสนสาหัสเอาไว้ตามลำพัง

รู้สึกผิดที่ทำให้ใครบางคนพยายามฆ่าตัวตาย... รู้สึกผิดที่การพาตัวเองมาโรงพยาบาล เป็นสาเหตุที่ทำให้ พี่จองอู ของเขาต้องตาย... รู้สึกผิดที่ทำให้ เมียและลูกของพี่ชาย ต้องขาดพ่อ ขาดสามีไปตลอดกาล... และสุดท้าย รู้สึกผิดที่ตัวเองกลับมีชีวิตรอดต่อไป เพื่ออยู่กับความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิต

ภาพความทรงจำจบลง พร้อมกับอ้อมกอดของ ฮเยจิน ที่คว้าตัวของ หัวหน้าฮง มากอดไว้ให้แน่นกว่าทุกครั้ง "...ร้องไห้ออกมาได้นะหัวหน้าฮง ที่ผ่านมาคุณต้องเก็บซ่อนมันไว้ในใจ แบกรับมันมาตลอด เวลาเจ็บปวดก็บอกกันได้นะ ร้องออกมา..." กำแพงที่สูงชันพังทลาย พร้อมกับน้ำตาของ "ฮงดูชิก" ที่ระบายทุกอย่างในอ้อมกอดของ ฮเยจิน

อีกคู่หนึ่งที่ไม่พูดถึงไม่ได้ ก็คือความสัมพันธ์ระหว่าง โชฮี และฮวาจอง อย่างที่เรารู้กันว่า โชฮี รักฮวาจอง ไม่ใช่ในฐานะพี่สาว แต่ในฐานะคนที่เธอแอบชอบมานานนับปี ความน่ารักอย่างหนึ่งในซีรีส์ที่พูดถึงประเด็นนี้ คือ การมอบบทพูดให้ ฮวาจอง ใช้ปลอบโยน โชฮี

"...คนเราปกปิดสายตาไม่ได้เวลาเราชอบใคร ตอนนั้น เธอสวยมากจริงๆ จิตใจดี อ่อนโยน แต่ไม่รู้ทำไมคนแบบนั้นถึงดูโดดเดี่ยว ถึงความรู้สึกจะเป็นคนละแบบกัน แต่ฉันก็ชอบเธอนะ โชฮี..."

นี่แหละครับเสน่ห์ของซีรีส์เกาหลี เพราะคำว่า สมหวังไม่ได้มาในรูปแบบการครองรักกันเสมอไป แต่มาในรูปแบบของการยอมรับ และตอบกลับด้วยความขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับมันมา เล่ามาถึงตรงนี้ ดูเหมือนว่าบาดแผลของแต่ละคนจะเริ่มคลี่คลายแล้ว แต่การให้อภัยคงไม่สมบูรณ์แบบถ้าขาดฝ่ายตรงข้ามไป สำหรับหัวหน้าฮง EP นี้ ซีรีส์ได้มอบคนสามคนมาปลดล็อกความรู้สึกผิดของหัวหน้าฮงให้หมดไป

คนแรก คือ โดฮา หลังจากที่เขารับรู้ว่า ดูชิก เป็นใคร และเริ่มมีเวลาทบทวนตัวเองมากพอ เขาก็พบว่า แท้จริงแล้ว คนที่ช่วยเหลือครอบครัวเขา ก็คือ ดูชิก ที่ยอมขายทรัพย์สินทุกอย่างที่มี และนำเงินนั้นมาชดเชย แทนสิ่งที่พ่อของเขาทำผิดพลาดไป ใช่แล้ว เขาแค่อยากโทษใครสักคน 

คนที่สอง คือ ภรรยาของ จองอา ที่มาพร้อมกับ ฮารัง ชีวิตเล็กๆเติบโตเป็นตัวแทนของ "จองอู" ที่ตายจากไป ไม่มีอะไรแทนที่คนที่จากไปได้ แต่ชีวิตหนึ่งชีวิตที่เกิดมา ก็มากพอจะประคองให้อีกหนึ่งคน ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ต่อไป

และคนสุดท้าย แม้จะเป็นเพียงภาพในจินตนาการ แต่ก็ดีงาม มากพอให้ชื่นชม "...มีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่เพื่อตัวนายเอง เมื่อใช้ชีวิตอย่างดีจนพอใจแล้ว ตอนนั้นเราค่อยมาเจอกัน..." นี่คือประโยคที่ "พัคจองอู" กล่าวไว้กับ ดูชิก และในที่สุดก็สร้างรอยยิ้มเล็กๆให้กับหัวหน้าฮงของเราได้อีกครั้ง

"...ยิ้มแบบนั้นต่อไปนะ ไม่ต้องคิดว่า ฉันยิ้มแบบนี้ได้ไหม? ฉันมีความสุขแบบนี้ได้ไหม? อย่าคิดให้มากนักเลย ยิ้มไปเถอะ..." คำพูดอันอ่อนโยนของ ฮเยจิน ปลอบใจเขาได้อีกครั้ง พร้อมกับกำแพงชั้นสุดท้ายที่หัวหน้าฮง ตั้งใจเล่าให้เธอฟัง

"ฮเยจิน...ตอนนั้นผมคิดจะฆ่าตัวตายด้วย" ประโยคเริ่มต้นที่น่าตกใจ หลุดมาจากปากของ หัวหน้าฮง ภาพความทรงจำย้อนกลับมาอีกครั้ง บนสะพานข้ามแม่น้ำฮัน ใครบางคนกำลังตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย โทรศัพท์ตกลงพื้น พร้อมกับข้อความจากใครบางคนที่เขาไม่อาจเมินเฉยได้ คนๆนั้น คือ คุณยายกัมรี

"คุณกัมรี และกงจิน ช่วยชีวิตผมเอาไว้" ข้อความสั้นๆ ต่อให้ประโยคไม่สวยงาม เว้นวรรคผิดๆถูกๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความคิดถึง และความห่วงใย แต่ในฉากนั้น เหตุการณ์ที่ผมประทับใจ ไม่ได้อยู่ที่การพาตัวเองหลุดพ้นจากความคิดที่จะฆ่าตัวตายของหัวหน้าฮง แต่เป็นวิธีที่ชาวเมือง กงจิน ปฏิบัติต่อหัวหน้าฮง เมื่อเห็นเขากลับมาที่ กงจิน แล้วขังตัวเองอยู่ในบ้านคนเดียว

"...มีแต่คนมาเคาะเรียก ไม่ถามอะไร แวะมาดู เอาของกินมาให้ เหมือนไม่ได้ใส่ใจ แต่ก็อบอุ่น..." นั่นคือนิยามที่หัวหน้าฮง มอบให้กับชาวเมืองกงจิน

พระอาทิตย์ขึ้น เพื่อเริ่มต้นเช้าวันใหม่... เรื่องร้ายๆคลี่คลาย แต่พระอาทิตย์ที่อบอุ่นที่สุดใน กงจิน นอนหมดลมหายใจจากไปอย่างสงบ ราวกับเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงภาพฝันอันงดงาม ผมขอปิดท้ายบทความนี้ด้วยคำพูดสุดท้ายของ "คุณยายกัมรี" ตัวละครที่อบอุ่นที่สุดใน กงจิน