อ่านแล้วเหมือนคุณก็ยอมรับเองว่าลึกๆคุณไม่ได้ยอมรับความจริงที่เลิกกัน ยังคงหวังว่าการผ่านร้อนผ่านหนาวร่วมทุกข์สุขกันมาจะทำให้เขายังต้องให้ความสำคัญกับคุณ หรืออย่างน้อยคือยอมเป็นเพื่อน

งั้นขออนุญาตถามนะคะ ถ้าคุณ “แค่อยากเป็นเพื่อน” กับเขาจริงๆ คุณรอไว้อีกสามปีค่อยเป็นเพื่อนได้มั๊ยคะ มีเหตุผลอะไรต้องเป็นเพื่อนตอนนี้ เดี๋ยวนี้

หรือรอเขาแต่งงานกับแฟนใหม่ก่อนค่อยเป็นเพื่อน แบบนี้ได้ไหมคะ เพราะถ้าแค่อยากเป็นเพื่อนกัน จะแต่งงานหรือจะมีคนใหม่มันก็ไม่เกี่ยวไม่ใช่เหรอ งั้นรอได้ไหมคะ

การเลิกกันแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็คือเลิกกัน เขาเลือกคนอื่น แล้วเราในฐานะเพื่อนจะไปทำไมเขาล่ะคะว่าเขาจะแค่หลงคนใหม่ หรือชั่ววูบ เราเชื่อว่าเพื่อนๆคุณคนอื่นๆก็คงมีบ้างที่ไปหลงคนแปลกๆ คนไม่ดี แต่ในฐานะเพื่อนก็ได้แค่เตือน และก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเพื่อน คอยปลอบ นี่คือ “เพื่อน”

แต่ถ้ายังคงวนเวียนว่าเขาหมดรักเราจริงเหรอ เราผูกพันกันมานานมากนะ กับคนใหม่เพิ่งเจอมันใช่ความรักเหรอ เหล่านี้มันไม่ใช่ธุระของเพื่อน วันนี้เขาหลงหรือรักคนนี้ไม่รู้ พรุ่งนี้เขาอาจจะรักคนอื่นๆอีกก็ได้ แต่ประเด็นคือ “เขาไม่ได้รักเรา” และเราควรจบไหมคะ

ตอบคำถามตามหัวกระทู้  เจอแบบนี้เราก็ไม่ยอมเป็นเพื่อนด้วยหรอกค่ะ รู้เลยว่าจะมาอ้างเป็นเพื่อนแต่จริงๆจะหาช่องมาวุ่นวายกับชีวิตใหม่เรา หวังมารื้อฟื้นความหลังอะไรก็ไม่รู้ หวังจะยื้อเราไว้ในชีวิตด้วยคำว่าเพื่อน ขืนคบเป็นเพื่อนแบบนี้วุ่นวายแน่นอน แฟนใหม่จะไม่สบายใจด้วย คนรอบข้างก็จะอึดอัดไม่สบายใจเพราะความไม่ยอมจบของแฟนเก่าในรูปแบบเพื่อน เราว่าเขาตัดสินใจถูกค่ะที่ไม่ยอมเป็นเพื่อน

คำตอบของเราไม่ได้ใจร้าย แต่มันไม่ถูกใจคุณ แต่โลกความจริงมันเป็นอย่างนี้ คุณบังคับใจให้ตัวเองหยุดรักเขาไม่ได้ ก็หวังให้เขายังรักคุณไม่ได้เช่นกัน คุณถามว่าผ่านอะไรกันมาตั้งมากทำไมลืมได้ แล้วใจคุณเองล่ะ เขาทำร้ายจิตใจคุณตั้งมากทำไมคุณสั่งให้ใจลืมเขาไม่ได้ มันก็เหมือนกันค่ะใจคนเรามันใช้เหตุผลบังคับไม่ได้หรอก

กลับมามองตัวเอง ยอมรับการจบ และเดินหน้าแบบรักตัวเอง เป็นเพื่อนตัวเองไม่ดึกว่าเหรอคะ คุณดีกับเขาผูกพันมาตั้งมาก เขายังไปรักคนอื่นได้ แล้วคุณยังจะหวังอะไรกับคนแบบนี้ เสียดายความเป็นเพื่อนเปล่าๆ ให้ราคากับความรักความดีของตัวเองบ้างเถอะค่ะ คุณยื้อไปก็เจ็บและเจ็บเพราะการยื้อของตัวเองมันเลวร้ายกว่าคนอื่นมาทำนะคะ