เฮ้อ...ตั้งแต่เราเป็นซึมเศร้าเหมือนแพชชั่นในชีวิตเรามันค่อยๆลดลงๆๆจนตอนนี้เราไม่อยากจะทำอะไรต่อแล้ว เหมือนมีชีวิตอยู่ก็ใช้ไปวันๆ อะไรที่เคยเป็นแรงผลักดันให้เราตอนนี้ก็เริ่มจะใช้ไม่ได้กับตัวเองแล้วด้วย มันเป็นอาการไม่มีความสุขเบื่อไปหมดทุกสิ่งอย่าง ยิ่งมาอยู่ในครอบครัวที่ไม่ใช่เซฟโซนของเราอีกด้วยคือเหมือนโลกพัง เรารู้ตัวนะคะว่าตัวเองเริ่มมีอาการมานานแล้วตอนแรกเราไม่กล้าบอกพ่อแม่ไปตรงๆเพราะเคยเกริ่นๆไปแต่คำตอบที่ได้มันยิ่งตอกย้ำให้เราเลือกที่จะไม่บอกดีกว่า(พ่อแม่เรายังมีความคิดที่ว่าโรคซึมเศร้าคือโรคประสาทหรือโรคบ้า) แต่ก่อนที่เราจะมาเป็นซึมเศร้าเราก็สะสมความเครียดของตัวเองมาเยอะเป็นเวลานานมากๆค่ะ ทั้งเรื่องในครอบครัว เรื่องเรียน เรื่องอนาคต นานวันเข้าอาการเราเริ่มหนักขึ้น หงุดหงิดง่าย อารมณ์ฉุนเฉียว ไม่มีสมาธิ อ่อนไหวง่ายสุดๆใครพูดอะไรกระทบจิตใจหน่อยคือน้ำตาไหลทันที จนเราต้องเอ่ยปากบอกแม่ว่าอยากไปหาหมอ(แม่รับปากนะคะว่าจะติดต่อโรงพยาบาลให้แล้วจะพาไป)แต่แม่ก็ทำเฉย เราก็ทนมาเรื่อยเลยจนกระทั่งเราเข้ามหาลัยเราทนเก็บอาการต่อไปไม่ไหวสติแตกโวยวายใส่แม่ว่าทำไมไม่ยอมให้ไปหาหมอ มารู้อีกทีคือพ่อเรายังเชื่อว่าเราไม่ได้เป็นอะไรหาว่าเราคิดเยอะคิดไปเองอีก น่าแปลกใจเหมือนกันที่เราทนมันมาได้นานหลายปีทั้งๆที่มีความคิดอยากตายมาก็หลายรอบ แต่สุดท้ายเราก็ได้พบจิตแพทย์ค่ะเพิ่งมาเข้ารับการรักษาเมื่อปลายปีที่แล้ว ตอนที่ไปปรึกษาหมอเราก็บอกหมอว่าสาเหตุที่เป็นซึมเศร้าส่วนนึงก็มาจากคนในบ้านด้วยจิตแพทย์ก็แนะนำให้เราปรับความคิดและจัดการความรู้สึกตัวเองให้เป็นเพราะเราเปลี่ยนนิสัยคนในบ้านไม่ได้ คำแนะนำที่ได้มาฟังดูง่ายมากแต่เอาเข้าจริงๆเป็นเรื่องยากสุดๆที่เราจะปลงกับอะไรง่ายๆ เราพยายามแล้วเรากินยาตามหมอสั่ง เราพยายามไม่เอาตัวเองไปยุ่งกับดราม่าหรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันtoxicเพราะเราอยากหายขาดจากโรคนี้ แต่ทุกครั้งที่พบจิตแพทย์เรากลับไม่ได้มีอาการดีขึ้นจากเดิมเลยมันเป็นเพราะอะไรกัน??? เป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่เราอยู่หรอ??เพราะถ้าเป็นเรื่องนี้เราคงไม่มีวันหายขาดจากโรคซึมเศร้าแน่เลย เราอยากรู้ว่าคนที่หายเป็นซึมเศร้านอกจากเข้ารับการรักษากินยาแล้ว มีวิธีอื่นๆอีกมั้ยที่พอจะทำให้สุขภาพจิตของตัวเองกลับมาเป็นปกติ อายุเราก็แค่นี้ทำไมเหมือนแบกรับอะไรไว้เยอะเหลือเกินT^T