สวัสดีครับนี้เป็นกระทู้แรกของผมขออภัยภ้าหากอ่านแล้วติดขัดหรืองงบางส่วนนะครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนมาประมาณ8ปีครับ ถามว่าผมมีความสุขมั้ยผมขอตอบว่าผมมีความสุขนะครับถึงจะทะเลาะกับบ้างแต่ผมก็เป็นฝ่ายที่ยอมมาโดยตลอดในทุกครั้งที่ทะเลาะกันแฟนผมจะชอบประชดต่างๆนาๆเช่นหนีออกจากบ้านบ้างขู่ฆ่าตัวตายบ้างแกล้งเป็นโรคประจำตัวบ้างผมรู้ว่าตลอดเลยนะครับว่าเขาแกล้งแต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ โอเคเธอเป็นโรคนี้นะจนมีครั้งนึงผมทนไม่ไหวโทรเรียกรถพยาบาลเลยครับ พอบุรุษพยาบาลมาถึง ก็ดูอาการต่างๆ แล้วเขาก็พูดกับผมมาคำนึงว่า น้องเขาไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับ น้องเขารู้ดีว่าตัวเองเป็นอะไร ผมขอไม่พูดดีกว่า แต่ถ้าไม่สบายใจก็ไปหาหมอได้ครับ แล้วแฟนผมก็ไม่ยอมไป ผมก็โอเคพอรู้แล้วครับ แต่ผมก็ปล่อยผ่านช่างมันไป จนวันนึงผมมีลูกด้วยกันครับ ผมกับเขาได้ทำข้อตกลงกันว่า ต่อไปนี้ ทะเลาะกันอย่าหนีออกไปไหน อย่าประชดอะไรที่มันแรงๆได้มั้ย เขาก็โอเคนะครับ จนตอนนี้ลูกผมอายุได้2ขวบครับ เราก็เริ่มมีปากเสียงกันจากเรื่องเล็กๆน้อยๆ ผมก็ยังยอมเขามาตลอดนะครับ แล้วพอช่วงหลังมาเจอกับโควิดรอบที่3นี้ ผมมีปัญหาต่างๆเข้ามาลุมเล้าผมมากครับ ทำให้ผมเครียดและปวดหัวกับปัญหาที่เจอต่างๆมาก แต่เขาก็ยังอยู่ข้างๆผมนะครับไม่ไปไหนเราเป็นคอบครัวที่มัความสุขมากนะครับผมรู้สึกมาตลอดว่าผมรักครอบครัวรักเขาและรักลูก จนปัญหาเดิมมันกลับมาครับ ผมกับเขาเริ่มทะเลาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆไม่เป็นเรื่อง แต่คราวนี้ผมไม่ยอมเขาครับไม่ยอมของผมหมายถึงผมก็พูดในสิ่งที่ผมรู้สึกแต่ไม่ได้พูดตรงๆแรงๆนะครับ จะประมาณว่า เลิกใช้อารมกับผมได้มั้ย ยอมฟังและยอมรับอะไรบ้างได้มั้ย ทีนี้ละครับเรื่องใหญ่ เขาพูดกับผมมา1คำที่มันโครตจะแทงใจผมเลยครับ เขาพูดว่า เขาอยู่กับผมก็เพราะว่าผมยอมเขา เขาถามผมมาตลอดว่าที่ยอมนี่เต็มใจหรืออดทน ทีนี้จะมาเรียกร้องเหรอ เราเปลี่ยนไม่ได้หรอก ถ้าไม่อยากยอมไม่อยากทนก็เลิกกันไป เราก็อึดอัดมากพอแล้ว จนมันไปสกิดสมองผมเลยครับว่า ไม่ได้รักกันเลยเหรอ ถ้าไม่ยอมก็ไม่ได้สนใจเลยเหรอว่าถ้าเลิกกันไปลูกจะรู้สึกยังไง คือตัวเองต้องชนะทุกอย่างเลยเหรอ แล้วความคิดมันก็แวปมาในหัวว่าผมจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อถ้าผมไม่ยอมเขาก็ไม่ได้อยากอยู่กับผม แต่ผมทำใจไม่ได้จริงๆครับในหัวผมมันก็คิดถึงแต่ภาพครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตารอยยิ้มของลูกสาวตัวน้อยๆผมรู้สึกเหมือนขยับไปทางไหนก็คือผมที่ต้องสูนเสีย ผมควรทนอยู่ในจุดๆนี้ต่อไปแบบมีความสุขได้อย่างไรครับ
