คือผมเลิกกับแฟนมาได้สักพักละครับ ระหว่างที่เลิกมีเศร้าๆนอยด์ๆ ก็จะเป็นเพื่อนผญ.คนนี้แหละครับคอยปลอบผม ขอแทนเขาด้วยAละกันครับ

คือAนี้เป็นเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่ม.ต้นยัน มหาลัยเลยครับ ซึ่งผมก็คิดกับเขาเป็นเพื่อนผญ.ที่ผมไว้ใจและสนิทที่สุดเลย

ช่วงเลิกกับแฟนก็มีไปเที่ยวแก้เซ็งอะไรกันครับ แล้วดันพลาดไปมีอะไรกับA
ซึ่งตอนนั้นก็ไม่มีสติกันทั้งคู่ครับ นั่งเมาก็2คนเลยพลาดไปจนได้

พอรู้ตัวผมก็รีบขอโทษอะไรไป แล้วAก็บอกผมว่า ไม่เป็นไร พลาดกันทั้งคู่ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
ซึ่งหลังจากนั้นเราก็มีอะไรกันบ่อยขึ้นครับ
แต่เป็นเพื่อนกันอยู่นะครับ โดยตกลงกันว่าถ้ามีอารมณ์กันทั้งคู่ก็มานัดกันได้

เป็นความสัมพันธ์แปลกๆครับ เพราะงี้เลยทำให้เราสองคนสนิทกันกว่าเดิม
แต่ผมก็เริ่มไม่ชอบความสัมพันธ์แบบนี้ครับ มันดูแปลกๆไม่ใช่สำหรับผม แรกๆมันดี แต่หลังๆมาความคิดที่ว่าเขาเป็นเพื่อน ไม่ใช่คนรักก็โผล่มา
ผมคิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้ต้องรีบจบ
ผมไม่ได้พูดตรงๆกับAแบบนี้แค่คิดไว้
หลังจากนั้นผมก็เริ่มจีบผญ.คนนึง
Aก็มีคนคุยแล้ว เราเลยเริ่มห่างๆกัน

จนวันนึงผมกับคนที่ผมตามจีบอยู่ก็ตกลงจะคบกัน ผมก็เลยจะบอกA
Aก็ยินดีด้วยผมก็โล่งอกครับ
หลังจากนั้นก็คบกับแฟนใหม่มาเรื่อยๆ
Aที่มีคนคุยก็เลิกคุยละเปลี่ยนคนคุยไปเพียบเลยครับ555
แล้ววานซืนนี้เองครับ ผมบังเอิญไปเจอกับAเลยได้คุยไรกันนิดหน่อย ไปๆมาๆก็แวะดื่มละมาจบกันที่ห้องA แต่ไม่ได้มีอะไรกันนะครับ ผมก็โทรบอกแฟนอยู่ไม่ขาดสายว่า เพื่อนเมาเอามาส่งห้องแปปนึง เป็นอันจบ

แต่ก่อนไป Aก็บอกผมว่าเลิกกับแฟนละมาคบกับเธอได้ไหม เธอยอมทุกอย่างชอบผมมานานมากแล้ว ตอนนั้นยังดีอยู่เลย(ช่วงที่เรามีอะไรกัน) ผมช็อคมากครับ ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะชอบผม ผมทำตัวไม่ถูกเลย ผมยืนอึ้งไม่รู้ทำไง ผมบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีอยู่แล้ว เธอก็ร้องไห้ผมก็จำเป็นต้องปลอบ พอเธอใจเย็นขึ้นผมก็รีบตรงกลับห้องผมมาเนี้ยแหละครับ

อยากรู้มุมมองของทุกคนว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไงครับ ขอบคุณครับ