ไปเจอข้อความนี้เมื่อนานมาแล้ว
"จริงๆ แล้วเธอไม่เคยมองเราที่เป็นเราเลย
เธอถามว่าทำไมเราถึงอ่อนแอ เปราะบาง
เธอบอกว่าทุกคนต่างมีด้านที่อ่อนแอเปราะบาง
แต่ความอ่อนแอเปราะบางนี้ สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับการเลือกของเราว่าจะอ่อนแอหรือเข้มแข็งขึ้นต่อไป
ใช่เธอพูดถูกเรื่องนี้
ไม่มีใครอยากอ่อนแอ ไม่มีใครอยากถูกทำร้ายตลอดไป
ทุกคนอยากแข็งแกร่ง แข็งแกร่งพอจนไม่มีใครมาทำร้ายตัวเราได้
เธอบอกว่าเธอมีช่วงเวลาที่อ่อนแอ แต่เธอเลือกที่จะเข้มแข็งขึ้น จนตอนนี้ไม่มีใครมองเธอว่าอ่อนแออีกต่อไป
และใช่... เราก็เลือกที่จะแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกัน
แต่เธอก็ยังเห็นว่าเรายังอ่อนแอเปราะบางเหมือนเดิม...
ถึงเธอจะพูดถูกในตอนแรก
แต่เธอคงลืมไปอย่างนึง... ว่า
แม้เราจะเลือกทางเดียวกัน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันคือธรรมชาติของคน
ทุกคนต่างมีความเป็นธรรมชาติของตัวเองอยู่ และความเป็นธรรมชาติของตัวเองนั้นก็แสดงศักยภาพของเราออกมา
ธรรมชาติของเธอคือคนกล้า ไม่ยอมแพ้ เธอมีใจของนักสู้ เธอพยายามแข็งแกร่งขึ้น เธอจัดการกับปัญหาต่างๆ ได้ดี และรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เลยอาจใช้เวลาไม่นานเพื่อทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น
แต่สำหรับเรา ธรรมชาติของเราคือคนขี้กลัว และขี้ขลาด ไม่กล้าทำอะไร นอกจากความพยายามแข็งแกร่งขึ้นแล้ว เราต้องมีอีกหนึ่งความพยายาม คือ ความพยายามเพื่อที่จะเอาชนะความกลัว ความขี้ขลาดและความไม่เอาไหนของตัวเอง เราต้องใช้เวลามากกว่าเธอ มากจนเธอถามว่าทำไมไม่เข้มแข็งซะที
เราหัวช้า เธอหัวดี เราไม่เก่ง เธอฉลาด เราขี้กลัว เธอกล้าหาญ เราชอบร้องไห้ เธอชอบหัวเราะพูดคุย
ธรรมชาติของเราต่างกันสุดขั้วจริงๆ
แต่อยากบอกว่า
ถึงเราจะแตกต่างกัน
ถึงเธอจะมองไม่เห็นผลลัพธ์และความพยายามนั้น
แต่เราก็กำลังเข้มแข็งอยู่นะ เรากำลังพยายามอยู่ แค่ผลลัพธ์มันกำลังค่อยๆ แสดงออกมา เราไม่รู้ว่าผลลัพธ์นั้นจะออกมาตามที่เธอคาดหวังไว้เมื่อไหร่ แต่เรากำลังจะเปลี่ยนไป เรากำลังจะเข้มแข็งขึ้น อาจจะช้า
แม้เธอจะรอไม่ได้
แม้เราจะเสียใจที่เธอไม่รอ
แต่ก็กำลังพยายามอยู่
ต้องโทษศักยภาพของเราที่พาเรามาถึงได้แค่นี้จริงๆ
แต่ก็ไม่ได้อยากโทษศักยภาพของตัวเองเท่าไหร่ เพราะสุดท้ายมันก็ปฏิเสธไม่ได้ที่เรารู้สึกแย่กับตัวเอง แย่กับศักยภาพของเราที่ไม่เก่งพอให้เธอรอได้
และก่อนจากกัน
เราก็มีเรื่องอยากบอกเธอนะ
เราผิดหวังในตัวเธออยู่เบ็กน้อย เพราะ
เธอมองโลกโดยใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลาง
เธอใช้มาตรฐานของตัวเองมาตัดสินคนอื่น
เธอไม่ได้ทำความเข้าใจตัวตนของอีกฝ่ายเลย
เธอเลยไม่เคยมองเราที่เป็นตัวเราจริงๆ
จากกันครั้งนี้เพื่อพบกันใหม่
วันที่เราเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่งมากขึ้น
เธอจะพยายามทำความเข้าใจเรามากขึ้นรึเปล่านะ
สุดท้าย แม้เธอจะไม่รู้ตัว แม้เธอจะมองไม่เห็น
แต่ความอ่อนแอ เปราะบางของเรานั้น
เราไม่ได้แสดงออกให้รับรู้ไปซะทุกคนหรอกนะ
เพราะเป็นเธอ เราเลยบอกว่ากำลังอ่อนแอ
เพราะเป็นเธอเราเลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
แต่ความอ่อนแอของเราตอนนี้มันคงเป็นเรื่องน่ารำคาญไปซะแล้ว
เราที่ไร้การพัฒนา
เธอที่เหนื่อยกับเรา"
คุณคิดเห็นอย่างไรกับข้อความนี้ เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ยังไง สามารถแลกเปลี่ยนกันได้ ขอบคุณ
คุณคิดว่าคนที่อ่อนแอ เค้าเลือกได้ไหมที่จะอ่อนแอหรือไม่อ่อนแอ
"จริงๆ แล้วเธอไม่เคยมองเราที่เป็นเราเลย
เธอถามว่าทำไมเราถึงอ่อนแอ เปราะบาง
เธอบอกว่าทุกคนต่างมีด้านที่อ่อนแอเปราะบาง
แต่ความอ่อนแอเปราะบางนี้ สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับการเลือกของเราว่าจะอ่อนแอหรือเข้มแข็งขึ้นต่อไป
ใช่เธอพูดถูกเรื่องนี้
ไม่มีใครอยากอ่อนแอ ไม่มีใครอยากถูกทำร้ายตลอดไป
ทุกคนอยากแข็งแกร่ง แข็งแกร่งพอจนไม่มีใครมาทำร้ายตัวเราได้
เธอบอกว่าเธอมีช่วงเวลาที่อ่อนแอ แต่เธอเลือกที่จะเข้มแข็งขึ้น จนตอนนี้ไม่มีใครมองเธอว่าอ่อนแออีกต่อไป
และใช่... เราก็เลือกที่จะแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกัน
แต่เธอก็ยังเห็นว่าเรายังอ่อนแอเปราะบางเหมือนเดิม...
