ขอเริ่มเรื่องเลยนะค้า โดยส่วนตัวเราเป็นคนคิดมากเป็นทุนเดิมอยู่เเล้วเราอยากได้ความคิดเห็นเราควรทำยังไงดีเราอยากได้ mindset ใหม่ค้า เริ่มจากตอนนี้เราเข้าใจเนื่องด้วยสถานการณ์โควิดทำให้เรากับเเฟนเราต้องห่างกันเเต่เราติดต่อพูดคุยกันมาตลอดจนมาวันที่เขามาบ้านญาติและเราเกิดความรู้สึกนี้ทุกครั้ง เป็นญาติในทางที่ครอบครัวเป็นเพื่อนกัน เหมือนว่าทุกครั้งที่เราไปบ้านเราทำตัวปกติช่วยงานตลอดแต่เราไม่ค่อยเก่งมั้งคะเลยเหมือนถูกคำพูดทับถมปนขำแต่เราไม่ขำด้วยเลย และทุกครั้งที่เเฟนเราไปบ้านเขาเข้าใจนะว่าทำงานเยอะเยอะจนแบ่งเวลามาบอกเราทักหาเราไม่ได้เลยเขาทักช้าตอบอีกทีเย็นบางทีก็มืดคุยๆหายๆเราก็รอพยายามเเข็งใจไม่คิดมากจนมาวันที่เราต้องไปทำธุระด้วยกันตอนเเรกจะเป็นเราเองที่ไปหาเขาเเต่เหมือนทางญาติเขาบอกไม่เป็นไรเดี๋ยวให้แฟนเรามาเอง เราก็วางเเพลนเพราะตอนที่เราจะไปหาเขาบอกว่าให้ไปเช้านะอยากเจอเเต่พอเปลี่ยนเป็นทางญาติให้เขามาเองก็หานั่นนี้ทำให้เขาไม่ว่างมาหาเราตอนเย็นเเทนซึ้งเราก็พยายามไม่อะไร พอวะนกลับตอนกลางคืนเขาก็โทรเร่งว่ารีบมานะจะต้องเดินทางไปเที่ยวต่อตอน7-8โมงเช้า แฟนเราก็ออกแต่เช้าประมานตี5กว่า พอไปถึงทุกคนกำลังหลับอยู่ แฟนเราก็บอกไม่เป็นไรรอได้ เเต่เราก็เฟลนะ คือเดินทางเช้ามืดอันตรายมาก แต่เเฟนเราที่มาอยู่บ้านนี้เพราะว่าเห็นเขาบอกได้เรียนรู้งานมากมาย เราพยายามเข้าใจใช้คำว่าพยายาม เราร้องไห้เรื่องนี้หลายรอบเเต่เราบอกแฟนไม่ได้ เราอึดอัดมากเรารู้สึกเหมือนกับเราโดนบีบเวลาเรากับแฟนที่เเทบไม่มีให้มันน้อยลงไปอีก แล้วเเฟนเราก็เป็นคนมองโลกในเเง่ดีเเคร์ทุกคนถามว่าเราเหมือนเขาเเคร์เรานะเเต่เหมือนเป็นคนท้ายๆที่เขารู้สึก เราเหนื่อยมากกับความรู้สึกโดนมองข้ามแบบนี้มันเป็นหลายครั้งจนเรารู้สึกว่าทางบ้านเขาต้องการให้เราห่างกันเลิกกันเลยไหม แต่ต่อหน้าเขาดูแลเราดีนะค่ะ แต่เราไม่รู้ว่าจริงๆเขาคิดยังไง หนูไม่อยากจัดการกับความรู้สึกใครหนูอยากจัดการความคิดของตัวเองมากกว่า ไม่อยากทำให้คนรอบข้างต้องลำบากค้องเดทอนร้อนเพราะหนูหนูควรถอยควรพักหรือควรปล่อยวางดีคะ ตอนนี้หนูสับสนในใจไปหมดเลยค่ะ รบกวนพี่ๆน้องๆตอบด้วยนะ🥲