ต่อจากเมื่อวานค่ะ เราเล่าไปเเล้วเเต่สิ่งที่มันทำกับเราทันเยอะมากๆ ตลอด2ปีที่ยอมทน  ย้อนไปอ่านเมื่อวานได้นะคะ *เริ่มกันเลยค่ะ* เราโดนเพื่อนสนิทรังเเกเเต่ไม่เคยบอกใครเลยเก็บเอาไว้ในใจตลอด จนมาวันนี้ก็ขอระบายหน่อยค่ะ มันรังเเกเราบ่อย ทุกวันเลยก็ว่าได้
เราไปกับเพื่อนสนิทของมันอีกคนซึ่งนิสัยดีกว่าไม่บังคับเราเยอะ หลังเรียนหรือเวลาว่างก็เราก็จะหนีไปหลังอา
คารเเละห้องน้ำเพื่อมานั่งคุยกันเเบบสบายๆไม่ต้องมีใครมาห้าม เราเเอบเนียนมากๆ ไม่ได้บอกด้วยว่า เออไปกับอ.นะ(นามสมมุติ) เเต่มันก็ตามหาทั่ว ร.รจนเจอ เราอึดอัดมากที่ไปกับใครก็ไม่ได้ ทำตัวเหมือนเป็นเเม่เห็นเเก่ตัวสุดๆ เราทำมาน่าจะ ป.4-6ค่ะ เพราะเราอยู่คนละหเองกัน
พอมาป. 5 อยู่ห้องเดียวกัน1ปี เราก็ยังเเอบไปเหมือนเดิมตลอด  เเล้วเพื่อนที่รังเเกเรา น.( นามสมมุติ) รู้ว่าเเอบหนีไปมันก็ไปเขียนกระดานหน้าห้องว่า น.ตัดเพื่อนกับเราเเล้วอายมากเลยค่ะ จะร้องด้วย สักพักเอาไม้กวาดมากวาดไล่เรา เรียกเพื่อนมากวาดโดนตัว
โมโหจนอยากจะด่าอยากจะทำลายของ พอตกเย็นก็คืนดีกันเเล้วเราก็ต้องเดินกลับบ้านคนเดียวเหงาๆ นั่งรอรถ
เหงาๆ พวกมันมีเพื่อนพากันกลับบ้านอย่างมีความสุขต่างจากเรา.. มาป.6 อ. ไม่ได้อยู่กับเราเราก็ยังเเอบเช่นเคย น.รู้ก็พาเราไปเล่นอยุ่เเต่ในห้อง บอกเลยว่าอยากจะบ้า
พอมีเพื่อนใหม่เข้ามามันก็เอามาเพิ่มอีก เเบบนี้ไม่ชอบมาก อยู่เเค่นี้ก็พอเเล้วเรารู้ค่ะว่าทำไมมันอยากมีเยอะ มันสร้างความสัมพันธ์ พอมีงานอะไรก็เที่ยวไปขอลอก ไม่ทำเองสักที เเละพแตอนเราไม่มาโรงเรียนมันก็จะไปหาเพื่อนคนอื่นส่วนเราพอมันไม่มาก็นั่งเงียบๆในห้อง
ไปไหนก็เหงานะเอาดี  ส่วนเพื่อน อ. เราสองคนตัดเพื่อนเเล้วเพราะไม่ตอบเเชท  เเต่สุดท้ายนี้ก็ยังเกลียดเธอทั้ง2👊🏼