ผมควรอยู่ต่อไปดีมั้ยครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนมาประมาณ8ปีครับ ถามว่าผมมีความสุขมั้ยผมขอตอบว่าผมมีความสุขนะครับถึงจะทะเลาะกับบ้างแต่ผมก็เป็นฝ่ายที่ยอมมาโดยตลอดในทุกครั้งที่ทะเลาะกันแฟนผมจะชอบประชดต่างๆนาๆเช่นหนีออกจากบ้านบ้างขู่ฆ่าตัวตายบ้างแกล้งเป็นโรคประจำตัวบ้างผมรู้ว่าตลอดเลยนะครับว่าเขาแกล้งแต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ โอเคเธอเป็นโรคนี้นะจนมีครั้งนึงผมทนไม่ไหวโทรเรียกรถพยาบาลเลยครับ พอบุรุษพยาบาลมาถึง ก็ดูอาการต่างๆ แล้วเขาก็พูดกับผมมาคำนึงว่า น้องเขาไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับ น้องเขารู้ดีว่าตัวเองเป็นอะไร ผมขอไม่พูดดีกว่า แต่ถ้าไม่สบายใจก็ไปหาหมอได้ครับ แล้วแฟนผมก็ไม่ยอมไป ผมก็โอเคพอรู้แล้วครับ แต่ผมก็ปล่อยผ่านช่างมันไป จนวันนึงผมมีลูกด้วยกันครับ ผมกับเขาได้ทำข้อตกลงกันว่า ต่อไปนี้ ทะเลาะกันอย่าหนีออกไปไหน อย่าประชดอะไรที่มันแรงๆได้มั้ย เขาก็โอเคนะครับ จนตอนนี้ลูกผมอายุได้2ขวบครับ เราก็เริ่มมีปากเสียงกันจากเรื่องเล็กๆน้อยๆ ผมก็ยังยอมเขามาตลอดนะครับ แล้วพอช่วงหลังมาเจอกับโควิดรอบที่3นี้ ผมมีปัญหาต่างๆเข้ามาลุมเล้าผมมากครับ ทำให้ผมเครียดและปวดหัวกับปัญหาที่เจอต่างๆมาก แต่เขาก็ยังอยู่ข้างๆผมนะครับไม่ไปไหนเราเป็นคอบครัวที่มัความสุขมากนะครับผมรู้สึกมาตลอดว่าผมรักครอบครัวรักเขาและรักลูก จนปัญหาเดิมมันกลับมาครับ ผมกับเขาเริ่มทะเลาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆไม่เป็นเรื่อง แต่คราวนี้ผมไม่ยอมเขาครับไม่ยอมของผมหมายถึงผมก็พูดในสิ่งที่ผมรู้สึกแต่ไม่ได้พูดตรงๆแรงๆนะครับ จะประมาณว่า เลิกใช้อารมกับผมได้มั้ย ยอมฟังและยอมรับอะไรบ้างได้มั้ย ทีนี้ละครับเรื่องใหญ่ เขาพูดกับผมมา1คำที่มันโครตจะแทงใจผมเลยครับ เขาพูดว่า เขาอยู่กับผมก็เพราะว่าผมยอมเขา เขาถามผมมาตลอดว่าที่ยอมนี่เต็มใจหรืออดทน ทีนี้จะมาเรียกร้องเหรอ เราเปลี่ยนไม่ได้หรอก ถ้าไม่อยากยอมไม่อยากทนก็เลิกกันไป เราก็อึดอัดมากพอแล้ว จนมันไปสกิดสมองผมเลยครับว่า ไม่ได้รักกันเลยเหรอ ถ้าไม่ยอมก็ไม่ได้สนใจเลยเหรอว่าถ้าเลิกกันไปลูกจะรู้สึกยังไง คือตัวเองต้องชนะทุกอย่างเลยเหรอ แล้วความคิดมันก็แวปมาในหัวว่าผมจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อถ้าผมไม่ยอมเขาก็ไม่ได้อยากอยู่กับผม แต่ผมทำใจไม่ได้จริงๆครับในหัวผมมันก็คิดถึงแต่ภาพครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตารอยยิ้มของลูกสาวตัวน้อยๆผมรู้สึกเหมือนขยับไปทางไหนก็คือผมที่ต้องสูนเสีย ผมควรทนอยู่ในจุดๆนี้ต่อไปแบบมีความสุขได้อย่างไรครับ