ถึงเธอจะพูดถูกในตอนแรก
แต่เธอคงลืมไปอย่างนึง... ว่า
แม้เราจะเลือกทางเดียวกัน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันคือธรรมชาติของคน
ทุกคนต่างมีความเป็นธรรมชาติของตัวเองอยู่ และความเป็นธรรมชาติของตัวเองนั้นก็แสดงศักยภาพของเราออกมา
ธรรมชาติของเธอคือคนกล้า ไม่ยอมแพ้ เธอมีใจของนักสู้ เธอพยายามแข็งแกร่งขึ้น เธอจัดการกับปัญหาต่างๆ ได้ดี และรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เลยอาจใช้เวลาไม่นานเพื่อทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น
แต่สำหรับเรา ธรรมชาติของเราคือคนขี้กลัว และขี้ขลาด ไม่กล้าทำอะไร นอกจากความพยายามแข็งแกร่งขึ้นแล้ว เราต้องมีอีกหนึ่งความพยายาม คือ ความพยายามเพื่อที่จะเอาชนะความกลัว ความขี้ขลาดและความไม่เอาไหนของตัวเอง เราต้องใช้เวลามากกว่าเธอ มากจนเธอถามว่าทำไมไม่เข้มแข็งซะที
เราหัวช้า เธอหัวดี เราไม่เก่ง เธอฉลาด เราขี้กลัว เธอกล้าหาญ เราชอบร้องไห้ เธอชอบหัวเราะพูดคุย
ธรรมชาติของเราต่างกันสุดขั้วจริงๆ
แต่อยากบอกว่า
ถึงเราจะแตกต่างกัน
ถึงเธอจะมองไม่เห็นผลลัพธ์และความพยายามนั้น
แต่เราก็กำลังเข้มแข็งอยู่นะ เรากำลังพยายามอยู่ แค่ผลลัพธ์มันกำลังค่อยๆ แสดงออกมา เราไม่รู้ว่าผลลัพธ์นั้นจะออกมาตามที่เธอคาดหวังไว้เมื่อไหร่ แต่เรากำลังจะเปลี่ยนไป เรากำลังจะเข้มแข็งขึ้น อาจจะช้า
แม้เธอจะรอไม่ได้
แม้เราจะเสียใจที่เธอไม่รอ
แต่ก็กำลังพยายามอยู่
ต้องโทษศักยภาพของเราที่พาเรามาถึงได้แค่นี้จริงๆ
แต่ก็ไม่ได้อยากโทษศักยภาพของตัวเองเท่าไหร่ เพราะสุดท้ายมันก็ปฏิเสธไม่ได้ที่เรารู้สึกแย่กับตัวเอง แย่กับศักยภาพของเราที่ไม่เก่งพอให้เธอรอได้
และก่อนจากกัน
เราก็มีเรื่องอยากบอกเธอนะ
เราผิดหวังในตัวเธออยู่เบ็กน้อย เพราะ
เธอมองโลกโดยใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลาง
เธอใช้มาตรฐานของตัวเองมาตัดสินคนอื่น
เธอไม่ได้ทำความเข้าใจตัวตนของอีกฝ่ายเลย
เธอเลยไม่เคยมองเราที่เป็นตัวเราจริงๆ
จากกันครั้งนี้เพื่อพบกันใหม่
วันที่เราเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่งมากขึ้น
เธอจะพยายามทำความเข้าใจเรามากขึ้นรึเปล่านะ
สุดท้าย แม้เธอจะไม่รู้ตัว แม้เธอจะมองไม่เห็น
แต่ความอ่อนแอ เปราะบางของเรานั้น
เราไม่ได้แสดงออกให้รับรู้ไปซะทุกคนหรอกนะ
เพราะเป็นเธอ เราเลยบอกว่ากำลังอ่อนแอ
เพราะเป็นเธอเราเลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
แต่ความอ่อนแอของเราตอนนี้มันคงเป็นเรื่องน่ารำคาญไปซะแล้ว
เราที่ไร้การพัฒนา
เธอที่เหนื่อยกับเรา"
คุณคิดเห็นอย่างไรกับข้อความนี้ เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ยังไง สามารถแลกเปลี่ยนกันได้ ขอบคุณ