วสันตดิลกฉันท์ 14
ท้องฟ้าณยามสุริยะฉาย    ก็ประกายระเรื่อแสง
ยามที่นภาสุริยะแรง           รพิภาสวิโรจน์ไกล
ย่ำสนธยาสุริยะจาง            คคนางค์ก็ดับไป
วัสสานะหยาดอุทกไหล      นภบริพัตรล้วน
ดั่งชีพอนิจปกติชน              อุระรนกมลรวน
มีเกิดชราภยะประชวร        ภวในมนุษย์ทวย                                              
จากกระทู้ที่แล้วมีพี่แนะนำให้ไปแต่งมาแล้วให้พวกพี่ๆเกลาให้ หนูเลยไปแต่งมา อาจจะมีผิดบ้าง หรือสัมผัสไม่ตรงบ้าง ขอความกรุณาพี่ๆแนะนำด้วยนะคะ พึ่งแต่งฉันท์ครั้งแรกค่ะ พยายามหาคำไวพจน์ตาแตกมากค่ะ555 🙏💗

วัสสานะ=ฤดูฝน
อุทก=อุ-ทะ-กะ
บริพัตร=เปลี่ยนแปลง หมุนเวียน
อนิจ=อะ-นิด   (ไม่มั่นคง)
ภยะ=กลัว
ภว=มี,เกิด